Aflevering: 13
Datum: Donderdag 30 maart 2006
Onderwerp: Wel geregeld? Slachtoffer van pensioen-kongsi
Mijn Thuispagina kent óf alleen jongeren óf alleen liefhebbers van klassieke muziek als vaste lezers; althans dat maak ik op uit het feit dat artikelen over de beatmuziek van de jaren 60 tot de winkeldochters behoren. Als het eerste het geval is, voel ik me zeer gevleid; als jongeren je nog lezen, ben je, zoals de schrijver Simon Carmiggelt (1913-1987) ooit zei, ‘iets minder overleden’. Excuses dan voor het feit, dat dit stukje over pensioen gaat, typisch een zaak waar een late veertiger zich zorgen over maakt.
Ik werkte tot de meest recente jaarwisseling bij een bedrijfje in de zakelijke dienstverlening, de Fa. List en Bedrog (L&B). De oude directeur daarvan (laat ik hem maar 'de oude directeur' noemen, in dit stukje waarin nog geen eigennamen genoemd worden) had het pensioen van zijn arme loonslaven, via een makelaar als tussenpersoon, ondergebracht bij een verzekeringsmaatschappij. Zowel de makelaar als de verzekeringsmaatschappij behoren tot de pijlers van de Nederlandse economie, grote concerns die per jaar miljoenen besteden aan naamsbekendheidscampagnes, respectievelijk sponsoring van zomer- en wintersporten – míjn centen, is dan een typische reactie van een late veertiger.
L&B had in de eerste helft van 2004 al eens betalingsmoeilijkheden gehad bij het makelaarskantoor, waardoor het personeel bijna uit het pensioenfonds gegooid werd. De oude directeur verkocht de tweede auto, bracht de familiejuwelen naar de lommerd, en betaalde de premie alsnog, één dag voor het verstrijken van de deadline. De accountmanager van de makelaardij had ons beloofd, het ons te melden als er opnieuw problemen zouden ontstaan.
Zoals ik vorig jaar als eens schreef, deed de oude directeur zijn zaak per 1 oktober 2005 van de hand aan een incompetente hufter onder mijn collega’s, die dus de nieuwe directeur werd. Onder zulke omstandigheden loopt iedereen weg die nog lopen kan. Ik kon gelukkig overgenomen worden door mijn Castricumse opdrachtgever bij wie ik sedert juni 2005 werkzaam was. Ik maakte dus mee, dat ik per 1 januari 2006 wel van werkgever, maar niet van werkplek veranderde; in 30 jaar loonslavernij moet je alles een keer meemaken.
Kort na de jaarwisseling bleek dat de oude directeur al sedert medio 2004 geen pensioenpremie meer had afgedragen aan het makelaarsbedrijf. De nieuwe directeur had dat beleid van wanbetaling voortgezet; niemand had hem ooit verteld, dat hij pensioenpremie moest afdragen voor zijn personeel. De gaande man had de premie wel keurig netjes elke maand op ons loon ingehouden. (Dat beleid had de nieuwe man overigens niet voortgezet. Die verstrekte aanvankelijk überhaupt geen salarisbriefjes, en maakte iedere maand een op 100 euro afgerond bedrag over op de rekening van zijn medewerkers, dat ongeveer overeenkwam met hun nettosalaris).
Wij waren kortom bestolen; onze pensioenpremie was verduisterd! Ook dat schijn je één keer in dertig jaar te moeten meemaken. Had de accountmanager ons dan niet gewaarschuwd, zoals hij beloofd had? Nee. Hoeveel zwijggeld had hij ontvangen van L&B? Ik wist het niet. Verder had de verzekeringsmaatschappij ons iedere zes maanden een net briefje gestuurd waarop een geruststellende aangroei zichtbaar was van onze pensioenaanspraken, terwijl wij allang uit het pensioenfonds gegooid hadden moeten worden.
Het kwam allemaal aan het licht, toen een van mijn ex-collega’s, die net als ik de firma L&B had verlaten, eens ging informeren hoe het met zijn pensioenaanspraken stond. Nou, die waren er dus niet, of vielen in ieder geval een stuk lager uit dan hij gehoopt had.
Zijn relaas wekte verbijstering. Het leek erop, dat we met zijn allen slachtoffer geworden waren van een kongsi dat een paar hardwerkende kantoorslaven probeerde te beroven van hun pensioentje. Gebeurde dit allemaal op klaarlichte dag, in een land dat nog steeds voor een rechtstaat wil doorgaan?
Het gedrag van de accountmanager van de makelaar beloofde niet veel goeds. Hij beklaagde zich over de vele telefoontjes die hij over de zaak kreeg, en zei, om van het gezeur af te zijn, dat alle premies alsnog betaald waren – een verhaal dat niet bleek te kloppen toen wij het verifieerden bij de contactpersoon van de verzekeringsmaatschappij.
En toen? Een collega schakelde zijn vakbondsadvocaten in; ikzelf heb een paar avonden zitten spitten in de databanken van de Kamer van Koophandel om het netwerk van schimmige BV’s in kaart te brengen, waarin mijn ex-werkgevers verstrikt zaten; er bleek opeens meer dan één Fa. L&B te bestaan.
Momenteel is de situatie zo, dat beide heren ('heer' dan in de betekenis van persoon van het mannelijk geslacht) alsnog een betalingsregeling in termijnen zijn overeengekomen met de makelaardij en de verzekeringsmaatschappij. Bij te late betaling van een termijn krijgen ze een deurwaarder op hun dak. Geruchten gaan, dat de oude directeur een tweede hypotheek heeft genomen op zijn woning halverwege Culemborg en Vianen. Verder heb ik gehoord dat hij nu als jongste bediende in dienst is getreden bij de firma die hij zelf ooit heeft opgericht. En dat terwijl hij toch jarenlang riant zijn tas gevuld heeft met de revenuen van onze inspanningen; waar is het geld gebleven?
De moraal: slechtheid loont niet altijd (tot mijn verbazing). Dit lijkt allemaal goed te gaan komen. Zo niet, dan publiceer ik dit stukje opnieuw, maar dan met de namen erbij. Leest ook lekkerder.
Mag ik me nog een keer richten tot mijn weinige leeftijdgenoten die dit lezen? Dacht je, dat je pensioen wel geregeld was? Ik zou het nog maar eens goed navragen…
(Gepubliceerd op 30 maart 2006 en geactualiseerd op 19 mei 2006)
© Frans Mensonides, Leiden, 2006
Iets gemist? De vijf meest recente afleveringen van Webloog:
17 maart 2006: Ingedekt; de anti-terreurfolder
11 maart 2006: 'Op de porriehoop'; tulpengekte in 1637 en 2003
7 maart 2006: Vunzig en vuil; mijmeringen op verkiezingsdag
1 maart 2006: Enneagrammen, een nieuwe oude leer
25 feb. 2006: Tandheelkundig malheur (2)