Aflevering: 19
Datum: Zaterdag 8 juli 2006
Onderwerp: Balkenende III: kouwe drukte in een warme week
Ik ben allesbehalve een aanhanger van Bos, Marijnissen of Halsema, maar het gemodder rond de val en het opkrabbelen van het kabinet-Balkenende heeft de afgelopen week toch niet nagelaten, me te ergeren. Een hoop kouwe drukte in een warme week, maar uiteindelijk is er niets veranderd, en ging het blijkbaar allemaal nergens over.
Bizar vind ik het feit, dat D’66 – ook niet bepaald mijn favoriete partij, maar daar gaat het nu even niet om – alom de schuld krijgt van de breuk, die feitelijk louter en alleen te wijten is aan de VVD. Verdonk en Ayaan Hirsi Ali (of hoe ze ook wil heten), dat waren toch de hoofdrolspelers, en die zitten toch in die partij? Twee mooie tegenpolen: een minister, gespeend van zelfkritiek en gelijmd aan de stoel die ze al heel lang geleden had moeten opgeven; een ex-kamerlid dat zo verstrikt zit in haar leugens, dat ze zelfs heeft gelogen over haar gelieg rond haar naam. Een binnenbrandje, dat gemakkelijk opgelost had kunnen worden door de vele wijze, oude heren die de partij telt, en niet had hoeven te leiden tot een nationale crisis.
Of we Dijkstal ook tot die wijzen mogen rekenen, is maar zeer de vraag. Hij heeft voor één dagje het verpleeghuis verruild voor de door hem zo geliefde schijnwerpers, om den volke nog één keer zijn gezicht van oude lappen te kunnen tonen. Verdonk is maar een populiste, zei hij, wat verdachte woorden uit de mond van een man die je zelf nooit hebt kunnen betrappen op ook maar de geringste populariteit onder de kiezer. Zulke kleurloze, paarse, buiten de werkelijkheid levende polderpolitici hebben de weg vrijgemaakt voor de radicale populisten die sedert de eeuwwisseling zijn opgekomen. Maar zo ziet Dijkstal het zelf liever niet; de hand in eigen boezem steken is niet het sterkste punt van regenten uit zijn era.
Het Romeinse cijfer achter Balkenende’s naam heeft er dus een streepje bijgekregen. Doorgaans is het een slecht teken voor een premier als dat getal al te snel oploopt, maar na III gaat er iedere keer een karakter af, zo is het ook wel bij Romeinse cijfers. Onze vader des vaderlands is niet echt beschadigd en kan de rit uitzitten, in het zadel geholpen door hetzelfde D’66 dat hem eruit heeft gewipt, en met steun van dezelfde LPF die in 2002 Balkenende I opblies, en, als de opiniepeilers gelijk hebben, thans behoort tot de onvoltooid verleden tijd.
Wie waren verder de hoofd- en bijrolspelers? Onze vorstin, uiteraard, die aan al dat gebroddel haar gedoogsteun heeft gehecht, en zodoende nog op tijd op vakantie kon. De sympathie voor het republikeinse gedachtegoed zal de afgelopen week wel wat groter zijn geworden onder ons verdeelde volk.
Ruud Lubbers, natuurlijk, de man die zijn handjes niet kan thuishouden, of het nu om geld gaat of om vrouwen. Vorig jaar op de meest oneervolle wijze ontslagen uit een van de meest eervolle banen ter wereld, en nu teruggeroepen uit het vagevuur om het vaderland nog één keer te redden. De oppositie dan, die wat geprutteld heeft tegen de gang van zaken, maar ooit deel uit hoopt te maken van Balkenende IV, V of VI, en zich daarom de komende 137 dagen liever gedeisd houdt.
Frans Weisglas zie je zo nu en dan in beeld, dat pedante heertje, dat in de parlementaire democratie blijft geloven, totdat hij de enige en laatste is. Ferry Mingelen, die in zijn journalistieke loopbaan al zoveel emmers vol leugens over zich uitgegoten heeft gekregen, dat hij nu helemaal niets meer gelooft en als de vleesgeworden Scepsis rondwaart door de residentie. Maar altijd netjes blijft; ik hoop altijd nog dat hij één keer zegt wat hij werkelijk denkt, en voor de camera uitbarst in een liederlijke scheldkanonnade op de politiek waarmee hij zijn brood verdient, maar die hij tot in het diepst van zijn wezen verfoeit.
Wat de betrokkenen gemeen hebben: ze zijn allemaal zo voorspelbaar, zo stoffig, zo verstard in hun starheid, zo overtuigd van hun voorbije gelijk, zo verschrikkelijk hoogbejaard. Nieuw bloed hebben we nodig in dit land – maar als je daarom roept, krijg je doorgaans weer zo’n populist. Of je krijgt mevrouw … (haar naam is me ontschoten), die nog snel voor het reces even beëdigd wilde worden als LPF-kamerlid – zonder overigens tot die fractie toe te treden – omdat dat voordelig uitpakt voor het kasboekje; dat van haarzelf, wel te verstaan.
En als je dacht dat wij in 2006 politieke problemen hebben, dan had je eens in 1652 moeten kijken. Daarover vertel ik een andere keer.
© Frans Mensonides, Leiden, 2006
Iets gemist? De vijf meest recente afleveringen van Webloog:
23 juni 2006: Gekke voetbalfans en vage professoren
10 juni 2006: Moeras der moerassen; een ommekeer
27 mei 2006: Bamber; Internetkoudwatervrees
16 mei 2006: Unvollendete; een bloembollenschilder
7 mei 2006: ROVER-NS-rel