COLUMNS WEEK 26 *** 21 JUNI 1998

Frans Mensonides Zwarte kaart Je kunt zeggen van het WK-Voetbal in Frankrijk wat je wilt, maar de meeste wedstrijden zijn niet echt boeiend. Zeker gedurende de ellenlange eerste ronde draait het allemaal om niet-verliezen, wat een oersaai kijkspel oplevert. Als het tegen het eind van de tweede helft nog steeds 0-0 staat, en je hangt op je tweezitsbank te vechten tegen de slaap, dan verlang je naar een reglementenwijziging die zelfs dergelijke aan bloedarmoede lijdende duels nog boeiend zou kunnen maken. Het nieuwe Fifa-opperhoofd, Blatter, heeft dit haarfijn aangevoeld. Met zijn instructies aan het scheidsrechterscorps is hij zeer zeker op de goede weg. Topspelers die rood krijgen omdat hun kousen afgezakt zijn: het levert dolkomische taferelen op en de wedstrijden krijgen onverwacht een extra brok spanning. Toch: er is meer nodig. Daarom een paar voorstellen. 1). Het doel een paar decimeter breder en hoger maken. Alle ballen die nu net naast, net over, tegen de paal of tegen de lat vliegen, zitten er dan in. Uitslagen als 7-5 zullen doodnormaal zijn. Het is gedaan met de bloedeloze 0-0. 2). Invoering van de strafbank. Wie een gele kaart krijgt, zit een kwartier aan de kant. De kwaaie koppen van de zondaars in het strafbankje zullen leuke plaatjes opleveren voor de televisiekijkers. En denk eens aan de paniek bij de trainers, die hun complete tactiek moeten omgooien. 3). Invoering van het drie-corners-pingeltie-systeem, dat straatvoetbalpartijtjes zo spannend maakt. Ik zie de gevechten bij de achterlijn voor me: aanvallers die zich in de gekste bochten manoeuvreren om een corner te versieren. 4). Als dat allemaal niet helpt; als beide strijdende partijen uit pure negativiteit de middencirkel niet meer durven te verlaten; als er geschoffeld, gezaagd en geschopt wordt in plaats van gevoetbald, dan rest nog één middel: de zwarte kaart. De scheidsrechter roept beide aanvoerders bij zich en toont hen de zwarte kaart. Dit betekent dat de wedstrijd stante pede wordt beëindigd. Beide teams lijden een reglementaire nederlaag. De ME ontruimt de tribune. Weer twee landen, waar het openbare leven zijn normale gang kan hernemen.

De digitale reiziger Terugpesten Er is maar één middel tegen pesten: terugpesten. Terugpesten is niet leuk, maar wel zeer effectief. In sommige gevallen is het je menselijke plicht om terug te pesten, zelfs al past dat niet in je zelfbeeld van beminnelijke burgerman die het beste voorheeft met zijn medemensen. Sinds jaren ben ik ervan overtuigd dat ZWN (de busgigant die het stads- en streekvervoer van De Zilk tot Zelzate verziekt) het allemaal doet om ons reizigers te pesten. Denk maar eens aan de vervoersvoorwaarden, die het de reiziger verbieden, in de bus muziek ten gehore te brengen en te roken. Wat is het eerste wat je ruikt en hoort als je de bus binnenkomt: een paffende chauffeur die knoertharde discomuziek aan heeft staan. Doorgaans van een hemeltergend slechte kwaliteit. Denk maar eens aan de bezuinigingen. Die worden niet, zoals logisch zou zijn, ingevuld met de kaasschaaf. Nee, elk jaar wordt één plattelandsgemeente onevenredig zwaar getroffen. Dit jaar Ter Aar; regelmatige lezers van DDR zal het niet ontgaan zijn. De overige gemeenten halen opgelucht adem. "Pfoeiiii, bij ons rijdt nog een bus. Maar volgend jaar is er weer een slachtoffer. Laten we hopen, dat wij het niet zijn." Denk maar aan de chauffeur, als u tenminste niet zojuist een zware maaltijd hebt genuttigd. Alles doet hij eraan om uw reis tot een hel te maken. Hij heeft de pest aan zijn werk en de reizigers schijnen dat te moeten bezuren. Denk maar eens aan de Klachtenservice in Boskoop, die je hinderlijk vriendelijk te woord staat en de klacht vervolgens in de papiervernietiger deponeert. Waarom toch dit alles? Nou simpelweg: om ons te pesten. ZWN houdt namelijk helemaal niet van openbaar vervoer, en zeker niet van bussen. ZWN streeft naar de invoering van één tramlijn, zodat ze 35 buslijnen kunnen opheffen. ZWN rijdt liever lucratieve commerciële taxiritjes, groepsvervoer en schoolreisjes. Kijk maar eens hoe hun touringcars eruitzien. Een stukkie beter dan die afgekarde streekbussen uit 1973. Als ZWN de pest heeft aan openbaar vervoer; waarom stoppen ze er dan niet gewoon mee? Om twee redenen. A): dan krijgen ze geen overheidssubsidie meer om de tekorten op hun groepsvervoeractiviteiten te dekken; B) om te pesten. Ik blijf ze terugpesten. Op 1 juni 1998 heb ik een sterke zet gedaan: ik heb een baan aangenomen in Ter Aar, zodat ik recht heb om te klagen over de verslechterde dienstregeling. Hoewel er twintig snellere methoden zijn om van Leiden in Ter Aar te komen dan met de ZWN-trekschuit, blijf ik toch de bus pakken naar mijn werk. Totdat ze zeggen: "braak, braak, daar heb je die ellendeling van Mensonides weer". Verder dien ik mijn al mijn klachten (en dat zijn er wel een paar, want ik leg op alle slakken zout) voortaan in bij de algemeen directeur van ZWN, de heer Modder-maar-an. Ik ga daar netzolang mee door totdat hij me voor een gesprek uitnodigt of me laat doodschieten. Ik lijk wel wat op dat nare mannetje, de journalist Oltmans, die alle leden van het koninklijk huis bestookt met verwijten over iets wat dertig jaar geleden is gebeurd en niemand, behalve hij, zich nog kan herinneren. Die man is geen paranoïcus, geen querulant, geen warhoofd, maar een terugpester. Oltmans is een held. En zo ben ik, op mijn eigen manier, ook een held. Wees me maar dankbaar.