Jaargang 5 Aflevering
2 DINSDAG 21 MEI 2002 Deze column is afkomstig uit het archief van REFLEXXIONZZ!
Column
Je weet dat je 'uit' bent, als...
Waarom voelt een mens zich toch zo bitter tekortgedaan, verraden en
ontgoocheld, als hij zijn favoriete winkel aantreft in staat van
opheffingsuitverkoop; als zijn lievelings-TV-programma op een kwade avond
bestaat uit de terugblik op het allerlaatste seizoen; als zijn lekkerste
snack, drankje, snoepje, fijnste aftershave, etc. uit de handel is
genomen, of zijn aanbeden popgroep door artistieke en persoonlijke
conflicten uiteen is gevallen?
Waarom voel je je dan zo verschrikkelijk genaaid en bedrogen, gevoelens
waarvan sommige lezers van De digitale reiziger me ook deelgenoot maakten
na de aankondiging van de laatste aflevering? “Is er niks ergers op de
wereld?”, hoor ik nuchter tegenwerpen. Inderdaad, dat is er; vertel mij
wat; ik heb mijn deel wel gehad, en je weet nog niet de helft, want ik
vestig niet graag de aandacht op mijn persoonlijke leed, maar toch. Je
kunt het er soms echt niet bijhebben, juist omdat er al zoveel andere
kommer is.
Gedurende het afgelopen halfjaar heb ik afscheid moeten nemen van mijn
meestgeliefde, met afstand de mooiste kledingzaak, mijn dito bakker en
mijn idem restaurant in
Leiden . Dat laatste heeft na de sluiting in de zomer van 2000 nog
bijna twee jaar lang valse hoop gewekt op heropening, maar is vorige maand
definitief in andere, vreemde handen overgegaan; ik ben er nog niet binnen
geweest.
Per 31 december 2001 zijn ook alle Marks & Spencerwinkels op het
Europese continent gesloten. Het werd vorig jaar in april al aangekondigd,
zodat ik er lang, heel lang tegenop heb moeten zien.
Je had er twee in dit land: in Amsterdam en in Den Haag. Het waren mijn
hofleveranciers. Vooral de laatste frequenteerde ik. Altijd kon ik er
slagen; zeker voor wat betreft broeken, want ze verkochten er speciale
exemplaren voor mensen met langere benen dan je op grond van hun taille
zou verwachten. Ook in hun overhemden, jassen en ondergoed kon ik me in
uiteenlopende situaties vertonen zonder uit de toon te vallen. Wat een
last: nu moet ik voortaan helemaal naar Londen reizen, voor al dat moois.
Maar er waren meer redenen voor mijn ontreddering dan alleen de
noodzaak, een andere kledingzaak te zoeken. Marks & Spencer, wat heb
ik van die winkel gehouden! Die echte Engelse beleefdheid en service, die
je vrijwel nergens in Europa meer aantreft; of dat mooie, kromme
Nederlands op posters en wasvoorschriften - een voorbeeld weet ik nu al
niet meer te bedenken; een mens vergeet zo snel! En het unieke feit dat je
je, na je arm gekocht te hebben aan kleren, ook nog te buiten kon gaan aan
nergens anders in Nederland verkrijgbare lekkernijen: short-cakes, scones,
ale, plumpudding, azijn-chips met paprika: de vreugde op de gezichten van
je huisgenoten als je met zo’n stijlvolle groene M&S draagzak het
tuinpad opkwam!
Laat ik dan vredesnaam maar voor de komende tien jaar een voorraad
broeken, overhemden, jassen en chocolade-muffins inslaan, dacht ik in
oktober nog, maar zoiets komt er niet van. Uitstellen!, om de waarheid
niet onder ogen te hoeven zien dat het na de jaarwisseling voorgoed
voorbij zou zijn met M&S. Pas tegen Kerstmis liep ik er binnen, voor
het eerst sinds maanden, want de lol was er voor mij al af na de
aankondiging van hun sluiting in april. Maar ocharm, wat zag ik? Een
halflege zaak, met het restant van de kledingvoorraad in grote
graaibakken. Een menigte losgeslagen huisvrouwen stond te vechten om wat
er nog was overgebleven van de uitverkoop; een schouwspel dat ik niet kon
aanzien zonder te moeten schreien. Ik begaf me naar Den Haag CS om eens
flink uit te huilen in de stationsrestauratie - die overigens definitief
gesloten bleek.
Ja, schreien! Als kind had ik het al: als op TV de aftiteling van de
laatste aflevering van ‘Pipo de Clown’ of ‘Swiebertje’ in beeld verscheen,
zette ik een keel op, hoewel ik normaliter beslist geen huilkind was. En
laatst nog. Na bijna een jaar afwezigheid kwam ik terug bij een
opdrachtgever op het Kanaleneiland in Utrecht. Op mijn eerste werkdag
verkneukelde ik me de hele morgen op de lunchpauze, met twee van die
lekkere boterhammen ham-kaas van de Boterham-Expresse in het
winkelcentrum. Maar wat denk je? Opgeheven! Wenend liep ik terug naar
kantoor, in het bezit van een inferieure Italiaanse bol, ergens gekocht
bij één of ander stalletje. Weer was het leven een tikje minder leuk
geworden.
Ongevoelige naturen zullen dit alles wat overdreven vinden, maar mensen
met een hart kunnen bij zulk leed hun ogen niet droog houden; is het waar
of niet?
Ook je zelfvertrouwen kan er een forse knak door krijgen. Immers:
winkels worden gesloten, TV-series beëindigd en artikelen uit de handel
genomen omdat er niet genoeg consumenten meer zijn. Tellen mensen als jij
dan helemaal niet meer mee in deze wereld??
Dit doet wel wat denken aan zo’n reeks cartoons uit het satirische
tijdschrift MAD, waaraan ik zo’n jaar of dertig geleden altijd gaarne mijn
zakgeld spendeerde:
“Je weet dat je ‘uit’ bent, als...” en dan volgden er nog een hoop situaties met mensen die ‘uit’ waren;
rake teksten en leuke cartoons. Nu ik erover nadenk: De MAD heb ik ook al
een paar jaar niet meer in de kiosk zien liggen. Ik zal er dinsdag eens
naar vragen, maar het antwoord van de verkoper ken ik feitelijk al: “Nee,
meneer, sorry. Er was geen vraag meer naar, hè. Zulke tijdschriften zijn
tegenwoordig een beetje ‘uit’”.
Frans Mensonides
- - -
Foto :
Den Haag in beter dagen. De Grote Marktstraat in de avondschemering.
(november 2000; fotoarchief De digitale reiziger).
- - -
Aflevering gemist? Kijk in het overzicht van recente
REFLEXXIONZZ! In de rechterkolom.
foto: Wim Scherpenisse
Deze rubriek verschijnt onregelmatig, maar gemiddeld twee keer per
week, en maakt deel uit van de sluimerende site De digitale
reiziger. Wie op de hoogte gehouden wil worden van alle updates, kan zich
aanmelden voor de nieuwsbrief
Reiziger.
Op- of aanmerkingen, opbouwende of afbrekende kritiek, benevens
suggesties zijn welkom in mijn brievenbus. Vrijwel alle brieven
worden door mij beantwoord, zij het meestal niet per kerende post.
REFLEXXIONZZ!
terug! Waarin opgenomen de column: De 100 dagen van Pim Fortuyn -
Vr. 17.05.2002 Overzicht van ALLE verschenen
afleveringen; 1998 - heden
Burgemeester Postma van Leiden moest opstappen:
Lijden in last!
Ha, ha, hi, hi, ho, ho: allemaal even lachen om alweer zo'n flauwe,
smakeloze woord-bak van Hollands kortste en kleinste columnist, ingehuurd
van de goedkoopste krant van ons land: uw aller Fris Spr!ts.
Klik hier voor de meest recente aflevering.
“... je favoriete winkels altijd
gesloten worden”
Pasfoto Frans Mensonides
Colofon
Teksten: Frans Mensonides en/of Fris Spr!ts, tenzij
anders vermeld.
Overzicht meest recente REFLEXXIONZZ!
- - - -
50.000
Beloning voor arrogant schrijversschap, en boete voor loslippigheid - Zo.
28.10.2001
De uitsmijter, door Fris Spr!ts
© Frans Mensonides, Leiden, 2002