COLUMNS WEEK 19 *** 3 MEI 1998

Frans Mensonides Marc, Winnie en ik Ik heb verschillende redenen om niet in astrologie te geloven. Eén daarvan heet Marc Dutroux. Hij is twee dagen jonger dan ik, dus moet hij, volgens de astrologische theorieën, wel het een en ander met me gemeen hebben. Goed, u zult tegenwerpen: hij heeft vermoedelijk een andere ascendant en zijn maan staat één teken verder. Maar toch: de gedachte, een leeftijdgenoot te zijn van België's staatsvijand nummer een, staat me niet erg aan. Nu ik erover nadenk: ook ik heb wel een paar heel wrede trekjes. Bijvoorbeeld: me vrolijk maken over ellende die een ander overkomt. Ik kan er niets aan doen, maar de ontsnapping van Marc Dutroux vorige week, werkte sterk op mijn lachspieren. Het liep, dankzij een waakzame houtvester, allemaal nog goed af. Maar toen Dutroux al lang en breed weer in zijn cel zijn vuistdikke dossiers zat te bestuderen, was België nog steeds confuus. Op de BRT zag ik interviewers, geïnterviewden en voorbijgangers die zo verhit waren, dat ik vreesde voor het uitbreken van een massaal taartengevecht in de straten van Brussel. Nee, dan reageren wij Hollanders heel wat nuchterder op de blunders van Justitie, die bij ons nauwelijks beter functioneert dan in de bananenrepubliek ten zuiden van Roosendaal. Er ontsnapt maar weer eens een compleet cohort staats- en vuurgevaarlijke schurken uit Rekken. Niemand die er wakker van ligt. Alleen in Rekken zelf maken mensen zich zorgen om hun veiligheid. Ten onrechte, lijkt me: zo'n boef blijft vast niet rondhangen in de buurt van de gevangenis die hij zojuist heeft verlaten. Ook het bijna dagelijkse televisieoptreden van Winnie Sorgdrager, die den volke uitlegt dat zij absoluut niets kon doen aan het laatst ontdekte schandaal, laat ons onberoerd. Laatst maakte Winnie het wel erg bont. Zij kwam met een soort samenvattende smoes voor haar hele mislukte ministersloopbaan: de ambtenaren van Justitie hadden samengespannen om haar beentje te lichten. Sorry, maar ook bij die gelegenheid moest ik hard lachen. En ik vroeg me af: Winnie, onder welke dwaal-ster ben jíj eigenlijk geboren?

De digitale reiziger Gezocht: sterke man Vorige week schreef ik in De digitale reiziger over de verkiezingskoorts, die deze weken ook het openbaar vervoerwezen heeft aangetast. Alle politici vinden openbaar vervoer ineens weer heel erg belangrijk. We moeten nog maar afwachten hoeveel er waargemaakt zal worden van alle schone en dure mobiliteitsbeloften. Meestal leveren de OV-verandermanagers niet meer af dan fraaie nota's met oogverblindende artist impresions. Treurig om het op te moeten merken, maar aan ministers, ambtenaren, wethouders, spoortycoons en busbazen kun je zoiets belangrijks als een "deltaplan voor mobiliteit" niet overlaten. In mijn artikeltje over de politieke discussie in Driebergen liet ik al doorschemeren, dat de logica van politiek Links, Rechts en Midden steeds minder opgeld doet in het openbaar vervoer. Natuurlijk: de VVD vindt, ouderwets rechts, asfalt belangrijker dan rails, al kijken ze er wel voor uit, dit duidelijk en onomwonden te zeggen. En Groen Links loopt, zoals het hoort, voorop met het OV-banier. Maar verder loopt het politieke landschap aardig door elkaar. D'66, een nette partij voor matig-rechtse matig-intellectuelen, blijkt, geheel tegen mijn verwachting in, veel meer te begrijpen van de reizigersbelangen dan bijvoorbeeld de PvdA. De democraten maken zich sterk voor reizigersinvloed, consumentenbescherming en "niet goed, geld terug", punten waar andere partijen niet eens opgekomen zijn. Ach, dat de A in PvdA voor Automobilist staat, heb ik geloof ik al eens vaker miszegd. Ook RPF en GPV, partijen die tot de rcchterzijde van het spectrum behoren, blijken veel OV in hun campagne te doen. Evenveel als de linkse SP, maar die moet je niet al serieus nemen, want die partij vertelt nooit hoe het betaald moet worden. Nu ook rechts zich meester gemaakt blijkt te hebben van het OV, zou het een goede zaak zijn om de uitvoering van het mobiliteitsbeleid in Nederland eens over te laten aan een hele rechtse, kapitalistische figuur. Je hebt er een goede zakenman voor nodig. Een projectontwikkelaar, die alles aanpakt, desnoods iets nuttigs, als hij er maar rijker van wordt. Het soort mensen dat Euromasten opricht en binnen 7 maanden tijd een complete woonwijk uit de grond stampt. Een man die niet gebonden is aan ideologische beginselen (lees: "hoe verkopen we het de kiezer"), maar gewoon zijn handen uit de mouwen steekt. Een man die doet, waar anderen blijven praten. Die de benzine duurder maakt en niet bang is voor de zes miljoen kiezers die hij daarmee tegen de haren strijkt. Die het rekeningrijden doodleuk doordrukt, inplaats van te wachten tot er nog revolutionairdere electronische systemen uitgevonden worden. Die een kaart van Nederland durft te pakken en daarop de lightraillijnen uitzet. Drie fasen: klaar in 2002, klaar in 2004 en klaar in 2006. Net als die tsaar die rond 1850 een rechte lijn op de kaart van Rusland tekende en met donderende stem verkondigde: "hier komt de Transsiberië-expresse". (Jammer dat de tsaar zijn vinger ertussen hield; daardoor zit er in Siberië nu nog steeds een nodeloze omweg van honderden kilometers in het spoortraject). Wie, o wie? Ik dacht aan een man van het kaliber Docters-van Leeuwen of Timmer. Die hebben momenteel toch niet al te veel om handen. En dan zetten we alle afgunst opzij. Die man mag van mij een miljoen Euro per jaar verdienen. Het mag ook een vrouw wezen.

:TERUG naar Homepage Frans Mensonides

HOMEPAGE de digitale reiziger

Writersblock, het Digitaal Doordacht schrijversplatform

Zelf literatuur publiceren in: De opkamer