De beste boerensoap ooit: Boer zoekt vrouw

Zedeprinten Startpagina <<< Een boer (inleiding) <<< Een boer (vertaling) <<<


Jan en Trijn uit Een boer van Huygens gaven elkaar het jawoord tijdens een dansje op het boerenerf. Vermoedelijk kwamen zij uit hetzelfde dorp en kenden ze elkaar al van kindsbeen af.

Boeren uit de 21ste eeuw moeten soms iets meer moeite doen om een huwelijkspartner te vinden. Niet iedere vrouw voelt zich aangetrokken tot het boerenleven, dat ook tegenwoordig nog bestaat uit keihard werken zonder veel vakantiedagen. Gelukkig reikt sinds kort de televisie een helpende hand bij de partnerkeuze.

 

Farmer Wants a Wife

Het begon in Engeland, zoals zo vaak met opmerkelijke televisie. In Farmer Wants a Wife werden vrijgezelle boeren in contact gebracht met potentiële huwelijkspartners. Het succesvolle format werd gekopieerd in talloze andere landen. In Nederland en Vlaanderen ging in 2005 het eerste seizoen van start. In Vlaanderen presenteert Dina Tersago de show voor de commerciële zender VTM onder de naam Boer Zkt. vrouw. In Nederland ontfermde de KRO zich onder leiding van presentatice Yvon Jaspers over de trouwlustige boeren en boerinnen. Boer zoekt vrouw is de titel van dit kijkcijferkanon.

 

De laatst overgebleven vrouw

Eigenlijk is het overbodig, uit te leggen hoe het toegaat bij dit programma. In de eerste aflevering mogen tien boeren zichzelf en hun bedrijf voorstellen aan het kijkerspubliek. Dames die geïnteresseerd zijn in een van die boeren, kunnen hem een brief schrijven (‘Wie weet ben jij wel mijn boer op de witte koe’). De vijf boeren die de minste brieven ontvangen, vallen jammerlijk af. De andere vijf mogen elk tien brievenschrijfsters selecteren met wie zij een speeddate zullen hebben, een diepte-interview van vijf minuten. Daaruit kiezen ze vijf vrouwen die zullen terugkeren in de volgende uitzendingen. De rest is meteen uitgeschakeld (‘Loesje moesten we maar skippen’).

In het daarop volgende selectieproces zien we boer en vrouw eerst tijdens vrijetijdsbesteding, zoals tangodansen, pottenbakken of survival. Later brengen de dan nog overgebleven vrouwen enkele dagen door op de boerderij van hun favoriete boer, om de beginselen onder de knie te krijgen van de komkommerkweek of het melken van koeien. In de loop van de uitzendingenreeks stijgt de spanning, niet alleen bij de boeren en vrouwen, maar ook bij het miljoenenpubliek: krijgen ze elkaar of niet? Ten slotte gaat elke boer met zijn laatst overgebleven vrouw op vakantie in een uithoek van Europa.

 

Etiketjes

Hoe men ook over Boer zoekt vrouw mag denken; effect sorteert dit programma wel. Een boer uit de reeks van 2005 is inmiddels getrouwd met de kandidate van zijn keuze; drie boeren uit de reeks van 2006 hebben een relatie overgehouden aan de serie. Ook de Vlaamse show Boer Zkt. vrouw heeft tot een boerenbruiloft geleid.

Een ander effect van deze serie, zeer gewaardeerd door de agrariërs die behoren tot de trouwste kijkers: er wordt begrip gekweekt voor het boerenbestaan. Daarover bestaan – net als in Huygens’ tijd – nog zeer veer misverstanden bij de stadsbewoner. Ook de huidige boer kampt met de etiketjes die hem vanuit de stad opgeplakt worden: een wat simpele, doch sympathieke ziel die een gezapig leventje leidt op het land.

Maar voor sommige kijkers is dat nu juist het aantrekkelijke van Boer zoekt vrouw:

Stiekem zijn we allemaal jaloers op deze eerlijke mensen. Ook de mensen uit de stad verlangen naar hun roots, die ze herkennen in boer Gerrit, in de vrolijkheid van Martijn. Ze dromen van een optrek in Frankrijk, de werkelijkheid voor Dirk-Jan. Van de stille Jochem die zo hard zijn best doet voor een betere wereld. 
Ze houden van de vrouwen die hun ziel blootleggen en niet bang zijn om gekwetst te worden. Van boer Hans die op zijn 50e durft toe te geven van vrouwen te houden.
Ze houden van de allerbeste soap ooit. Van alle boeren die een vrouw zoeken. En ik ook.
Dit is de beste soap ooit.

Mariëlle van Berkum op de site van Boer zoekt vrouw


Meer weten?

Boer zoekt vrouw (KRO).

Boer zoekt vrouw, Wikipedia (NL).


© Frans Mensonides, Leiden, 2007.