COLUMNS WEEK 17 *** 19 APRIL 1998

Frans Mensonides Thuiszorgwekkend (2) Vorige week schreef ik op deze plaats dat mijn moeder, na haar bovenarm gebroken te hebben, een beroep moest doen op de thuiszorg. Traag, zeer traag ging de daarmee gepaard gaande papiermolen draaien. Nog trager kwam de eigenlijke hulpverlening op gang. In het weekend kan geen hulp geboden worden: dan is er niemand beschikbaar. 24 uurs-economie is geen issue in de zorgsector. Ook 's-avonds is er geen zorg. Dat was door een misverstand niet doorgegeven. Gelukkig heeft mijn moeder twee zoons die de kookkunst machtig zijn, anders zou zij van vrijdagmorgen tot maandagmorgen moeten leven op water, brood en chocoladeflikken. Mijn moeder is redelijk tevreden over de hulp. Alleen: de douche wordt na de wasbeurt in slordige staat achtergelaten. "Dat kunnen die mensen niet helpen, moeder", zeg ik sussend. "Als de tijd om is, moeten ze alles laten vallen waar ze mee bezig zijn. Desnoods de patiënt. Je kunt het een beetje vergelijken met schaatsen. Bij de tien kilometer hebben ze een schema. Als ze daar ook maar een halve seconde boven zitten, dan verschijnt er een irritante ouwe kerel naast de baan die met zijn vingertje naar boven gaat staan wijzen". Minstens even zorgvuldig als met de patiënt gaan de thuiszorgsters om met de papierwinkel. Geen paraafje mag ontbreken aan het zorgdossier. Alle zorgsters kankeren erover. "15 minuten staat er voor het aantrekken van steunkousen. 5 minuten om die kousen aan te trekken en 10 minuten om de papieren in te vullen". Maar wat me laatst overkomt: om half zes in de nacht gaat de bel. Ik wankel mijn bed uit en doe open. Voor de deur staat een stokoude non, helemaal in het zwart, met een sluier. "De thuiszorg" zegt zij, met een hele enge, doffe stem. Op de achtergrond klinkt griezelfilmmuziek. Dat met die non was een droom, maar de rest is, helaas, waar gebeurd.

De digitale reiziger Reizigerstypen. Deel 4: De azijnzeiker Afgelopen zaterdag reisde ik met bus, trein, trein en bus van Leiden Zuid-West naar Schoonhoven. Een gecompliceerde reis met drie krappe overstappen. Ik heb alle overstappen gehaald en stond na anderhalf uur reizen in het hart van de Zilverstad. Precies op tijd. Mijn complimenten aan het OV. Dat mag ook wel eens gezegd worden. Goed, dat is nu gezegd en daarmee ben ik dan meteen uitgepraat. Een column is niet gebaat bij tevredenheid. Kankerstukjes zijn veel leuker. Daarom zijn veel columnisten van die azijnzeikers. Als ik persé ergens over zou willen mieren, dan kon ik het feit noemen dat de "OVR-reisplanner voor modem" mij probeerde wijs te maken dat ik in Alphen a/d Rijn 33 minuten zou moeten wachten op mijn aansluitende trein naar Gouda. In werkelijkheid bedraagt de overstaptijd 3 minuten; zeer krap maar in 90% van de gevallen haalbaar. Dat komt doordat de meeste conducteurs meer kijk op reizigers hebben dan de dienstregelingmakers in Utrecht: zij wachten en gewoon één of twee minuutjes totdat iedereen is overgestapt. Dat mag óók gezegd worden en hiermee is het verhaal echt afgelopen. Dan maar eens kijken op de ROVER-site. Kees Rotteveel schrijft elke week een column voor de EO-radio. Enkele weken geleden ging het over het Gat op de Haagse Kalvermarkt, waarover ook DDR uitgebreid heeft bericht. Alle tramlijnen waren gewijzigd en Kees kon bij Den Haag Centraal de juiste tram niet vinden. Het stuk van Kees heb ik met stijgende verbijstering gelezen. Ik had al geen hoge muts op van het reis-IQ van de ROVER-top, sedert ik in Den Haag drie kwartier heb staan wachten op Rudy Schoonveld, die op dat moment in Rotterdam drie kwartier stond te wachten op een niet-bestaande trein. Maar Kees drijft de onwetendheid wel erg ver door. Alle actualiteitenrubrieken hebben het Gat aan de orde gesteld. Geen krant die er niet over heeft geschreven. Heel Den Haag hangt vol kaarten met routewijzigingen. De wijzigingsfolders worden je door de strot geramd. Bijna alle tramlijnen rijden via Centraal Station, zodat er een goede kans bestaat dat de jouwe erbij zit. Bij elke halte in het centrum staat een leger duidelijk als zodanig herkenbare informatievoorzieners. Ja, dat laatste was ook Kees niet ontgaan. Echter: Kees is niet zo'n reiziger die daaruit de conclusie trekt dat er iets bijzonders aan de hand is. Kees denkt in zo'n geval dat die mensen er staan om mede te delen dat er helemaal niets aan de hand is. Kees zou ook met een gerust hart gaan zwemmen in een zee, waarin dozijnen haaienvinnen zichtbaar zijn. Kromme vergelijking, maar bij dit soort onnozelheid kun je moeilijk een rechte vergelijking verzinnen. Jammer dat Kees zijn abonnement op De digitale reiziger heeft opgezegd. Anders had hij gebruik kunnen maken van de overduidelijke, geheel bijgewerkte routekaart van het Haagse tramnet. Als we nu met alle geweld azijn willen pissen in het Gat van Den Haag, dan zouden we ons met recht kunnen beklagen over (alweer) de OVR-reisplanner voor modem, die doodleuk de oude tramtijden en -routes blijft vermelden en de reiziger voor nadere informatie verwijst naar de HTM-informanten ter plaatse. Maar uitgerekend die OVR-reiswijzer heeft dit jaar de ROVER-reizigersprijs gewonnen. Ikke niet begrijp, Kees, maar in ieder geval bedankt dat je mij geïnspireerd hebt tot dit stukje.