Nieuwe reexx - (Geen) Aflevering 95a DONDERDAG 3 APRIL 2003
Geen aflevering
De eerstvolgende echte aflevering van dit magazine verschijnt in het weekeinde.
Frans Mensonides
Eerder gepubliceerd op 25 oktober 1998
Writers block
Ik weet niks om over te schrijven. Misschien had ik deze week de actualiteit wat beter moeten bijhouden. Er is voldoende gebeurd, maar ik heb de krant nogal slordig gelezen.
Eerder gepubliceerd op 7 februari 1999
Harde maatregelen, ferme taal
Inderdaad, wat u zegt: afschuwelijke beelden. Ik was diep geschokt. Diep geschokt, toen ik die beelden zag. Eigenlijk kan ik er nog steeds niet naar kijken zonder diep geschokt te zijn. Dat was wel de reactie van het hele bestuur op maandagmorgen. Iedereen die binnen kwam: diep geschokt. Het was de mensen aan te zien. Sommige gaven hun tranen de vrije loop. Ik kan u wel zeggen: ik geld in het wereldje als een harde, een keiharde jongen. Je hebt zo het nodige meegemaakt, de afgelopen 27 jaar. Soms denk ik wel eens: ik moet oppassen om niet af te stompen, maar dat betekent nog niet dat je niet diep geschokt bent als je zulke beelden ziet.
Je eerste impuls is dan dat je zegt: hoe kunnen wij zo nog verder? Hoe kunnen we nog verder leven met deze beelden op ons netvlies. En ik heb maandagmorgen medebestuursleden gesproken, eigenlijk zondagavond al, want de telefoon stond de hele avond roodgloeiend, die zeiden: “Ik weet het nu niet meer. Ik weet het nu echt niet meer. Ik gooi het bijltje erbij neer.”
Maar ja, dat is een eerste impuls. Als je nadenkt, als je eerste diep geschokt-zijn over is, dan komt het nuchtere verstand terug, en dan denk je: het kan natuurlijk zo niet zijn. Het kan natuurlijk niet zo zijn, dat een klein groepje raddraaiers het vergalt voor die honderdduizenden mensen die ieder weekend plezier beleven dank zij onze branche. Ik vraag me af, of de onverlaten, die we daarnet aan het werk gezien hebben - ik kan er bijna niet naar kijken zonder opnieuw diep geschokt te raken - wel weten, waar ze helemaal mee bezig zijn. Daar hebben we, als bedrijfstak, een goede naam opgebouwd, de laatste maanden. Al zes weken geen incident meer. En nu dit. Dat zijn momenten dat je zegt: hier zijn harde, keiharde maatregelen nodig. Dit is een klap in het gezicht van onze klanten die ons door al die moeilijke jaren heen trouw zijn gebleven. Die gewoon voor hun recreatie naar ons toekomen en voor wie het plezier nu vergald wordt door zo’n horde - het spijt me dat ik het zeggen moet - nietsontziende criminelen.
Nee, ik denk niet dat het terecht is om de hele branche de zwarte Piet voor te houden. Ja ik weet het, die geluiden hoor je nu overal in de publieke wandelgangen. En ik kan me dat heel goed voorstellen. Maar ik zie het meer als teken van de algehele verruwing in de maatschappij. Niet alleen in onze branche. Maar als algemeen maatschappelijk verschijnsel. We hebben de jaren vijftig gehad, en de jaren zestig er nog bovenop: de ontkerkelijking, de ontzuiling, het gezag van de politieagent in de straat en van de onderwijzer voor de klas was massaal tanende, en het verschil tussen, ja je zou het “het mijn en het dijn” kunnen noemen, het klinkt misschien wat ouderwets - is steeds meer gaan vervagen. En reken de massale vereenzaming in de grote steden. Ik vraag me vaak af: wat voor wereld leven wij eigenlijk in, dat steeds minder mensen rekening houden met een ander, en het geweld botweg in eigen hand nemen. Daar zijn nu echt keiharde maatregelen voor nodig. Want een zich beschaafd noemende samenleving kan, en mag, en moet dit niet tolereren.
U zegt? Aan welke maatregelen denk ik dan? Wel. Wij zullen natuurlijk, onmiddellijk, ik herhaal onmiddellijk, de pasjes intrekken, du moment dat duidelijk wordt, wie er precies betrokken zijn geweest bij het eh, incident. Dat zien wij als een signaal naar de samenleving: deze branche, die durft dus haar verantwoordelijkheden te nemen.
Verder is het natuurlijk niet aan ons, als bedrijfstak, om uit te maken hoe het verder moet. Daarvoor hebben we in dit land een justitieel apparaat, een politie, een ministerie. Vanzelfsprekend zullen wij zo snel mogelijk met alle betrokkenen om de tafel gaan zitten om ons te beraden op maatregelen om deze uitbarsting van escalatie in het vervolg te voorkomen. Want ik herhaal, en ik blijf herhalen, zodat de positie van onze bedrijfstak in dezen duidelijk wordt: deze uitwassen kunnen, en mogen, en zullen in een beschaafde samenleving niet getolereerd worden!!!
Daar is ook te zien: de uitsmijter van Fris Spr!ts.
foto: Wim Scherpenisse
REFLEXXIONZZ! biedt columns over openbaar vervoer en andere onderwerpen, reisverslagen, korte verhalen en geen gedichten.
REFLEXXIONZZ! maakt deel uit van de opgeheven site De digitale reiziger, waarvan het archief nog toegang verleent tot alle tussen 1996 en 2001 verschenen artikelen. Wie op de hoogte gehouden wil worden van alle updates, kan zich aanmelden voor de nieuwsbrief Reiziger.
Op- of aanmerkingen, opbouwende of afbrekende kritiek, benevens suggesties zijn welkom in mijn brievenbus. Vrijwel alle brieven worden door mij beantwoord, zij het meestal niet per kerende post. Anonieme of met schuilnaam ondertekende mails gaan linea recta de prullenmand in.
Kennis (2) De hoge studiekosten - Ma. 31.03.2003
Awel op moandag zijn we ziek
Hier zit ne werkmens
Volledige tekst: klik hier.
Er lopen in Hilversum een aantal mensen rond, die beweren, Ivan Heylen en zijn hitsige boerendeerne ontdekt te hebben. Dat zijn kletsverhalen; in de eerste plaats kun je moeilijk ontdekken wat al ontdekt is (Heylen was in België allang ontdekt, zoals Amerika allang ontdekt was door de Indianen, toen Columbus er voet aan wal zette); in de tweede plaats meen ik zeker te weten dat het heel anders gelopen is.
Er bestond in die dagen een Vlaamse radiopiraat, Radio Mi Amigo, die ook in Nederland veel beluisterd werd. Op die zender heb ik “De Wilde Boerndochtere” voor het eerst gehoord, al maanden voordat Hilversum haar uitzond; zij stond op 1 in de Vlaamstalige top 15. Een vurig, nogal opgewonden liefdeslied, gezongen in plattelandelijk Vlaams, dat in mijn Hollandse oren eerst klonk als een mengvorm tussen Bulgaars en Wit-Russisch, maar dat ik, na een paar keer aandachtig luisteren, toch wel kon verstaan.
Voor degenen die het lied niet begrepen hadden, verzorgde André van Duin een buitengemeen smakeloze Hollandse parodie, onder de titel De Tamme Boerenzoon, die in Heylens ogen beslist geen genade kon vinden.
Deze aflevering van “Soundbites” gaat trouwens niet over De Wilde Boerndochtere. Ivan Heylen had een jaar eerder namelijk al een hit gehad in België gehad met zijn debuutsingel, van de gelijknamige debuut-LP, De Werkmens. Het nummer werd in Vlaanderen gekozen tot Vlaamstalige single van het jaar, maar bracht het in Holland niet verder dan de tipparade, en dat pas na het succes van De Wilde Boerndochtere. Toch sla ik De Werkmens hoger aan; misschien omdat er al zo vreselijk veel liedjes gemaakt zijn over het liefhebben van en door meisjes.
De Werkmens wordt, evenals de boerendochter, begeleid met stampende, bonkende akkoorden op de akoestische gitaar. Heylen schetst in dit lied het beeld van een saai bestaan vol zwoegen, eten, drinken en slapen, met schaarse verzetjes in de avonduren en in de weekeinden.
De zanger spreekt uit ervaring. Voordat hij doorbrak bij het grote Vlaamse publiek, werkte hij in een chemische fabriek, waar hij, zoals hij in 1974 verklaarde, niet veel meer deed dan het registreren van de kleur van het goedje in reageerbuisjes. En dat alles, zo te horen, slechts met het vooruitzicht van een kledderige hap in de pauze, waar je het tot vijf uur maar op moest zien te redden (dat ‘lochting’ lunchpauze betekent, is niet meer dan een beredeneerde gok).
Ivan is nog goed terecht gekomen, al heeft Nederland hem niet veel meer gegund dan die ene grote hit. Zijn Tv-shows heb ik nooit gezien; ik kijk eerlijk gezegd zelden naar Vlaamse zenders.
Tot slot nog iets over Radio Mi Amigo. Die zender nam na 31 augustus 1974 de vlag over van Radio Veronica, die tot zwijgen was gebracht door de Nederlandse overheid. De Belgische zender bleef de Veronica top 40 uitzenden, verschafte emplooi aan enkele ex-DJ’s van die zender, en werd ook in Holland een populaire piraat. Dat Vlaamse artiesten daardoor meer toegang kregen tot de Nederlandse markt, het kan niet gezegd worden. Het bleef beperkt tot een uitschieter van een enkeling; de bolwerken tussen beide Nederlandstalige landen staan nog fier overeind.
Geallieerden in Irak veroveren stad na stad
Saddam Hoessein: "KUT!"
Geen Aflevering
Sorry! Deze keer geen midweexxe aflevering van REFLEXXIONZZ! Overmand door voorjaarsmoeheid heb ik het reisverslag dat hier had moeten staan, niet afgekregen.
Bovendien bleek de noodvoorraad aan artikelen, die ik normaliter zorgvuldig in stand houd, ineens geheel en al uitgeput te zijn.
Daarom in deze niet-aflevering alleen een soundbiteje (zie de rechterkolom) en twee gouwe ouwe.
GOUWE OUWE
(Met enige verwijzigingen naar de actualiteit van toen, die ik nu niet meer kan plaatsen)
Op het journaal zag ik in de Stadsgehoorzaal, in mijn eigen Leiden, twee boze mensen vechten om een microfoon. Blijkbaar hadden deze mensen wel iets te melden; waarom anders slag geleverd om het spreekijzer? Het ging over de Islam, en of die nou Goed of Fout was. Een dag eerder was mij op het Stationsplein een pamflet uitgereikt door mensen die tegen de onderdrukking in Iran waren. (Of was het Irak?) Zo begon het pamflet tenminste, maar een paar alinea’s later kwam de aap uit de mouw. De opstellers waren niet alleen tegen de onderdrukking, maar ook tegen de Islam in het algemeen. Toen ben ik afgehaakt. Nu weet ik niet genoeg over deze kwestie om er een sappige column uit te destilleren. Onze asielzoekerstent is trouwens steviger dan die van Ermelo. Waarin een kleine stad groot kan zijn. .
Afgelopen week overleed de dichter Vasalis. Ik heb nooit iets van haar gelezen. Ik lees zelden gedichten. Het klinkt vreemd uit de pen van iemand die drs in het Nederlands wil worden; nog net voordat deze taal wordt afgeschaft, maar ik heb een Readers Block voor gedichten. Ik bezit een boek met wel meer dan duizend gedichten. Het is nog niet open geweest. Ik kan dus niet oordelen over de kwaliteit van Vasalis’ werk, maar de kwantiteit vind ik beneden de maat. Zij schreef 100 gedichten in 89 jaar. Dat is niet veul. Het komt neer op 1,1 gedicht per jaar; een kwatrijntje per kwartaal. Ze zal wel vaak een Writers Block gehad hebben..
Er zijn schrijvers die boeken schrijven over hun writers block. Dit moet boeiende literatuur opleveren. Waarom gaat zo’n man niet snoekvissen, punniken of batikken? Dat kan ook heel ontspannend zijn. .
Nee, ik sla de column deze week maar over. Voor de volgende gelegenheid heb ik al weer een paar ideeën.
GOUWE OUWE
(In het daaraan voorafgaande weekend was sprake geweest van zowel voetbal- als discogeweld. Voor het stukje heb ik me laten insprireren
door de ferme, doch nietszeggende taal die de maandag daarop werd uitgeslagen door verscheidene bobo's uit beide branches. Bij het herlezen ervan moet ik sterk denken aan Josefien van der Heerik, de Feyenoord-voorzitter, maar ik weet niet zeker meer, of hij degene is die geparodieerd wordt.)
Aflevering gemist? Kijk in het overzicht van recente REFLEXXIONZZ! in de rechterkolom.
Alvast een citaat uit de thans nog onvoltooide volgende aflevering:
Het lange, op een ziekenbarak gelijkende kantoor schreeuwt om een likje verf. Buskaartjes en -boekjes zijn hier al heel lang niet meer verkrijgbaar. Van snackbar / croissanterie De Busstop zijn sommige ruiten ingeslagen en andere dichtgemetseld; bulldozers zullen het etablissement binnenkort wel met de grond gelijk maken.
Pasfoto: 
Colofon
Dit digitale magazine verschijnt in de regel twee keer per week; wie elke maandagmorgen en vrijdagmiddag een bezoek aflegt, zal meestal wel iets nieuws vinden.
Teksten: Frans Mensonides en/of Fris Spr!ts, tenzij anders vermeld.
Overzicht meest recente REFLEXXIONZZ!
- - - -
Sessies met Dennis Feel good guru aan het werk - Do. 27.03.2003
- - - -
Zestig meter beneden NAP De Westerscheldetunnel OV-reisverhaal- Zo. 23.03.2003
- - - -
Sessies met Dennis (1) Zonder woorden - Do. 20.03.2003
- - - -
Westerkim Buslijn 145; Leiden-Amsterdam OV-reisverhaal- Zo. 16.03.2003
- - - -
Carnaval in Eindhoven Kunstkijken in het nieuwe van Abbemuseum - Wo. 12.03.2003
- - - -
Nieuwe belevenissen in de kortste maand Daar komen de Heemschutters / Chronisch zieke wereld - Zo. 09.03.2003
- - - -
Op de bodem van Nederland Nog geen 'lightrail' tussen Alphen en Gouda OV-reisverhaal- Wo. 05.03.2003
- - - -
Overzicht van ALLE verschenen afleveringen; 1998 - heden
Soundbites of the Seventies (21)
Nummer: De werkmens
Uitvoerende Artiest(en): Ivan Heylen
Tekst: Ivan Heylen
Jaar:1973
Veronica Top veertig: nr. Tip
Radio 2 top 2000: nr. Niet geklasseerd
Soundbite:
Dinsdags zijn we moe
Woensdags is ’t halfweg
Donderdags zijn w’aast zot
En vrijdag is de loatste
En dan drink’n w’ons allemoal zat.
Hier zit ne werkmens
Ne werkme…ens
A zitta hier!
Ivan Heylen, zanger, gitarist, tekstschrijver, componist, platen- en filmproducer, journalist, schrijver, dichter, film- en stripscenarist, stamineebaas, chemisch analist, sportverslaggever en talk show host, werd in 1946 geboren in Assenede. Dit derpke ligt op 3 kilometer van het Bolwerk Generaliteit in Sas van Gent, in de 19e eeuw door Hollanders gebouwd om de Belgen buiten de deur te houden. Misschien is het aan dat vestingwerk te wijten, dat Heylen, die in Vlaanderen al 30 jaar lang een van de bekendste Bekende Vlamingen is, in Nederland slechts 11 weken lang in de schijnwerpers heeft gestaan. Het gebeurde in de voorzomer van 1974, toen zijn single ‘De wilde Boerndochtere’ in de Veronica top-40 stond genoteerd.
De uitsmijter, door Fris Spr!ts
© 2003, Frans Mensonides, Leiden
14 mid/244a(26a)/387a(106a)(31a)/155,8(46,5)