WEEK 7 9 FEBRUARI 1998

Column "De digitale reiziger" Pex-palen Zijn afscheid is niet door iedereen opgemerkt. Nederland had het veel te druk met de uitbanning van Daverschot en het blijven-zitten van Sorgdrager. Alleen het Leidsch Dagblad ging uitgebreid in op het vertrek van Pex Langenberg, sedert 1994 verkeers-, cultuur- en emancipatiewethouder van Leiden. In de streekkrant, die veel sympathie koestert voor alle bestuurders die traag, middelmatig en D'66 zijn, werd voor het laatst de loftrompet over hem gestoken. Wat heeft Pex Langenberg nu precies gepresteerd? Ik bedoel: op het gebied van openbaar vervoer? Over zijn escapades in het culturele wereldje zouden interessanter verhalen te vertellen zijn, maar dit is nu eenmaal een column over het OV-wezen. Welnu: Pex is vooral bekend geworden door zijn pogingen, de Breestraat af te sluiten voor illegaal autoverkeer, en wel door middel van rood-witte pyramidetjes. Zulke paaltjes verzinken, bij de nadering van een lijnbus, taxi, politiewagen of ambulance, als bij toverslag in het wegdek om het voertuig doortocht te verlenen. Zodra dit gepasseerd is, springen de puntige palen omhoog, met de snelheid van targets in een flipperkast, zodat auto's die misbruik hadden willen maken van de gelegenheid, hun ritje zien eindigen met een doorboord chassis. Pex heeft deze palen niet uitgevonden; noch was hij de eerste wethouder die ze in zijn stad wilde toepassen. Toch sprak men in Leiden over "Pex-palen". De wethouder vond dat helemaal niet leuk. Integendeel: tijdens een voorlichtingsavond over de Breestraat, in de winter van 1996, kromp hij ineen, telkens als iemand het verschijnsel "Pex-paal" ter sprake bracht. De wethouder had toch al een beroerde avond. Geheel tegen zijn verwachting in kreeg hij weinig steun voor zijn snode plannen, de ca. 87 buslijnen in het centrum van Leiden te vervangen door één sneltramverbinding. Daarbij had hij zware oppositie te verduren van ROVER, die in de zaal gele kaarten stond uit te reiken tegen Pex' busonvriendelijke voornemens. "Dit noem ik pure stemmingverpesterij", beet een van drift wit uitgeslagen Langenberg mij in de pauze toe (Ik was nl. de geestige vader van deze gele kaart). Ik jij-bakte iets terug over "Demagogen-66", en Pex begon uiterst geprikkeld aan het Pex-palendebat na de pauze. Hij ging liederlijk af, vonden alle aanwezigen, behalve de slome, dommelende journalist van het Leidsch dagblad, die Pex de volgende dag de hemel in schreef en mij het graf in. Pex' busplannen stierven een milde dood; de Breestraat is nog steeds bereikbaar met het gele monster. De kansen op aanleg van een sneltramverbinding zijn niet helemaal verkeken. Tegen de tijd dat de regionale sneltram rijdt, pak-'m-beet in 2026, zal niemand zich Pex Langenberg nog kunnen herinneren als tram-voorvechter. Nee, zijn naam zal in Leiden immer verbonden blijven aan de Pex-palen. Die palen zijn overigens nog steeds niet geïnstalleerd, want daadkracht was niet de meest in het oog springende eigenschap van deze politicus. Waarom is Langenberg nu eigenlijk vertrokken? Deelde hij het lot van Ouwerkerk en Daverschot? Nee, incompetentie alleen is in dit land meestal niet genoeg om een magistraat weg te krijgen. Het ligt anders. Pex kon simpelweg een betere baan krijgen. Pex, het ga je goed! Ik zal nog vaak aan je terugdenken, vooral wanneer ik, waar ook ter wereld, een rood-witte piramide uit het wegdek omhoog zie springen.

Column Frans Mensonides Het heeft iets ontstellend zieligs, al die belangstelling voor President Bill Clintons sexleven. Zielig, in de eerste plaats voor Hilary. Zij heeft haar Billy ooit eeuwige trouw horen beloven, until death us do part: tot de dood erop volgt. Dan moet het niet erg leuk zijn als je man met regelmaat naast het potje piest en de hele natie zich bezighoudt met wat er precies is voorgevallen tussen hem en dat enge mens van Lewinsky. Had mr. president nou wel of geen seks met haar, en zo ja: was er sprake dan sprake van oral sex (in ons taalgebied doorgaans omschreven als "pijpen") of bleef het beperkt tot enkele telefonades via de hot line, met als gevolg: spermasporen in de presidentiele onderbroek? Zielig in de tweede plaats voor alle Amerikaanse ouders die hun kinderen opvoeden in eer en deugd. "Pappa, wat zijn spermasporen?". Het zal je gevraagd worden door je dochtertje van zeven, liefst tijdens de maaltijd, op een moment dat je helemaal niet wilt denken aan Bill Clinton, laat staan aan zijn in kledingstukken achtergebleven lichaamssappen. Nog zieliger is het gedrag van alle preutse Amerikaanse burgers die schande spreken van Bills escapades. De meest weerzinwekkende details staan in extenso in de kranten en worden gretig gespeld door dezelfde preutse citizens. Wat moeten wij, aan deze zijde van de oceaan, daar nu allemaal van denken? Een zoöloog verwoordde het op een nuchtere wijze: "och, alle apenvrouwtjes willen nu eenmaal paren met het machtigste mannetje" Baviaan Clinton heeft, onmiddellijk na het bekend worden van zijn liefdesavonturen, op zijn machtige borst getrommeld en plannen ontwikkeld om een oorlog te beginnen tegen een andere top-aap: Saddam Hoessein. Na in diens land overal zijn spermasporen achtergelaten te hebben, in de vorm van bommen en granaten, keert Bill straks als triomfator terug naar zijn zaadvragende wijfjes. Het heeft iets ontstellend zieligs, vooral voor Mr. president zelf. Wij moesten deze keer maar niet meedoen.