COLUMNS WEEK 21 *** 17 MEI 1998

Frans Mensonides zwevende kiezers Van alle politieke partijen die nooit een Tweede Kamerzetel zullen behalen, volg ik de Natuurwetpartij met de meeste aandacht. De Natuurwetpartij is opgericht door de volgelingen van Maharishi Mahesh Yogi, de Grote Wijze uit het Oosten die zijn bergtop in India verruilde voor een luxe paleis bij Roermond. In 1975, verkerende in een identiteitscrisis die nooit helemaal is overgegaan, leerde ik de door Maharishi geïntroduceerde Transcendente Meditatietechniek (TM). Door het beoefenen van TM zou ik niet alleen mijn eigen geestelijk welzijn dienen; ook kon ik een bijdrage leveren aan het oplossen van hardnekkige maatschappelijke problemen. Wanneer Maharishi's marketeers 145.000 Nederlanders tot TM zouden bekeren, dan was onze moerasdelta onkwetsbaar voor oorlog en criminaliteit. Ook de curve van verkeersslachtoffers, hagelschade en zelfmoorden zou een scherpe daling vertonen. Lang heb ik TM niet volgehouden. Het mediteren was oersaai en bleek bij mij niet te leiden tot spectaculaire verbeteringen. Aangezien er meer afvalligen waren, werd het target van 145.000 niet gehaald. Mede daarom introduceerde Maharishi het Siddhi-zweefprogramma. Gevorderde mediterenden die er 20 mille voor overhadden, konden een Siddhi-cursus volgen. Na het doorlopen daarvan zou de mediterende tijdens het prevelen van zijn mantra, geheel in strijd met de natuurwetten van Newton, het luchtruim kiezen. Na het behalen van zijn vliegbrevet mocht hij zich "Ambassadeur van het Tijdperk van Verlichting" noemen. Dit tijdperk zou aanbreken wanneer 8.000 Siddhi's onder één dak het zweefprogramma beoefenden. In december 1984 was het zover: 10.000 internationale zweefsiddhi's kwamen bijeen in de Scheveningse Houtrusthallen. Ik (woonachtig in het 17 kilometer verderop gelegen Leiden) merkte weinig van toenemend geluk. Wel las ik naderhand in het TM-mededelingenblad dat rond die tijd de Dow Jones index was gestegen en het aantal verleende octrooien in de lift zat. Daarna weinig meer gehoord van TM. Nu proberen ze de macht te grijpen via verkiezingen, wat ik - na hun overspannen beloften in 1984 - een zwaktebod vind. De kiesdeler hebben ze op geen stukken na gehaald. Jammer: ze hebben zelfs de "zwevende" kiezer niet aan zich weten te binden.

De digitale reiziger Voetbal in onze achtertuin Als amateur-verkeersfilosoof kan ik niet vaak genoeg hameren op het bestaan van de mobiliteitsparadox, die alle discussies over mobiliteit nodeloos ingewikkeld maakt. Ik voel, dat het nu weer de allerhoogste tijd is om daarop te hameren en ik ga het meteen doen: hamer, hamer, hamer, hamer. Zo. Onder de mobiliteitsparadox versta ik het verschijnsel dat mijnmobiliteit een heel ander soort mobiliteit is dan buurmansmobiliteit. "De file, dat zijn de anderen" zeg ik, vrij naar Sartre of zo'n soort iemand. Aangezien Nederland het grootste aantal buurmannen per hectare heeft, is elk beroep op vermindering van de mobiliteit vergeefs. Een uitvloeisel van de mobiliteitsparadox is de overlastparadox. Automobilisten die in heel Nederland rondrijden zonder ook maar een seconde na te denken over de door hun veroorzaakte overlast, nemen onmiddellijk plaats in een actiecomité als er in hun achtertuin een nieuwe snelweg dreigt te worden aangelegd. Ongelukkigerwijze telt Nederland bijna evenveel achtertuinen als buurmannen. Voor vliegverkeer geldt het ook: mensen kiezen domicilie in Zwanenburg, klagen het hele jaar over vliegtuiglawaai maar stappen op 1 juli in de plane naar Mallorca en:"kijk eens jongens, daar ligt ons huis!!" Juventus (Turijn, Italië) en Real (Madrid, Spanje) dreigen hun oorlog, in de vorm van een voetbalfinale, uit te vechten in onze achtertuin, de ArenA. Iedereen zal het er mee eens zijn dat dit volstrekt overbodige mobiliteit aantrekt. Beide partijen laten zich nl. vergezellen door een leger, bestaande uit duizenden supporters, die allemaal naar het stadion getransporteerd moeten worden. Ik zou zeggen: verbied dat rare gedoe en hou die wedstrijd in Zuid-Frankrijk, dan blijven de te reizen afstanden zo kort mogelijk. We hebben al genoeg overlast van onze eigen buren, laat staan dat wij zittten te springen om Turijnse en Madrilleense buurmannen. Aan de andere kant: het is natuurlijk ook wel leuk, in die hele dure ArenA tenminste één keer per seizoen topvoetbal gespeeld te zien worden, zij het door buitenlanders. Die finale kwam dus toch naar Amsterdam en toen begon het gedonderjaag. Schiphol vergat per ongeluk expres, vergunningen aan te vragen voor de extra supportersvluchten. Nu kon iedereen eens zien met wat voor hopeloze toestanden de luchthaven te kampen had door de milieunormen van de overheid. Pas nog uitgeroepen tot onveiligste luchthaven ter wereld, dank zij die honderden schots en scheef neergekwakte geluidsschermen, en nu dit weer. Jorritsma gaf niet thuis. Zij kon geen extra vergunningen afgeven. Dan zou zij de hele milieubeweging over zich heenkrijgen en zou de roep om een groen kabinet (zonder Jorritsma, dus) alleen maar luider worden. Patijn was woedend: een kans op Amsterdam-promotie verknald. Beek, Eelde en andere zweefvliegveldjes in ons koninkrijk speelden de achtertuin-kaart: op ons vliegveld geen supporters die hun geld straks in Amsterdam uitgeven. Op het moment dat ik deze woorden schrijf, is er nog geen oplossing, maar die zal vast wel komen. Desondanks heeft het imago van Holland als efficiënt en goedgeorganiseerd land nu al een fikse deuk opgelopen. Dat is wel terecht want Nederland teert al decennia op oude roem uit het tijdperk van de wederopbouw. Tegenwoordig gaan in Nederland alleen nog dingen goed, waar heel weinig mensen verschrikkelijk veel geld aan verdienen (daar zal ik een andere keer nog wel eens op hameren). En daarom ben ik (woensdagmorgen de 13e mei) ook zo optimistisch over de goede afloop van het ArenA-drama.

:TERUG naar Homepage Frans Mensonides

HOMEPAGE de digitale reiziger

Writersblock, het Digitaal Doordacht schrijversplatform

Zelf literatuur publiceren in: De opkamer