COLUMNS WEEK 3 / 17 JANUARI 1999
| Frans Mensonides
Zin
Man Wim Scherpenisse ; "Oproep", Uit de bundel oproepen en mededelingen. Het beste medicijn tegen zinloosheid is zinloosheid. Ik kan dat uitleggen. Je hebt wel eens van die dagen dat het leven je zinloos toeschijnt. Tenminste: ik heb dat wel eens. Vooral op momenten dat er iets misloopt. Iets niet al te ernstigs. Dikwijls gaat het om het soort kleine tegenslagen waardoor je, aldus Frits van Egters , veeleer wordt gelouterd. Bijvoorbeeld: je hebt een baan geaccepteerd bij een gemeente die op punt van opheffing blijkt te staan; je kerstvakantie is verregend; je fiets is slachtoffer geworden van zinloos geweld; dat project waar je helemaal-voor-ging, blijkt in de praktijk toch niet levensvatbaar. "Wat heeft het leven toch bedroevend weinig zin" zeg je dan in je ontgoocheling. Waarmee je het jezelf extra moeilijk maakt. Je hebt dan meteen nergens zin meer in. Het is ook niet niks, wat je doet. Je zoekt niet zomaar naar een zin; je zoekt naar zin van het bestaan, in absolute zin. Op zich is dat al merkwaardig: alleen bij narigheid wordt de vraag naar de zin van het bestaan actueel. Ik bedoel dat in deze zin: als alles je naar den vleze gaat in het leven; als het geluk per ongeluk jou persoonlijk eens toelacht, dan zit je je nooit met een zuur pruimmondje in een eenzaam hoekje af te vragen of het leven nu eigenlijk wel zin heeft. Daarin ligt de oplossing van het zingevingsprobleem. Stel dat het leven zin heeft. Ik geloof dat niet, maar stel. Als het leven zin heeft, heeft het altijd zin, dus ook als het allemaal wat tegenzit. Als het leven geen zin heeft dan heeft het leven nooit zin. Alles wat je doet is dan zinloos. In dat laatste geval is het natuurlijk helemáál zinloos om je daar druk over te gaan zitten maken. Peinzen over de zinloosheid van het bestaan is zinloos in het kwadraat. Wie daar niet van overtuigd is, moet, bij de volgende gelegenheid dat hij zit te somberen over de ontbrekende zin van het leven, maar eens proberen te bedenken, welke zin hij dan precies zou willen hebben. Een positieve of negatieve zin? Actief of passief? Vragend of bevestigend? Met of zonder lijdend voorwerp? Een hoofdzin of een beknopte bijzin? Ik durf te wedden, dat je die vraag niets eens kunt beantwoorden zonder van je zinnen beroofd te raken. Waarmee het probleem is opgelost. Of is dit nu allemaal maar onzin? Ik twijfel eraan. Maar het beste medicijn tegen twijfel is twijfel. Ook dat kan ik uitleggen. Maar niet in één zin.
column-archief |
De digitale reiziger
Obstakels voor een tramlijn Zo'n 60 ROVER-leden hadden zich op zaterdagmiddag 16 januari verzameld in de lounge van hotel Sofitel. Op het programma stond een tramrit naar het voorlopige eindpunt van HTM-lijn 17. Een beetje mosterd na de maaltijd, deze excursie. Immers: de lijn is op 4 januari 1999 geopend en is sedert die dag ook voor niet-genodigden te bezichtigen. De digitale reiziger berichtte vorige week al over de nieuwste loot aan de HTM-stam. Toch: een gratis tramrit is niet te versmaden en daarom had ik ingetekend voor het uitstapje. Voor en tijdens de rit kregen wij van HTM-functionarissen uitleg over de kersverse lijn. Er zijn een paar problemen. Eén van die problemen heet "De Halve Maan", op de hoek van de Sir Winston Churchill-laan en de Lange Kleiweg (klik voor de foto ). Het Rijswijkse etablissement vormt een lelijke sta-in-de-weg bij de aanleg van de tramlijn. Als het restaurant een metertje versmald zou kunnen worden, dan kon de tram zonder probleem rechtdoor rijden. De eigenaar voelde daar niets voor. Hij heeft vervangende ruimte aangeboden gekregen, nog dichter bij het OV-knooppunt rond het Rijswijkse station. De kroegbaas wilde ook op dat voorstel niet ingaan. Nu heeft hij een onteigeningsprocedure aan zijn broek. Zoiets kost tijd. Als de kwestie niet binnen een paar maanden wordt opgelost, dan rest de HTM weinig anders dan enkelspoor aan te leggen ter hoogte van De Halve Maan, zodat de tram het café rakelings kan passeren. Een ander probleem is: de te lage rijsnelheid. Lijn 17 is de eerste lijn volgens een nieuw concept, waarbij snelheid het steekwoord is. Dank zij doorstromingsmaatregelen en het beperken van het aantal haltes, kan de gemiddelde snelheid van de tram stijgen tot boven de 25 km per uur. De praktijk is nu wel even anders. Lijn 10 doet ruim 20 minuten over de 6,5 kilometer tussen CS en Darling Market, dus reken maar na. Eén van de aanwezigen bij de excursie merkte fijntjes op, dat lijn 17 daarmee voorlopig de langzaamste lijn is van het hele tramnet! De helft van rijtijd gaat verloren op het traject CS - HS; niet veel langer is dan een kilometer. Verwonderlijk is dat niet. "Negenogen", VETAG-installaties: ze zijn ooit wel eens aangelegd, maar het effect is vaak nihil. De verkeerspolitie kan de prioriteit naar believen wijzigen ten faveure van het autoblik en ten nadele van de HTM en haar reizigers. Van de dure verkeersmaatregelen wordt dan geen profijt getrokken. Het meest logisch zou zijn dat de partijen (gemeente en vervoerder) een convenant zouden afsluiten met afspraken t.a.v. doorstroming. In het buitenland zijn dergelijke contracten al gemeengoed, maar tot ons overvolle fileland is deze werkwijze nog niet doorgedrongen. Een derde obstakel voor het tramvervoer naar Wateringseveld is niet genoemd tijdens de excursie. Dit is het ontbreken van een trambaan op de Dedemsvaartweg (het paarse lijntje op de kaart). Over deze baan zullen ooit trams van lijn 8 of 9 naar Wateringseveld rijden. Ook zal deze baan gebruikt worden als in- en uitrukspoor voor trams van lijn 17. Het eindpunt Wateringsveld ligt op nog geen vier kilometer van de remise Zichtenburg, maar de trams zullen vanaf augustus, bij ontbreken van het tracé over de Dedemsvaartweg, zo'n 15 kilometer moeten omrijden om de veilige stal te bereiken. Het zou verstandig geweest zijn, als men dat tracé eerst had aangelegd! Al met al is vooruitdenken niet de meest in het oog springende deugd van de beleidsmakers. Het mag een wonder heten dat de tram in Den Haag, tegen alle verdrukking in, zo goed groeit en bloeit. |
