Nieuwe reexx - Aflevering 111 DONDERDAG 5 JUNI 2003
De enen
Ook over het getal 111 weet ik niets te vertellen (behalve dan dat het 3 en 37 heeft als priemfactoren). Daarom gaat deze column niet over die behangwinkel, noch over het getal 111, maar over twee enen, in plaats van drie.
* * *
Hebben jullie dat nu ook wel eens, dat je ’s nachts half dromend, half wakend, een gouden inval hebt, een geniale formulering bedenkt of zelfs zo maar gratis een hoger inzicht krijgt in het diepere wezen der dingen, terwijl het ’s morgens allemaal verdampt blijkt te zijn als dauw voor zonnelicht? Wie was ook alweer de schrijver, die eens zo’n fundamentele waarheid in het donker op zijn altijd gereedliggende kladblok kalkte, en de volgende morgen las: “Eekhoorntje op lange weg”?
Ik heb dat hoogst zelden; het is meer iets voor kunstenaars, mystici en geleerden, denk ik. Maar laatst voelde ik me wat grieperig en verkouden en hoesterig. Ik nam dus voor het naar bed gaan een flinke dosis paracetamol, bediende me voor de zekerheid twee keer van de Rinovap-inhalatiecapsules, en toen beleefde ik die nacht ook zo’n visioen.
Mijn “eekhoorntje” was van wiskundige aard, en draaide om de getallen 1, 5 en 13, die in een onwrikbaar kosmisch verband met elkaar stonden, meende ik. Bij mij ging het met getallen, in plaats van woorden; dat komt: ik ben van huis uit een bèta. Het getal 1 staat voor het leven zelf, waakdroomde ik, een andere 1 staat voor de dood, de bekende Ying en Yang-dinges, en vanuit die twee enen kom je onherroepelijk tot het getal 13. Geen getalsmystiek gedoe, maar zuivere mathematica. Daarvoor moet je 5 maal een bewerking op dat getal 1 uitvoeren, een simpele bewerking zoals optellen of machtsverheffen, maar dan iets anders. En ik had dat ontdekt.
Hou dat nou vast, bezwoer ik mezelf; dit is belangrijk, dit is een inzicht; anders ben je het morgen meteen vergeten. “1 tot de 5e macht is 13”, repeteerde ik hardop. Dat is dan ook krek het enige wat ik me de volgende dag nog kon herinneren, die drie domme getallen. Het diepzinnige verband ertussen zag ik niet meer; het is er vermoedelijk nooit geweest.
Dacht ik, totdat later op die dag me ineens die bekende getallenreeks te binnen schoot. Die gaat van:
1 - 1 - 2 - 3 - 5 - 8 - 13 - 21, etcetera.
Je begint met die twee enen die ik in mijn grieperigheidsvisioen ook als uitgangspunt had genomen. Verder wordt elk getal gevormd door de twee voorafgaande getallen in de reeks bij elkaar op te tellen. Dat loopt al snel in de papieren. Na vijf stappen heb je inderdaad al 13; je kunt er onmogelijk iets anders van maken.
Nu is dit geen wereldschokkend inzicht. Die reeks (de reeks van Fibonacci, heet hij) was in de beschaafde wereld al bekend toen wij Germanen elkaar nog met knotsen de hersenpan insloegen. Iedereen kent hem tegenwoordig. Als je snapt hoe hij in elkaar zit, en je weet nog een paar andere van dat soort getallentruckjes, dan kun je bij een intelligentietest een fabelachtige score behalen (waar je vervolgens bijzonder weinig aan hebt, behalve als je lid zou willen worden van Mensa, een bekende patiëntenvereniging voor puzzelverslaafden).
Wat teleurgesteld ging ik die avond te bed, heel vroeg, met nog meer paracetamols en nog meer inhalatiecapsules dan de dag ervoor. En zie: nadat ik een paar uur gewoeld had in de klamme lakens, ontvouwde zich opnieuw een visoen. Ik was grieperig (ook in die droom), en liep hoestend langs een lange rij identieke eengezinswoningen, keurig genummerd 1 - 3 - 5 - 7 - 9 etc. Er kwam geen eind aan; ik zag die huizenrij in de verte ineenkrimpen naar een verdwijnpunt, maar hij zou ongetwijfeld voorbij de horizon nog doorgaan. Het visioen speelde in Nederland, zoveel is zeker, want dit is bij mijn weten het enige land waar ze op het idee gekomen zijn, te werken met even en oneven nummers per straatzijde.
Welnu, ik liep langs huis 13, en juist daar kreeg ik een schurende hoestbui. En meteen daarbovenop het inzicht. Ik bedacht namelijk: ik kan nu voor huis 13 een hoestbui krijgen, en straks nog een voor een huis met een ander nummer, zeg 27, maar ik kan niet tegelijkertijd voor huis 13 én voor huis 27 een hoestbui krijgen.
Ik vond het een geniale gedachte, maar moest bij ontwaken opnieuw teleurgesteld vaststellen dat zij nogal triviaal van aard was.
De dag daarop ging het wat beter met me, maar toch nam ik maar anderhalf paracetamolletje en twee snuifjes uit de doos met Rinovap. En ik kreeg ten derden male een visioen. Een heel raar visioen; een beetje eng. Het ging zo: ik zag overduidelijk dat ik twee persoonlijkheden had, met twee aparte bewustzijns, die elk een heel ander leven leidden, en elk compleet verschillende dingen meemaakten, in een heel andere werkelijkheid. Tot die dag hadden ze van elkaars bestaan niet geweten. De ene persoonlijkheid was mijn normale persoonlijkheid; de andere was een soort reserve-persoonlijkheid, voor het geval dat er met mijn normale persoonlijkheid iets vervelends zou gebeuren.
Het is moeilijk voorstelbaar. Ik heb die ander even gezien, zoals hij mij ook even gezien heeft. Hij was wat grieperig, dat weet ik nog, maar verder kan ik me weinig herinneren van mijn alter ego.
Laat ik maar hopen, dat het niet waar is; het leven is gecompliceerd genoeg zonder dat ik ergens een bij-Frans heb rondlopen. Ik kan ook met dat derde visioen niet veel, maar misschien gebruik ik het nog wel eens in een verhaal.
Toen kreeg ik genoeg van dat nachtelijke gespook. De dagen daarop (mijn grieperigheid was van een hardnekkige soort) probeerde ik in slaap te komen met paracetamol of met inhalatiecapsules, maar nooit meer met alle twee tegelijk. Daarna: nooit meer zo’n visioen gehad.
Het zat hem in de combinatie. Wie het eens wil meemaken, moet het maar proberen; geheel op eigen risico, natuurlijk. Schrijf me je ervaringen! Adresseer ze maar aan mij, of aan mijn stand in; ik laat het geheel aan jou over.
Frans Mensonides
Daar is ook te zien: de uitsmijter van Fris Spr!ts.
foto: Wim Scherpenisse
REFLEXXIONZZ! biedt columns over openbaar vervoer en andere onderwerpen, reisverslagen, korte verhalen en geen gedichten.
REFLEXXIONZZ! maakt deel uit van de opgeheven site De digitale reiziger, waarvan het archief nog toegang verleent tot alle tussen 1996 en 2001 verschenen artikelen. Wie op de hoogte gehouden wil worden van alle updates, kan zich aanmelden voor de nieuwsbrief Reiziger.
Op- of aanmerkingen, opbouwende of afbrekende kritiek, benevens suggesties zijn welkom in mijn brievenbus. Vrijwel alle brieven worden door mij beantwoord, zij het meestal niet per kerende post. Anonieme of met schuilnaam ondertekende mails gaan linea recta de prullenmand in. Ik behoud me het recht voor, om ontvangen reacties te behandelen in REFLEXXIONZZ!, dat zal dan geschieden zonder naamsvermelding van de afzender.
Door Keerbergen, langs de Orleanstoren en verder Verrassingstocht met De Lijn OV Reisverhaal - Zo. 01.05.2003
Soundbite:
Baby what a big surprise
[sjoebie doebie] Just to be alone
[sjoebie doebie] Hold me in the morning
Volledige tekst: klik hier.
Ik beheerde het “fabriekenarchief”, vier kasten met voornamelijk gegevens over kwaliteitsonderzoeken aan Riolering Buizen, Riolering Hulpstukken en Riolering Dubbele Moffen. Je had trouwens ook Hemelwater Afvoer Buizen, en -Hulpstukken, schiet me te binnen, en Klikmoffen naast Dubbele Moffen; enige variatie zat er nog wel in. Vooral die Dubbele Moffen fascineerden me, maar ik heb in al die jaren dat ik het fabriekenarchief deed, nooit aan iemand durven vragen waarvoor zo’n Dubbele Mof diende.
Over archiefwerk heerst het vooroordeel dat het saai is, en dat is ook zo. Toch wilde ik me niet beklagen. Het was al heel wat, dat ik - pas een jaar in dienst van die firma - al het fabriekenarchief mocht doen.
Er heerste een doodse stilte in dat archief; het laten spelen van een radio of ander muziekapparaat was ten strengste verboden door het personeelsreglement. We kregen er bovendien ook vaak missiven over, ondertekend door de directeur.
Maar wat hadden we op de radio kunnen horen? Ook de muziek in 1977 was wat saai. Vernieuwende geluiden kwamen uit de Joekee: punk en new wave bepaalden daar de muziektrends. Nederland zwoer echter bij traditionele artiesten, en hees Pierre Kartner (Vader Abraham) maar weer eens op het schild, die wekenlang op 1 stond met dat afschuwelijke Smurfenlied.
Ik zette een aanzienlijk deel van mijn salaris om in elpee’s, zoals The Year of the Cat van Al Stewart, een Amerikaanse zanger met keurig net kostschool-Engels, en Silk Degrees van Boz Scaggs. Allemaal luisterliedjes; wel aardig, maar niet echt opwindend.
Welk single-soundbiteje te kiezen uit dit jaar? Ik ga voor Baby What a Big Surprise van Chicago, alleen al omdat dat nummer eigenlijk allesbehalve verrassend was.
Chicago was een achtmansformatie uit de gelijknamige stad, met een flinke blazerssectie, die echter een stuk minder pittig en funky tekeer ging op de trompet dan Blood, Sweat en Tears, een andere Jazz-rock formatie uit die periode. De groep is aan het eind van de jaren 60 opgericht als Chicago Transit Authority. De naam alleen al! Zou je een album kopen van Gemeentelijk Vervoer Bedrijf Amsterdam, of van de Haagse Tramweg Maatschappij?
De echte Chicago’se vervoersmaatschappij protesteerde tegen de naam van de groep, en die werd veranderd in Chicago zonder meer. Onder die naam vulden ze een ruim twintigtal albums, die allemaal niet alleen volkomen identiek klonken, maar ook in ongeveer dezelfde hoes gestoken waren, met het groepslogo in gestileerde letters. De titels van die albums, daar was ook over nagedacht: Chicago, Chicago II, Chicago III, Chicago 4, et cetera. Over “cetera” gesproken: de leadzanger en bassist van de band, die tevens de meeste nummers schreef, had Cetera als achternaam. Hij heette niet Ed Cetera, wat pas echt lachen geweest zou zijn, maar Peter Cetera.
Baby What a Big Surprise kwam van het album Chicago 11, en past daarom uitstekend in deze 111de aflevering van een reexx die ook maar doorgaat en doorgaat en doorgaat. Het was een van de opvolgers van de wereldhit If You Leave Me Now, waarmee de groep in 1976 zijn enige nummer 1 hit in Nederland gescoord had. Baby What a big Surprise bereikte in de herfst van 1977 de nummer 3-positie.
Het nummer zet veelbelovend in met een paar machtige, volle akkoorden van de blazerssectie, maar is verder een erg doorsnee-liefdesliedje, met een tekst om snel te vergeten. Toch: het doorstaat de lakmoesproef glansrijk. Ik heb het 15 keer achter elkaar gedraaid, en het blijft leuk, ergens; vooral dat sjoebie-doebie vlak na het tussenspel. Op officiële lyric-sites ontbreken zulke kreten van het achtergrondkoortje doorgaans, maar ik heb ze zelf toegevoegd. Dit nummer wordt, veel meer dan door de tekst, gedragen door het ge-owowooo, ge-hoehoehoe en ge-sjoebiedoebie op de achtergrond.
Het minst saaie lid van Chicago was Terry Kath (1946-1978), de gitarist. Hij was een fervent feestbeest, en een niet minder enthousiast verzamelaar van wapentuig. Tijdens een feestje in de winter van 1978 drukte hij een geweerloop tegen zijn voorhoofd, met de beroemde laatste woorden: “hij is niet geladen, hoor”. POEF, het geweer bleek tóch geladen: Baby what a big surprise. Chicago heeft daarna nog minstens 11 elpee’s gemaakt zonder Terry Kath.
Frans Cetera
52% van de Nederlanders gelooft in wonderen
Dat verWONDERt me!
Deze column is afkomstig uit het archief van REFLEXXIONZZ!
Klik hier voor de meest recente aflevering.
Lees ook de "soundbite" in de rechterkolom!
Apartje, ter gelegenheid van aflevering 111
“De drie enen”, dat was vroeger, of misschien nog steeds wel, een speciaalzaak in behangselpapier. Ze zaten op de Oude Vest, hier in de stad, en wel op nummer 111. Nu weet ik over die zaak geen leuke anekdote; ik ben er één keer geweest, om behangrollen uit te zoeken, maar er deed zich daarbij niets beschrijvenswaardigs voor.
Aflevering gemist? Kijk in het overzicht van recente REFLEXXIONZZ! in de rechterkolom.
Citaat uit een volgende aflevering:
In Finland ontvangt driekwart van de bevolking HBO- of universitair onderwijs - het land heeft ongetwijfeld de best opgeleide loodgieters, buschauffeurs en stukadoors ter wereld.
Pasfoto: 
Colofon
Dit digitale magazine verschijnt in de regel twee keer per week; wie elke maandagmorgen en vrijdagmiddag een bezoek aflegt, zal meestal wel iets nieuws vinden.
Teksten: Frans Mensonides en/of Fris Spr!ts, tenzij anders vermeld.
Overzicht meest recente REFLEXXIONZZ!
- - - -
Hollands Hectaren (3) Politici spotten op het Binnenhof - Do. 29.05.2003
- - - -
Blauwkous (m) De onbestaanbare Verstoke Vrijgezel - Zo. 25.05.2003
- - - -
Geen Aflevering (2) Twee Gouwe ouwen die "Gossip" niet gehaald hebben - Do. 22.05.2003
- - - -
Geen Aflevering Twee Gouwe ouwen uit het tijdschrift Gossip - Zo. 18.05.2003
- - - -
Hollands hectaren (2) Haveneiland en Rieteiland, IJburg - Do. 15.05.2003
- - - -
Synopsis voor een lentedag Naar Holysloot; OV-reisverhaal; tevens beschouwing over het schijven van non-fictie - Zo. 11.05.2003
- - - -
Hoeboer Opstand van busreizigers in Voorhout - Do. 08.05.2003
- - - -
Overzicht van ALLE verschenen afleveringen; 1998 - heden
Soundbites of the seventies (31)
Nummer: Baby What a Big Surprise
Uitvoerende Artiest(en): Chicago
Tekst: Peter Cetera
Jaar:1977
Veronica Top veertig: nr. 3
Radio 2 top 2000: nr. 509
Right before my very eyes.
[hoowhoooooho, hoooo howowowooohoho!]
[wohoooo!] Was a little more than I could take
[wohoooohohooooo!] Then you came to stay
{oehoehoehoe!]
[wohoooho!] Love me in the afternoon
[wohoooohohooooo!] Help me find my way, heeheehee!
Het was een saai jaar, 1977. Ik had de schoolbanken achter me gelaten en had kennis gemaakt met de lauwe zegeningen van het kantoorbestaan. Elke maand kreeg ik een bedrag op mijn rekening overgemaakt, waarvan ik als scholier niet had durven dromen. Daarvoor moest ik wel 40 uur per week doorbrengen in een duffe archiefruimte; allemaal routine days; ik heb er wel eens meer een soundbiteje over geschreven.
De uitsmijter, door Fris Spr!ts
© 2003, Frans Mensonides, Leiden
23 mid/260(42)/404(123)(48)/188,3(79,0)