Nr. 269 - zondag 13 februari 2022 (week 6)
Ouwemannenkwaaltje; dagopname in het Alrijne

LAATSTE ZES AFLEVERINGEN

268.PUZZELS VOOR DE ZONDAGMIDDAG: REDACTIESOMMEN (06/02/2022)
267. ZOMER 1946: NACHTBOOT NAAR ZWOLLE (16/01/2022)
266: HET GAAT NIET EXPONENTIEEL, MAAR MET EEN KLOKCURVE (26/12/2021)
265. HORROR-TANDARTS (12/12/2021)
264. DOORGEZAAGD EN GEPHOTOSHOPT: AELBERT CUYP IN DORDRECHTS MUSEUM (07/11/2021)
263. ONTMOETING MET KRIJN, NEANDERTHALER IN DOGGERLAND (03/10/2021)


De rubriek FHM's A-viertjes verschijnt onregelmatig. Maar als hij verschijnt, doet hij dat op zondag.





Lezers die een hekel hebben aan medische causerieën, kunnen dit stukje beter overslaan. Maar voor de blijvers: Ik heb de afgelopen dinsdag moeten doorbrengen in het Alrijne-ziekenhuis in Leiden. Sinds een maand of 2 heb weer last van een bekend, veelvoorkomend ouwemannenkwaaltje. Daar ga ik niet over in detail treden, maar heel in het kort: Ik loop al sinds eind december met een blaaskatheter, en dat zal ik nog wel een maand of 3, 4 moeten volhouden.

Maar heel hard klagen hoor je me niet. Zo’n katheter is wel lastig, maar niet echt pijnlijk. Het belemmert me niet ernstiger in mijn mobiliteit dan corona al deed, dus ik ben er niet erg op achteruit gegaan. En zo’n katheter is het kleinste kwaad. Helemaal niet meer kunnen plassen is veel en veel lastiger. Verder is een katheter ook geen katheder, al worden die 2 woorden vaak met elkaar verward. Met een (s)preekgestoelte aan je piemel wil je absoluut niet rondlopen.

Het Alrijne Ziekenhuis, was dat laatst niet in het nieuws? Ja, in verband met die foute, inmiddels wijlen gynaecoloog die in de jaren 70 diverse vrouwen bezwangerd heeft met zijn eigen zaad, zodat er nu in de regio tientallen halfbroers en -zussen rondlopen die het van elkaar niet weten. Dat was in de vestiging Leiderdorp, die indertijd Sint Elizabeth Ziekenhuis heette. Alrijne in Leiden staat onder Leidenaars nog steeds bekend  als het Diaconessenhuis of kortweg: Het Diac. En om volledig te zijn: in Alphen aan den Rijn heb je ook nog een vestiging.

Mijn korte verblijf in Alrijne Leiden was een zogenaamde dagopname, dus zonder overnachting en ontbijt. Het was pas de 3e ‘ligdag’ in mijn bestaan van 65 jaar. Ik ben zelfs niet eens in een ziekenhuis geboren. Met zo weinig ziekenhuiservaring moest die opname van afgelopen week wel een diepe indruk op me maken. De nacht daarvoor had ik dan ook vrijwel geen oog dicht gedaan.

Zoals zo vaak, vallen gebeurtenissen waar je hebt tegenop gezien als tegen een berg, in de praktijk nogal mee. Het goede nieuws was dat de prostaatafwijking ‘benigne’ is in medische terminologie: goedaardig. Ik ga er niet dood aan.

Het minder goede nieuws was, dat de medicijnen nog niet helemaal zijn aangeslagen. Ik verliet het Alrijne met een nieuwe katheter. Is er over een paar maanden nog geen verbetering, dan wordt het: opereren.

Ook geen ramp, maar woorden als ‘operatie’ en ‘narcose’ doen me altijd meteen verbleken en, voor mijn gevoel, ineenschrompelen tot een zielig hoopje mens. Dat komt doordat de eerste van die 3 ligdagen in mijn leven heeft plaatsvonden toen ik pas 5 jaar oud was, en mijn amandelen eruit moesten. Als ik nu iets hoor over een operatie, ben ik meteen weer dat kleine, bange jongetje van 5.

Maar ik heb tijd genoeg om aan het idee te wennen. De wachtlijsten zijn ellenlang, ook voor betrekkelijk eenvoudige ingrepen waarmee je normaliter niet belandt op de IC. Allemaal het gevolg van de coronapieken van de afgelopen jaren.

Niets dan complimenten voor hoe je als patiënt in het Alrijne tegemoet wordt getreden! Veel zorgmedewerkers zitten ziek thuis in quarantaine, anderen zitten tegen een burn-out aan, maar niets merk je daarvan als je in het ziekenhuis ligt. Niemand loopt zenuwachtig te gillen en te rennen en te vliegen, zoals in slechte ziekenhuisseries. Iedereen is een toonbeeld van geduld en vriendelijkheid; alles wat ze gaan doen, wordt met je besproken en uitgelegd.

Ook niets aan te merken op de voedselvoorziening. Regelmatig stopten er grote karren met koffie, thee, soep, brood en wat al niet, voor de deur van mijn kamer. Gezellig is een misplaatst woord voor een ziekenhuis, maar dit alles maakt het verblijf erin wel draaglijk.

Zo’n dag in het hospitaal bestaat verder voor 90% uit wachten. Ik doodde de tijd met Twitter, zoals zo vaak. Dinsdag 9 februari 2022 bleek nou net een echt helse dag op dat medium, dat het altijd al moet hebben van rumoer en ophef, zo niet: haat en nijd over en weer. De trending topics waren de op handen zijnde versoepelingen van de corona-maatregelen en het schandaal rond de Ajax-bobo Mark Overmars, die foto’s van z’n plasser naar vrouwelijke ondergeschikten geappt had.

Dat laatste schijnt tegenwoordig erg ‘in’ te zijn onder macho-mannen die nog veel te jong zijn voor een katheter in het genoemde lichaamsdeel. De Twittergemeenschap vindt daar wat van. En de Twittervrouwen dan meestal dat werkelijk álle mannen gore hufters en klootzakken zijn, terwijl sommige Twitter-mannen vinden dat vrouwen iets minder moeten zeiken over daden die toch in beginsel bedoeld waren als lolletje.

Kwesties tussen de geslachten, daar blijf ik graag buiten. Dus me dan maar gestort op de versoepelingen. Ik schreef een paar weken geleden op deze pagina met nachtfoto’s: Natuurlijk, alles kan en mag weer, en lijkt zelfs wel weer te móéten. De omikronvariant – met bijna 100.000 besmettingen per dag - is maar een verkoudheidje, je gaat er minder dood aan dan aan delta, de ziekenhuisopnames zijn veel milder, en mensen met een kwetsbare gezondheid, die nu nog steeds wat te zeuren hebben, hadden al dood moeten wezen voordat deze variant uitbrak.

In mijn bubble heeft iedereen vrijwel iedereen het vandaag over de zwakkeren en ouderen die voor de bus gegooid worden en gedoemd zijn, de rest van hun bestaan in isolement door te brengen. Laten barsten van de zwakkeren, zodat de sterken van lijf en leden geen last meer ondervinden van hen.

Nu is het zo, dat ik de afgelopen 23 maanden vrijwel alle wappies die ik op Twitter tegenkwam, gemutet heb, waaronder: alle ‘griepje’-roepers, mensen met het motto: ‘De dood [maar dan vooral die van een ander!] hoort bij het leven’, Herstel.NL-aanhangers (van wie de frontman onlangs zelf aan corona is bezweken, niet tot ieders verdriet), anti-vaxxers, complotmarmotten, corona-ontkenners, mensen wier neven en zwagers zogenaamd overleden zijn aan hun vaccinatie, Malieveld-demonstranten achter nazivaandels, lieden die het al dictatuur vinden als ze een poosje niet naar de kroeg mogen, en tot slot ondertekenaars van de petitie tegen de coronapas.

Zo hield ik na al dat muten uiteindelijk vooral nog de mensen over die doorslaan naar de andere kant. En dat is dan míjn kant. Waardoor ik van de weeromstuit zelf weer aan mijn eigen mening ging twijfelen.

Loopt het echt zo’n vaart met dat voor de bus gooien? Ik kon de inktzwarte, terneerdrukkende dystopie die omhoog walmde uit mijn Twitter-timeline niet rijmen met de zorg waarmee ik die dag omringd werd op een afdeling die voornamelijk ouwe mannen met plasproblemen tot client zal hebben.

Enfin, laat ik voor mijn volgende ligdag maar een boekje met kruiswoordpuzzels en doorlopers meenemen. Misschien word ik daar vrolijker van dan van Twitter, hoewel ik doorgaans ook ontzaglijk chagrijnig wordt van puuzzelen.

En laat tot slot één ding gezegd zijn. De kwetsbare senior die deze column gaat ondertekenen, is nog steeds vast van plan om ooit zijn 88ste verjaardag te vieren!

FHM
13 februari 2022

VOLGENDE AFLEVERING: DOOMSCROLLEN EN DOEMDENKEN; VERSLINGERD AAN SLECHT NIEUWS (06/03/2022)


 

25 jaar De thuispagina van Frans Mensonides: hoe het begon





© Frans Mensonides, Leiden, 2022