Lovers Rail, één van de twee concurrerende spoorwegmaatschappijen die op het Nederlandse
railnet actief zijn, heeft met zijn Keukenhofexpresse gezorgd voor het unicum van een
rechtstreekse verbinding Amsterdam - Lisse. Tot dusverre was vanuit de hoofdstad een
overstap nodig in Haarlem of Leiden. Vanaf die plaatsen kon de reis voortgezet worden met
NZH-bus 54. Kan, moet ik zeggen, want de bus rijdt nog steeds en lijkt niet of nauwelijks te
lijden onder de concurrentie van de Amsterdamse rederij. De NZH-bus, heeft dan ook twee
voordelen boven zijn spoorconcurrent: hij rijdt elk halfuur en hij stopt voor de ingang van de
beroemde bloementuin.
Het materieel van de Keukenhofexpresse komt me bekend voor; het lijkt op dat van de Kennemerstrandexpresse, waarover DDR in 1996 rapporteerde. Dat klopt wel, want het is dezelfde trein; nog steeds de enige die Lovers in zijn bezit heeft. De Kennemerstrandexpresse gaat dit jaar pas rijden als de Keukenhof zijn poorten sluit. Toch een verandering: de NS-Cargo diesellocs zijn op stal gebleven; er is nu sprake van elektrische tractie, geleverd door twee Belgische locs op ruim-middelbare leeftijd. Zij hebben Antwerpen Dam als thuisbasis.
Wij zijn op spoor 8a de enige
instappers; toch zitten er al
tientallen mensen in de trein.
Deze hebben de Keukenhof al
gezien. Wie een retourtje
Amsterdam - Lisse koopt, krijgt
het traject Lisse - Leiden v.v. er
gratis bij, zodat hij ook kennis kan maken met het zuidelijk deel van de Bollenstreek. Dit is een
van die kleine dingen waarmee Lovers het zijn klanten naar de zin maakt. NS zou hier nooit
opgekomen zijn. Een ander bewijs van Lovers dienstverlenende instelling is het overvloedig
aanwezig zijn van catering. Was er in 1996 alleen maar koffie te krijgen; nu rijdt er een heuse
trolley met drank en voedsel door de trein.
Kaartjes voor Lovers trein, al dan niet gecombineerd met een toegangsbewijs voor de
Keukenhof, kunnen gekocht worden bij de conducteur. Een retour Leiden - Amsterdam kost f
20.00, voor mij als NS-kortingkaartreiziger wel duur; voor Sjoerd iets goedkoper dan een
NS-retour.
In Lisse verlaat de trein het hoofdspoor en
kiest een tot voor kort verroest zijspoortje,
waarlangs het vlonderperronnetje van Lisse
Keukenhof is aangelegd. Zo'n 50 toeristen
staan te wachten op de trein. Leuk, om hier
weer eens wat leven te zien op het perron. De
naam van het restaurant "De verloren koffer",
gevestigd in het oude station, herinnert aan de
tijd dat het gebouw nog een
plaatskaartenkantoor en een wachtkamer
kende; kortom: een echt station was.
Vanaf de vlonders is het nog een kwartiertje lopen naar de ingang van de Keukenhof. Lovers
heeft geen bus ingezet; vermoedelijk omdat daarmee heel weinig tijdwinst geboekt zou
worden. De weg langs de Keukenhof is in het seizoen altijd één grote verkeersopstopping.
Op de banken naast ons zit een Japans gezin. Vader, moeder, zoon en dochter hebben het helemaal gehad. Pa filmt de spoorbaan Leiden-Haarlem, maar is bijna te moe om het toestel aan zijn oog te houden. Moeder slaapt, dochterlief hangt uitgeteld in de fraaie fauteuils, de zoon heeft van ellende zijn jas over zijn hoofd getrokken. Arme, arme drommels. Hun huisarts heeft ze bevolen, een ontspannende vakantie door te brengen in Europa. Vijf dagen lang, inclusief de reis. Waag het niet, om gespannen terug te komen! "Die lui vliegen 12.000 kilometer om die rotbollen te zien en dan gaan ze liggen pitten" zegt Sjoerd, die heel andere opvattingen heeft over het maken van verre reizen.
De rit naar Amsterdam verloopt snel; er wordt alleen gestopt in Haarlem en niet in
Heemstede-Aerdenhout en Sloterdijk.
In Amsterdam bezoeken we de World Press
Photo-tentoonstelling in de Nieuwe Kerk op
de Dam. Binnen een uur tijd wordt zo'n beetje
het leed van de hele wereld over ons
uitgestort. Algerije is geloof ik, wel het minst
vrolijke land om te wonen en biedt dus de
beste kans op het winnen van World Press
Photo.
Om 16.30 nemen wij Lovers trein terug naar
Leiden. Tot Lisse is de trein vrijwel leeg. Dat
is niet verwonderlijk, want het weer is
omgeslagen en er dreigt regen. Een bezoek aan de Keukenhof kan het beste worden uitgesteld
tot een andere gelegenheid.
In Lisse wil ik uitstappen om een foto te
maken op het perron, maar ik wordt bijna
teruggedreven in de trein door een enorme
horde instappende Amerikanen en
Japanners (deze twee volkeren maken altijd
de hoofdmoot uit van de bezoekers van de
Keukenhof). De trein is nu echt druk. Wie
in Lisse wacht op de terugkeer van de
trein, over een half uur, zou wel eens
genoegen moeten nemen met een
staanplaats. Ons hebben al geruchten
bereikt over het achterblijven van
passagiers op het perron. Bij een
tweeuursdienst is dit bepaald geen denderende reclame voor Lovers. Met een wagenpark van
slechts vier rijtuigen is het niet mogelijk, flexibel in te spelen op grote drukte.
Weinig mensen stappen uit in Leiden; het wil maar niet lukken om een toeristenstad te maken
van onze woonplaats. Zelfs Lovers directeur Sul slaagt daar niet in.
Lovers Keukenhofexpresse is, na een jaar uitstel, toch nog van de grond gekomen. Grote
twijfel is er over Lovers' Forenzenexpresse, waarmee de nieuwe spoorwegmaatschappij zijn
concurrent in het hart probeert te treffen. De bestelde forensentreinen (afdankertjes van
SNCF) zijn er nog niet; de introductie is maar weer eens opgeschoven. September 1998
wordt nu genoemd, zonder veel hoop. NS maakt zich vrolijk over de moeizame start van
Lovers' Randstadnet; er gaan al stemmen op om Lovers' vergunning in te trekken. De
Amerikanen en Japanners, die ohhhh en ahhhh roepen als zij van de winter hun bollenvideo's
terugzien, hebben er geen weet van, maar wij, Hollandse treinreizigers, gaan er nog een
hoop gezeur over krijgen.
Frans Mensonides
3 mei 1998.