De Rotterdamse marathon 2007 viel op de heetste aprildag aller tijden. Drie lopers kregen een hartverknettering (doch werden met succes gereanimeerd), tientallen (honderden, volgens De Telegraaf) belandden in het ziekenhuis en duizenden moesten hun marathon vroegtijdig staken; na 3,5 uur gehol in de hitte werd de strijd beëindigd. Ook tientallen toeschouwers werden onwel door de hoge temperaturen, de brandende zon en het gebrek aan een verfrissend windje.
Ik was erbij en overleefde het; sterker nog: ik had een prima dag in de zon, zag alleen maar vrolijke toeschouwers en renners, was lichtelijk verbaasd, het nieuws over de afgelasting uit de luidsprekers te horen kraken, en zag thuis op TV pas welke slachting de weergoden hadden aangericht. Ja, natuurlijk had ik overal wel voortdurend die sirenes horen huilen, en natuurlijk had ik die lange rij ambulances wel gereed zien staan bij de finish, maar er gebeurt altijd wel wat tijdens zo’n marathon, in zo’n stad.
Sport kun je dit eigenlijk niet meer noemen. In het verleden heb ik wel eens meer verslag gedaan van dit loopevenement, dat doorgaans onder wat koelere omstandigheden wordt afgewerkt. In 2003 was ik hier en in 2000. Ik legde de 42 voorgeschreven kilometers af op ongebruikelijke wijze, nl. per metro. Als je het een beetje plant, liefst van te voren, kun je een keer of vijf het begin van de stoet zien. Daarna steeds snel terug naar het dichtstbijzijnde metrostation en per ondergrondse de renners inhalen.
Vijf keer de tijdauto aan de kop van de stoet: aan de voet van de Erasmus (schuilgaand achter het publiek), op de Oldegaarde, op de Slinge, op de Schiedamsedijk bij station Leuvehaven, en ten slotte op de Kralingse Plaslaan.
Mijn eigen persoonlijk record, mijn PR, zoals sporters zeggen, staat op zes keer. Dat vestigde ik in 2005, maar de route was toen anders. Je had toen nog die chicane bij Alexander, maar die hebben ze er vorig jaar uitgehaald. Vijf is nu het maximum, tenzij je zelf gaat hollen – en met een zonnesteek in de ziekenwagen belandt, dat was mijn bedoeling niet.
Hier volgt een fotorapportage. Daarna gaan we, aan de voet van dit document, nog even opnieuw beginnen over de OV-chipkaart, die deze middag deelde in de malaise.
11:06, op Zuid, aan de voet van de Erasmusbrug. Daar komen ze!
11:08. ‘Hup, Piet, hup, Piet! Oh nee, dat is Piet nog helemaal niet. Die krijgen we nooit te zien, in die mensenmassa!’
11:25, in een volle metro.
11:43, luchtruim boven de Oldegaarde.
11:47, Slinge. De hazen van de savanne voorop.
11:56, Slinge. Vele lopers weigeren in deze fase van de strijd het drankje. Onverstandig, want een paar kilometer verderop kan de man met de hamer staan.
11:58, Metrostation Slinge. De metro rijdt in spitssterkte.
12:04, Slinge en 15:15, Coolsingel. Soms zie je een toeschouwer terug in de mensenmenigte. Deze dame, bijvoorbeeld, op de uitkijk naar haar André.
12:59, Kralingse Plaslaan. Luc Krotwaar, met alleen een TV-ploeg als achtervolger, op weg naar de Nederlandse titel.
13:04, aan de Kralinge Plas. Per rollator kun je de marathon ook doen.
15:09, ambulances op de Coolsingel.
15:26, Coolsingel / Blaak. Hardlopers blijken maar weer eens doodlopers: de wedstrijd is allang gecancelled, en iedere deelnemer mag een medaille afhalen, ook al zou hij het parcours in wandeltempo hebben afgelegd.
Zoals de trouwe lezer van deze site weet, volg ik in Rotterdam niet alleen de marathon voor hardlopers, maar ook die van de introductie van de OV-chipkaart, die ik ook nog wel eens voortijdig geaborteerd zie worden.
Begin dit jaar besloot de RET het chipkaartsysteem nu eens grondig te testen. Daarvoor had men natuurlijk chipkaartgebruikers nodig, en die waren er nog niet al te veel: pas ca. 2,5% van de metroreizigers maakten in januari gebruik van het plastic wonder. De RET besloot eindelijk verstandig te worden, de kaart gratis weg te geven en de tarieven tijdelijk te verlagen. In de maanden februari, maart en april van dit jaar kan met de chipkaart met 30% korting gereisd worden op de metro. Met enig succes: circa 25% van de metroreizigers maakt nu gebruik van de chipkaart – althans op de ongetwijfeld niet geheel representatieve marathondag. Dat is een vertienvoudiging, maar betekent tevens dat de chipkaart nog steeds een serieus imageprobleem heeft. Immers: driekwart van de metroreizigers prefereert de strippenkaart, die tot /met 30 april duurder is dan de chipkaart.
De chipkaart kon de marathondrukte niet aan, zoals soms ook spitsdrukte een probleem is. Op de marathondag wilden om half vier alle deelnemers en toeschouwers van het afgelaste evenement naar huis. Die stuitten op metrostation Beurs op feestgangers die wisten dat in Rotterdam de party pas echt begint als het lopen afgelopen is. Een flinke chaos was het gevolg, met lange wachtrijen voor de poortjes. Die rijen werden niet bepaald korter door de tientallen controleurs die RET had ingezet. Zij hadden vast een andere opdracht meegekregen dan hinderlijk in de weg staan, maar deden toch vooral het laatste. Als je in die drukte perse alle stempeltjes van iedereen wil controleren; als je reizigers ten onrechte nabrult dat ze niet ingecheckt hebben… Ik weet niet of die ene controleur op Slinge mijn raad nog heeft opgevolgd, een hier niet te herhalen bruine substantie uit zijn kijkorganen te verwijderen. Ook rond dat station was de chaos groot.
Er werd meer gescholden. Een gefinishte loper met medaille zat klem in het poortje, en zei: ‘Heb je godverr-de-godverr eerst een hele marrathon uitgeleuwpe, en dat zit je euwk nog tussen die kut-hekkies…’. Hij had geen puf meer om op de vuist te gaan met een controleur; jammer, ik had het graag vastgelegd. Maar waarom laat zo’n stad zich nou niet eens een keertje van zijn royale kant zien, en biedt zij op de marathondag gratis OV aan aan iedereen?
Ikzelf had aanvankelijk ook nog een raar chipkaartprobleem. Als ik mijn portefeuille langs de lezer haalde, piepte die soms twee keer, en bovendien verscheen dan soms de melding dat er onvoldoende saldo op mijn kaart stond. Totdat me te binnen schoot dat in die portefeuille ook mijn NS-chipkaart zat, die ik beslist moest aanschaffen omdat ons ooit beloofd was dat we overal in Nederland zouden kunnen reizen op één kaart. Op die NS-chipkaart staat nu alleen mijn voordeelurenkaart geladen – onzichtbaar, en oncontroleerbaar voor de conducteur, die nog geen leesapparatuur heeft. Saldo heb ik er inderdaad nog niet opgezet, dat kan volgens mij nog niet eens. Maar bij controle in een RET-leesapparaat bleek mijn NS-kaart wel degelijk een saldo te bevatten. Een negatief saldo zelfs: minus 71 cent.
Nee, reizen met de chipkaart zal voorlopig niet saai worden!
Frans Mensonides
17 april 2007
Er geweest: zondag 15 april 2007
© Frans Mensonides, Leiden, 2007