Jaargang 5 Aflevering
2 DINSDAG 21 MEI 2002
|
Deze column is afkomstig uit het archief van REFLEXXIONZZ! Column Je weet dat je 'uit' bent, als... Waarom voelt een mens zich toch zo bitter tekortgedaan, verraden en ontgoocheld, als hij zijn favoriete winkel aantreft in staat van opheffingsuitverkoop; als zijn lievelings-TV-programma op een kwade avond bestaat uit de terugblik op het allerlaatste seizoen; als zijn lekkerste snack, drankje, snoepje, fijnste aftershave, etc. uit de handel is genomen, of zijn aanbeden popgroep door artistieke en persoonlijke conflicten uiteen is gevallen? Waarom voel je je dan zo verschrikkelijk genaaid en bedrogen, gevoelens waarvan sommige lezers van De digitale reiziger me ook deelgenoot maakten na de aankondiging van de laatste aflevering? “Is er niks ergers op de wereld?”, hoor ik nuchter tegenwerpen. Inderdaad, dat is er; vertel mij wat; ik heb mijn deel wel gehad, en je weet nog niet de helft, want ik vestig niet graag de aandacht op mijn persoonlijke leed, maar toch. Je kunt het er soms echt niet bijhebben, juist omdat er al zoveel andere kommer is. Gedurende het afgelopen halfjaar heb ik afscheid moeten nemen van mijn meestgeliefde, met afstand de mooiste kledingzaak, mijn dito bakker en mijn idem restaurant in Leiden . Dat laatste heeft na de sluiting in de zomer van 2000 nog bijna twee jaar lang valse hoop gewekt op heropening, maar is vorige maand definitief in andere, vreemde handen overgegaan; ik ben er nog niet binnen geweest. Per 31 december 2001 zijn ook alle Marks & Spencerwinkels op het Europese continent gesloten. Het werd vorig jaar in april al aangekondigd, zodat ik er lang, heel lang tegenop heb moeten zien. Je had er twee in dit land: in Amsterdam en in Den Haag. Het waren mijn hofleveranciers. Vooral de laatste frequenteerde ik. Altijd kon ik er slagen; zeker voor wat betreft broeken, want ze verkochten er speciale exemplaren voor mensen met langere benen dan je op grond van hun taille zou verwachten. Ook in hun overhemden, jassen en ondergoed kon ik me in uiteenlopende situaties vertonen zonder uit de toon te vallen. Wat een last: nu moet ik voortaan helemaal naar Londen reizen, voor al dat moois. Maar er waren meer redenen voor mijn ontreddering dan alleen de noodzaak, een andere kledingzaak te zoeken. Marks & Spencer, wat heb ik van die winkel gehouden! Die echte Engelse beleefdheid en service, die je vrijwel nergens in Europa meer aantreft; of dat mooie, kromme Nederlands op posters en wasvoorschriften - een voorbeeld weet ik nu al niet meer te bedenken; een mens vergeet zo snel! En het unieke feit dat je je, na je arm gekocht te hebben aan kleren, ook nog te buiten kon gaan aan nergens anders in Nederland verkrijgbare lekkernijen: short-cakes, scones, ale, plumpudding, azijn-chips met paprika: de vreugde op de gezichten van je huisgenoten als je met zo’n stijlvolle groene M&S draagzak het tuinpad opkwam! Laat ik dan vredesnaam maar voor de komende tien jaar een voorraad broeken, overhemden, jassen en chocolade-muffins inslaan, dacht ik in oktober nog, maar zoiets komt er niet van. Uitstellen!, om de waarheid niet onder ogen te hoeven zien dat het na de jaarwisseling voorgoed voorbij zou zijn met M&S. Pas tegen Kerstmis liep ik er binnen, voor het eerst sinds maanden, want de lol was er voor mij al af na de aankondiging van hun sluiting in april. Maar ocharm, wat zag ik? Een halflege zaak, met het restant van de kledingvoorraad in grote graaibakken. Een menigte losgeslagen huisvrouwen stond te vechten om wat er nog was overgebleven van de uitverkoop; een schouwspel dat ik niet kon aanzien zonder te moeten schreien. Ik begaf me naar Den Haag CS om eens flink uit te huilen in de stationsrestauratie - die overigens definitief gesloten bleek. Ja, schreien! Als kind had ik het al: als op TV de aftiteling van de laatste aflevering van ‘Pipo de Clown’ of ‘Swiebertje’ in beeld verscheen, zette ik een keel op, hoewel ik normaliter beslist geen huilkind was. En laatst nog. Na bijna een jaar afwezigheid kwam ik terug bij een opdrachtgever op het Kanaleneiland in Utrecht. Op mijn eerste werkdag verkneukelde ik me de hele morgen op de lunchpauze, met twee van die lekkere boterhammen ham-kaas van de Boterham-Expresse in het winkelcentrum. Maar wat denk je? Opgeheven! Wenend liep ik terug naar kantoor, in het bezit van een inferieure Italiaanse bol, ergens gekocht bij één of ander stalletje. Weer was het leven een tikje minder leuk geworden. Ongevoelige naturen zullen dit alles wat overdreven vinden, maar mensen met een hart kunnen bij zulk leed hun ogen niet droog houden; is het waar of niet? Ook je zelfvertrouwen kan er een forse knak door krijgen. Immers: winkels worden gesloten, TV-series beëindigd en artikelen uit de handel genomen omdat er niet genoeg consumenten meer zijn. Tellen mensen als jij dan helemaal niet meer mee in deze wereld?? Dit doet wel wat denken aan zo’n reeks cartoons uit het satirische tijdschrift MAD, waaraan ik zo’n jaar of dertig geleden altijd gaarne mijn zakgeld spendeerde: “Je weet dat je ‘uit’ bent, als...” en dan volgden er nog een hoop situaties met mensen die ‘uit’ waren; rake teksten en leuke cartoons. Nu ik erover nadenk: De MAD heb ik ook al een paar jaar niet meer in de kiosk zien liggen. Ik zal er dinsdag eens naar vragen, maar het antwoord van de verkoper ken ik feitelijk al: “Nee, meneer, sorry. Er was geen vraag meer naar, hè. Zulke tijdschriften zijn tegenwoordig een beetje ‘uit’”. Frans Mensonides - - - Foto : Den Haag in beter dagen. De Grote Marktstraat in de avondschemering. (november 2000; fotoarchief De digitale reiziger). - - - Aflevering gemist? Kijk in het overzicht van recente REFLEXXIONZZ! In de rechterkolom. | Pasfoto Frans Mensonides
 foto: Wim Scherpenisse Colofon Deze rubriek verschijnt onregelmatig, maar gemiddeld twee keer per
week, en maakt deel uit van de sluimerende site De digitale
reiziger. Wie op de hoogte gehouden wil worden van alle updates, kan zich aanmelden voor de nieuwsbrief Reiziger. Op- of aanmerkingen, opbouwende of afbrekende kritiek, benevens suggesties zijn welkom in mijn brievenbus. Vrijwel alle brieven worden door mij beantwoord, zij het meestal niet per kerende post. Overzicht meest recente REFLEXXIONZZ! REFLEXXIONZZ!
terug! Waarin opgenomen de column: De 100 dagen van Pim Fortuyn -
Vr. 17.05.2002 Overzicht van ALLE verschenen afleveringen; 1998 - heden De uitsmijter, door Fris Spr!ts Burgemeester Postma van Leiden moest opstappen: Lijden in last! Ha, ha, hi, hi, ho, ho: allemaal even lachen om alweer zo'n flauwe, smakeloze woord-bak van Hollands kortste en kleinste columnist, ingehuurd van de goedkoopste krant van ons land: uw aller Fris Spr!ts. © Frans Mensonides, Leiden, 2002 |
