LAATSTE
ZES AFLEVERINGEN
268.PUZZELS VOOR DE ZONDAGMIDDAG: REDACTIESOMMEN
(06/02/2022)
267. ZOMER
1946: NACHTBOOT NAAR ZWOLLE (16/01/2022)
266: HET
GAAT NIET EXPONENTIEEL, MAAR MET EEN
KLOKCURVE (26/12/2021)
265. HORROR-TANDARTS
(12/12/2021)
264. DOORGEZAAGD
EN GEPHOTOSHOPT: AELBERT CUYP IN DORDRECHTS MUSEUM
(07/11/2021)
263. ONTMOETING
MET KRIJN, NEANDERTHALER
IN DOGGERLAND (03/10/2021)
De rubriek FHM's A-viertjes
verschijnt onregelmatig. Maar als hij verschijnt, doet hij dat op
zondag.
Maar heel
hard klagen hoor je me niet.
Zo’n katheter is wel lastig, maar niet echt pijnlijk. Het belemmert me
niet
ernstiger in mijn mobiliteit dan corona al deed, dus ik ben er niet erg
op
achteruit gegaan. En zo’n katheter is het kleinste kwaad. Helemaal niet
meer
kunnen plassen is veel en veel lastiger. Verder is een katheter ook
geen
katheder, al worden die 2 woorden vaak met elkaar verward. Met een
(s)preekgestoelte
aan je piemel wil je absoluut niet rondlopen.
Het
Alrijne Ziekenhuis, was dat laatst
niet in het nieuws? Ja, in verband met die foute, inmiddels wijlen
gynaecoloog
die in de jaren 70 diverse vrouwen bezwangerd heeft met zijn eigen
zaad, zodat
er nu in de regio tientallen halfbroers en -zussen rondlopen die het
van elkaar
niet weten. Dat was in de vestiging Leiderdorp, die indertijd Sint
Elizabeth Ziekenhuis
heette. Alrijne in Leiden staat onder Leidenaars nog steeds bekend als het Diaconessenhuis of
kortweg: Het Diac.
En om volledig te zijn: in Alphen aan den Rijn heb je ook nog een
vestiging.
Mijn
korte verblijf in Alrijne Leiden was
een zogenaamde dagopname, dus zonder overnachting en ontbijt. Het was
pas de 3e
‘ligdag’ in mijn bestaan van 65 jaar. Ik ben zelfs niet eens in een
ziekenhuis
geboren. Met zo weinig ziekenhuiservaring moest die opname van
afgelopen week wel
een diepe indruk op me maken. De nacht daarvoor had ik dan ook vrijwel
geen oog
dicht gedaan.
Zoals zo
vaak, vallen gebeurtenissen waar
je hebt tegenop gezien als tegen een berg, in de praktijk nogal mee.
Het goede
nieuws was dat de prostaatafwijking ‘benigne’ is in medische
terminologie:
goedaardig. Ik ga er niet dood aan.
Het
minder goede nieuws was, dat de
medicijnen nog niet helemaal zijn aangeslagen. Ik verliet het Alrijne
met een
nieuwe katheter. Is er over een paar maanden nog geen verbetering, dan
wordt
het: opereren.
Ook geen
ramp, maar woorden als ‘operatie’
en ‘narcose’ doen me altijd meteen verbleken en, voor mijn gevoel,
ineenschrompelen tot een zielig hoopje mens. Dat komt doordat de eerste
van die
3 ligdagen in mijn leven heeft plaatsvonden toen ik pas 5 jaar oud was,
en mijn
amandelen eruit moesten. Als ik nu iets hoor over een operatie, ben ik
meteen
weer dat kleine, bange jongetje van 5.
Maar ik
heb tijd genoeg om aan het idee
te wennen. De wachtlijsten zijn ellenlang, ook voor betrekkelijk
eenvoudige ingrepen
waarmee je normaliter niet belandt op de IC. Allemaal het gevolg van de
coronapieken van de afgelopen jaren.
Niets dan complimenten voor hoe je als patiënt in het Alrijne tegemoet
wordt getreden!
Veel zorgmedewerkers zitten ziek thuis in quarantaine, anderen zitten
tegen een
burn-out aan, maar niets merk je daarvan als je in het ziekenhuis ligt.
Niemand
loopt zenuwachtig te gillen en te rennen en te vliegen, zoals in
slechte
ziekenhuisseries. Iedereen is een toonbeeld van geduld en
vriendelijkheid;
alles wat ze gaan doen, wordt met je besproken en uitgelegd.
Ook niets
aan te merken op de voedselvoorziening.
Regelmatig stopten er grote karren met koffie, thee, soep, brood en wat
al niet,
voor de deur van mijn kamer. Gezellig is een misplaatst woord voor een
ziekenhuis, maar dit alles maakt het verblijf erin wel draaglijk.
Zo’n dag
in het hospitaal bestaat verder
voor 90% uit wachten. Ik doodde de tijd met Twitter, zoals zo vaak.
Dinsdag 9
februari 2022 bleek nou net een echt helse dag op dat medium, dat het
altijd al
moet hebben van rumoer en ophef, zo niet: haat en nijd over en weer. De
trending topics waren de op handen zijnde versoepelingen van de
corona-maatregelen en het schandaal rond de Ajax-bobo Mark Overmars,
die foto’s
van z’n plasser naar vrouwelijke ondergeschikten geappt had.
Dat
laatste schijnt tegenwoordig erg
‘in’ te zijn onder macho-mannen die nog veel te jong zijn voor een
katheter in
het genoemde lichaamsdeel. De Twittergemeenschap vindt daar wat van. En
de
Twittervrouwen dan meestal dat werkelijk álle mannen gore hufters en
klootzakken zijn, terwijl sommige Twitter-mannen vinden dat vrouwen
iets minder
moeten zeiken over daden die toch in beginsel bedoeld waren als
lolletje.
Kwesties
tussen de geslachten, daar blijf
ik graag buiten. Dus me dan maar gestort op de versoepelingen. Ik
schreef een
paar weken geleden op deze pagina met nachtfoto’s:
‘Natuurlijk, alles kan en mag
weer, en lijkt
zelfs wel weer te móéten. De omikronvariant – met bijna 100.000
besmettingen
per dag - is maar een verkoudheidje, je gaat er minder dood aan dan aan
delta,
de ziekenhuisopnames zijn veel milder, en mensen met een kwetsbare
gezondheid,
die nu nog steeds wat te zeuren hebben, hadden al dood moeten wezen
voordat
deze variant uitbrak.
In mijn bubble heeft iedereen vrijwel
iedereen het vandaag over
de zwakkeren en ouderen die voor de bus gegooid worden en gedoemd zijn,
de rest
van hun bestaan in isolement door te brengen. Laten barsten van de
zwakkeren,
zodat de sterken van lijf en leden geen last meer ondervinden van hen.
Nu is het zo, dat ik de afgelopen 23
maanden vrijwel alle wappies
die ik op Twitter tegenkwam, gemutet heb, waaronder: alle
‘griepje’-roepers, mensen
met het motto: ‘De dood [maar dan vooral die van een ander!] hoort bij
het
leven’, Herstel.NL-aanhangers (van wie de frontman onlangs zelf aan
corona is
bezweken, niet tot ieders verdriet), anti-vaxxers, complotmarmotten,
corona-ontkenners,
mensen wier neven en zwagers zogenaamd overleden zijn aan hun
vaccinatie, Malieveld-demonstranten
achter nazivaandels, lieden die het al dictatuur vinden als ze een
poosje niet naar
de kroeg mogen, en tot slot ondertekenaars van de petitie tegen de
coronapas.
Zo hield ik na al dat muten
uiteindelijk vooral nog de mensen
over die doorslaan naar de andere kant. En dat is dan míjn kant.
Waardoor ik
van de weeromstuit zelf weer aan mijn eigen mening ging twijfelen.
Loopt het echt zo’n vaart met dat
voor de bus gooien? Ik kon
de inktzwarte, terneerdrukkende dystopie die omhoog walmde uit mijn
Twitter-timeline
niet rijmen met de zorg waarmee ik die dag omringd werd op een afdeling
die
voornamelijk ouwe mannen met plasproblemen tot client zal hebben.
Enfin, laat ik voor mijn volgende
ligdag maar een boekje met
kruiswoordpuzzels en doorlopers meenemen. Misschien word ik daar
vrolijker van
dan van Twitter, hoewel ik doorgaans ook ontzaglijk chagrijnig wordt
van puuzzelen.
En laat tot slot één ding gezegd
zijn. De kwetsbare senior
die deze column gaat ondertekenen, is nog steeds vast van plan om ooit
zijn 88ste
verjaardag te vieren!
FHM
13 februari 2022
VOLGENDE
AFLEVERING: DOOMSCROLLEN
EN DOEMDENKEN; VERSLINGERD AAN SLECHT
NIEUWS (06/03/2022)
25 jaar
De thuispagina van Frans Mensonides: hoe het begon
