Utrecht Overvecht
Wat vooraf ging...
In deel
1 van dit verhaal, gepubliceerd in de DDR van vorige
week, reisde ik van Utrecht naar Hilversum, waar ik
rondwandelde langs monumenten van architect Dudok. De
wandeling eindigde bij station Hilversum Sportpark, waar ik
nevenstaande foto schoot.
De stoptrein Hilversum - Utrecht stopt alleen in Hilversum en Utrecht; in beide gemeenten twee keer. Van Hilversum Sportpark gaan we non-stop naar Utrecht Overvecht; in een vrijwel lege trein.
Bij het pas gerenoveerde station Overvecht was iets aan de hand met de tegeltjes. Die lieten spontaan los, of zoiets, en dat geintje zou een half miljoen gulden gaan kosten; dat was de strekking van een bericht dat per E-mail mijn computer bereikte. Die kostbare tegeltjes wil ik wel eens zien, en daarom stap ik bij Overvecht uit.
Vorige week heb ik al opgesomd, welke treinen hier passeren; 24 per uur, waarvan er 16 stoppen. De doorgaande treinen rijden over spoor 4 en spoor 5, die niet aan een perron liggen. Om de noordelijke uitgang, in de wijk Overvecht, te bereiken, moet je onder deze sporen doorlopen.
Vanaf het perron daal ik af naar de hal. Tegeltjes genoeg: wit-zwart-blauwe langs het trappenhuis, matglazen langs de wanden en grote vierkante witte op de vloer. Al die tegels zien er nog heel uit.
De architect heeft zich bij het ontwerpen van dit overigens zo moderne station een oprisping gepermitteerd van klassieke aard: de onderdoorgang onder de sneltreinsporen is uitgevoerd als amfitheater. Ik galm een paar regels uit Vondel's Gijsbrecht (die ik toevallig bij me heb), maar ik hoor het al: een belabberde akoestiek. Misschien verbetert het straks, als die tegeltjes weer aangebracht zijn. Waarschijnlijk hebben die gezeten op de plek waar nu witte zeildoeken hangen.
In het amfitheater bevindt zich een Wizzl; een service die in het oude Griekenland niet geboden werd.
Aan de zuidkant van het spoor, de Tuindorp-zijde, is de toegang tot het perron minder problematisch; je loopt een paar traptreden op en je kunt instappen. De Albrecht Thaerlaan, die parallel loopt aan het spoor, is zodoende vermoedelijk de best per trein bereikbare laan van Nederland.
Ik breng een halfuurtje zoek in en om het nieuwe station Overvecht. Het is hier nooit druk op de perrons, maar in de loop van een dag zullen er in totaal toch wel heel wat reizigers instappen.
Ik stap op een trein naar Utrecht. Hier eindigt het verhaal over de stoptrein Utrecht - Hilversum, maar er begint meteen weer een nieuw: over Houten Castellum.
Frans Mensonides
28 februari 2000
