Jaargang 5 Aflevering 64 DONDERDAG 12 DECEMBER 2002
|
Deze column is afkomstig uit het archief van REFLEXXIONZZ! Klik hier voor de meest recente aflevering.
MEDEDELING! Je kunt nog steeds je stem uitbrengen voor de Wimpel-wissel 2002 voor OV-wanbeleid Column in colour
Afdrukken voltooid Een maand of vier geleden kocht ik een nieuwe PC, bij die gerenommeerde firma die de tussenhandel uitschakelt, en zodoende nog voldoende financiële ruimte overhoudt om de klant iets cadeau te doen. Het was een zomeraanbieding; in dat seizoen verkeerden we nog, en ik kon kiezen tussen een webcam en een inkjetprinter. Nu heb je niet veel aan een webcam; ik betwijfel of de lezer van REFLEXXIONZZ! zit te wachten op een blik in een saaie Leidse woonwijk of in mijn chaotische werkvertrek. Het werd dus de printer, temeer daar mijn oude nog slechts ten koste van veel duw- en trekwerk bereid was, vellen papier op te eten, respectievelijk uit te spuwen. De printer - het was een Lexmark Z35, een merk waar ik nooit van had gehoord - arriveerde tegelijk met de rest van de set: een angstwekkende stapel dozen. Alles bleek het te doen; alles, inclusief het geschenk. Op het eerste gezicht was er niets aan te merken op het apparaat; er zat een zwart-witcartridge en een kleurencartridge bij. Het printwerk zag er behoorlijk uit. Bovendien ging het printen gepaard met een plezierige damesstem, die “afdrukken gestart” zei, en “afdrukken voltooid”, en op een kwade dag meldde, dat de zwarte inkt bijna op was. Toen begonnen de problemen.
Later die dag was ik in Delft - het was open monumentendag, we naderden de herfst - en liep nietsvermoedend een computerwinkel binnen.
Daar aangekomen: van hetzelfde laken een pak. Een derde poging, dezelfde middag in Den Haag, faalde al even jammerlijk. Langzaam begon ik te begrijpen, waarom die gerenommeerde firma die printer zó graag aan me kwijt had gewild, dat ik er niet eens voor hoefde te betalen.
Een paar dagen later probeerde ik het in Leiden, maar ook daar kon ik de begeerde inktpatroon niet bemachtigen. Winkel A wees me door naar winkel B. Bij winkel B zei men me:
Verbeeldde ik het me, of sprak de verkoper de namen “Lexmark” en “C” uit met een zeker dédain, met een neerbuigendheid in zijn stem?
Inmiddels begon de tijd te dringen. De juffrouw meldde bij ieder vel dat ik printte, dat de inktcartridge vervangen moest worden. Weliswaar kwamen er nog steeds leesbare afdrukken uit de machine, maar de bodem was nu toch zo langzamerhand wel in zicht.
Een week later werkte ik bij een opdrachtgever in Utrecht, op het Kanaleneiland. In de pauze betrad ik daar zonder veel hoop de Kijkshop, nog steeds op zoek naar die kaartrits voor mijn Lexmark Z35. En ja hoor!, daar stond het kleinood, achter vuistdik pantserglas.
Ik maakte het af op 3 cartridges, maar kreeg er slechts één mee; ze waren op, op die ene na dan, die achter dat glas zat, en door de baliemedewerkster met een speciale sleutel uit zijn benarde positie werd bevrijd.
Ik had een beetje een poephumeur, toen ik die zwaarbevochten inktpatroon in de printer aanbracht. Ik kon dan wel weer even printen, maar de toekomst baarde me zorgen.
Meteen begon ik een nieuwe queeste naar de volgende cartridge. Tot dusverre vergeefs. Bij computerleveranciers in de wijde omgeving sta ik nu bekend als “die man van de Lexmark”, en word ik meewarig nagestaard als ik met lege handen de winkel verlaat. Bij één winkel is me vagelijk beloofd dat ze in de toekomst wellicht nog besteld zouden worden, maar bij de rest hoorde ik slechts een ronduit “Nee”. Zou de Faling Gang in Antwerpen, waar ik laatst was, misschien nog een paar van die cartridges over hebben?
De tweede zwart-witpatroon is nu ook leeggeprint. Ik druk mijn brieven nu maar af in kleur, waarbij ik er zorg voor draag, rood, groen en blauw af te wisselen, zodat de drie inktreservoirs gelijkelijk leeggeprint worden. Dan doe ik er zo lang mogelijk mee, want ook kleurencartridges zullen wel niet meer verkrijgbaar zijn.
Kortom: Lexmark Z35 inkjetprinter te koop, z.g.a.n., t.e.a.b.. Je krijgt er een nog halfvolle kleurencartridge bij cadeau.
Frans Mensonides
Aflevering gemist? Kijk in het overzicht van recente REFLEXXIONZZ! in de rechterkolom. Daar is ook te zien: de uitsmijter van Fris Spr!ts. Alvast een citaat uit een volgende aflevering: Maar de zee blijft de zee, daaraan kan niemand iets veranderen. De flat Mesdagduyn biedt blijvend vrij uitzicht op de grijze golven. Daarnaast wordt, in het restaurant Seinpost, cuisine de mer beoefend; het menu is in het Frans, dan smaakt de vis lekkerder. |
Pasfoto:
 foto: Wim Scherpenisse Colofon
REFLEXXIONZZ! biedt columns over openbaar vervoer en andere onderwerpen, reisverslagen, korte verhalen en geen gedichten.
REFLEXXIONZZ! maakt deel uit van de opgeheven site De digitale reiziger, waarvan het archief nog toegang verleent tot alle tussen 1996 en 2001 verschenen artikelen. Wie op de hoogte gehouden wil worden van alle updates, kan zich aanmelden voor de nieuwsbrief Reiziger. Op- of aanmerkingen, opbouwende of afbrekende kritiek, benevens suggesties zijn welkom in mijn brievenbus. Vrijwel alle brieven worden door mij beantwoord, zij het meestal niet per kerende post. Overzicht meest recente REFLEXXIONZZ!
Mijn eigen Zeestraat van Huygens (1) - Historie en persoonlijke herinneringen langs een oude weg - Ma. 9.12.2002 De uitsmijter, door Fris Spr!ts Vier op de tien Nederlanders hebben overgewicht Gezien onze eetgewoonten zit dat er DIK in! Ha, ha, hi, hi, ho, ho: allemaal even lachen om alweer zo'n flauwe, smakeloze woord-bak van Hollands kortste en kleinste columnist, ingehuurd van de goedkoopste krant van ons land: uw aller Fris Spr!ts.
© 2002, Frans Mensonides, Leiden 50/213/351(70)/97,8 |