Hieronder zie je een
verzameling van wat ik overgeschoten
foto’s noem. Het zijn plaatjes die ik niet kwijt kon als illustratie
bij een
artikel op mijn site, en die het ook nooit geschopt hebben tot Foto van
de Week
op mijn Thuispagina.
Ik vond ze toch te aardig om onbekeken te laten liggen in de
digitale schoenendoos.
Ze dateren van mei t/m november
2022 en zijn her en der in
Nederland gemaakt, behalve de 2 die zijn gemaakt in Antwerpen.
We
beginnen, het ligt voor de hand, in Leiden, de stad waar
ik al bijna 60 jaar lang ‘import’ ben.
De Leidse Hout
(beschreven in de Corona-saga) kies ik vaak
uit om mijn dagelijkse meters te maken; mijn verplichte uur stevig
doorwandelen
om in beweging te blijven en niet vast te roesten.
Dit stadspark valt niet op door een
enorme uitgestrektheid. Een
rondje wandelen duurt slechts ruim 20 minuten. Met een ronde linksom
plus een
ronde rechtsom en nog een keer heen en weer dwars erdoorheen heb ik dat
uur wel
ongeveer volgemaakt. Ik hoef er ook geen foto meer van te nemen om te
weten hoe
het er daar uitziet.
Desondanks: 3 maal de Leidse Hout in de schemering van een lenteavond.
Een
verraderlijk hekje; ik ben er in het donker al een keer
bijna tegenaan gekacheld met mijn e-bike. Gelukkig vinden er met dat
soort door
boomers bereden snelheidsmonsters 100 keer zoveel bijna-ongelukken
plaats als daadwerkelijke
ongevallen.
Deze foto is ook genomen op het uur tussen hond en wolf, en wel in het Voorschotense Burgemeester Berkhoutpark. Ik had het er vorig jaar over, ook alweer in deel zoveel van mijn Corona-sage. De omstreden burgervader heeft in ieder geval een luisterrijk park nagelaten, wat je verder ook over hem kunt zeggen.
Op
dat schemeruur is het op de Voorstraat nog aardig druk op de
terrasjes. Ziet er erg knus uit;
ik heb dan ook geen idee waarom ik er zelf nog nooit eens ben gaan eten.
Mijn Friese bet-bet-overgrootvader
was melkveehouder. Zou
dat feit voldoende gewicht in de schaal leggen om dit bord te mogen
passeren? En
zo ja, heb ik nog wel zin om plaats te nemen op het terras van De
Landing, een
etablissement dat volhangt met boze-boerenleuzen en vlaggen van
Sleeswijk-Holstein?
Weet je wat, láát maar, laat ook
maar! Rechtsomkeert, en
snel ook!
Mijn traditionele (OV-)fietsdag in de omgeving van Putten voerde deze zomer naar Stroe. Maar ik schreef het geloof ik al vaker: naar de Veluwe kom ik voor vakantie-jeugdsentiment, voor de natuur en de stilte, en niet zozeer voor de dorpen en de mensen. Tabee, Stroe, misschien tot volgend jaar!
Er is 40 miljoen nodig voor opknapbeurt, en de eigenaar, ontwikkelaar Kondor Wessels Vastgoed, ziet geen kans om dit bedrag op te hoesten. Maar er komt vast wel weer een reddingsplan. Scheveningen zonder de Pier, dat is toch net zoiets als Parijs zonder Eiffeltoren!
Via
Leidschendam en Zoetermeer op weg naar Pijnacker
Het
Zonnebeeld van Joost van Santen steekt de kerktoren van
Pijnacker naar de kroon in hoogte, althans zo lijkt het.
Pijnacker.
Even neerstrijken op een terrasje, en
krachten op doen voor 20 kilometer terugweg.
Een pittige tocht per OV-fiets, over
de Utrechtse Heuvelrug,
van Veenendaal-De Klomp met een omweg naar Rhenen. De Heuvelrug heb ik
te voet
beklommen, met die zwaarlopende fiets aan de hand. En op de terugweg
opnieuw,
vanzelfsprekend; je moet ook weer terug. Maar heuvelaf gaat zo’n fiets
best snel.
En kan ik er ook op gaan zitten.
Op de onderste foto het voormalige
gemeentehuis van Rhenen,
dat nu dienstdoet als Stadsmuseum, waar ik 5 winters
geleden was, toen het nog
ergens anders gevestigd was. Het huidige pand is in de 18e eeuw
samengevoegd uit
twee bestaande oudere huizen. Je ziet nog duidelijk waar ze aan elkaar
gelijmd
zijn. Als het nodig zou zijn, kunnen ze het pand ook gemakkelijk weer
splitsen.
De Muurhuizen van Amersfoort zijn
rond 1450 gebouwd op de
plek van een oude stadsmuur die door een stadsuitbreiding overbodig was
geworden. Voor de bouw van de Muurhuizen werd materiaal gebruikt dat
van de
oude muur afkomstig was.
Binnen
de muren van Amersfoort: de Vishal uit 1657 op de Vismarkt
De stadszijde van Koppelpoort; de zijde die je niet ziet
vanuit de trein.
Het
grondig gerenoveerde Koninklijk Museum voor Schone
Kunsten Antwerpen, dat ik laatst bezocht.
Groenmarkt
Een
uitstapje naar het hart van Maastricht
Nog eerder lag Harderwijk aan de
Zuiderzee; toen aan het
IJsselmeer, daarna aan het Veluwemeer en nu aan het Wolderwijd, dat de
stad van
Zeewolde scheidt.
‘Hond’ van Tom Claassen bij de Vispoort. OK, een hond, je kúnt
het er in zien.
Recht op de Wind is een beeld van Alice Helenklaken. In 1357 verleende de Hertog van Gelre Nijkerk het recht op de wind, wat inhield dat de stad een molen mocht bouwen. Die stond ooit hier op het Molenplein. De achthoekige rok van de vrouw staat voor de voet van de molen; haar armen voor de wieken.
Ik moet ook denken aan die opgewonden
vrouwen van de Nijkerkse Beroeringen (zie dit
stukje uit 2015), maar daar praten ze tot op de dag van heden niet
graag meer over in dit kalme stadje zonder al te veel beroering.
Twee
maal Dordrecht bij valavond.
En
weer terug in Leiden. Met deze blik vanaf de
Schelpenkade op de Jan van Goyenkade is de schoenendoos met
overgeschoten
foto’s leeg.
4 december 2022
©
Frans Mensonides, Leiden, 2022