Jaargang 5 Aflevering 40 MAANDAG 16 SEPTEMBER 2002
|
Deze column is afkomstig uit het archief van REFLEXXIONZZ! Klik hier voor de meest recente aflevering. Columns Drie in de pan
GezondIk ben er zo langzamerhand aan gewend geraakt: slagroompunten, saucijzenbroodjes en gevulde koeken afslaan, en met hongerige ogen zitten toekijken hoe anderen ze soldaat maken. Maar waar ik nooit meer aan zal wennen: mensen die zonder na te denken, zonder dieetlijsten, zonder koolhydraten of calorieën te tellen, zo maar van alles hun spijsverteringskanaal in proppen.Veel te veel mensen eten veel te veel, in wat niet voor niets “onze consumptiemaatschappij” heet. Ik ken leeftijdgenoten of erger, die elke keer dat ik ze zie, weer een pond of wat zijn aangekomen. Maar het begint al op jeugdige leeftijd. Als je een schoolklas ziet gymnastieken, verbaas je je over de vetkwabben en “zwembandjes” die alreeds om jeugdige tailles zijn aangeslibt. Het komt allemaal door de ouders, die in de eerste plaats zelf te veel eten en daardoor het slechte voorbeeld geven, en in de tweede plaats bij elke zeurpaal van Mac-Donalds halt houden om gehoor te geven aan de smeekbede van hun kroost om nog meer fastfood. Ik wed: als je een groepje basisschoolleerlingen plaatjes toont van spruitjes, knolraap, lof, schorseneren en prei, dat ze denken, een aardrijkskundeles bij te wonen over uitheemse plantengroei. En bewegen? Ho maar; of je zou het bedienen van de joystick bij computergames als sportieve prestatie moeten opvatten. Een arts heeft er laatst zijn bezorgdheid over uitgesproken. Vele jeugdigen lopen kans, tijdens de “eerste keer” meteen hun eerste hartverlamming te krijgen, van de buitengewone inspanning. Degenen die dat overleven, wacht vetzucht en een grotere kans op suikerziekte. Die laatste ziekte trof mij onlangs helaas, zonder dat ik ooit last heb gehad van overgewicht. Sedertdien moet ik nogal rigoureuze dieetregels in acht nemen. Ik had het er in het begin wel moeilijk mee, niet alleen met dat dieet, maar vooral met de idee dat ik nu moest leven met een ziekte, waarvan je nog sneller slijt dan je normaal al slijt van het harde bestaan. Maar langzamerhand heb ik me ermee verzoend. Ik heb niet echt te klagen: bij mijn gewicht van 72 kilo kan ik me soms nog wel eens een uitdrukkelijk toegestaan extraatje permitteren op mijn dieet: een harinkje of een handje pinda’s. En ook met de slijtage valt het misschien nog wel mee; in het tijdschrift van de Diabetesvereniging Nederland las ik een interview met een man van 59, die al 57 jaar lang streng dieet moet houden, en nog altijd vrij is van de akelige complicaties die met diabetes gepaard kunnen gaan. Daar heb ik moed uit geput. Weet je: het dieet dat ik heb, is verrekte gezond, al leidt het soms tot een rammelend gevoel in de maag. Het zou ook heel sterk zijn aan te bevelen aan mensen die nog geen suikerziekte hebben. Slijtage? Als het zo doorgaat, ben ik nog steeds in leven, als de patatgeneratie allang is uitgestorven. (468 woorden) FigurantHij was in de wieg gelegd voor figurant. Het lag op zijn levenspad. Maar het duurde heel lang voordat hij zijn weg gevonden had.Soms komt wat goed is, vlug; soms duurt het een jaar of 50, 60. Rustig had hij zijn onopvallend leventje geleefd. Een onbetekenend baantje op het stadhuis; iemand met een pet op, in een hokje. Altijd had hij iedereen vriendelijk gegroet. Van veel belang was hij niet geweest voor de gemeenschap, maar hij had ook niemand in de weg gestaan. Hij was getrouwd met een vrouw naar wie je, evenmin als naar hemzelf, zou omkijken als je haar tegenkwam op straat. Na 40 jaar trouwe dienst op het stadhuis nam hij afscheid van de gemeente; de sprekers hielden het kort, omdat er zo weinig over hem te vertellen viel. Pas daarna braken zijn beste jaren aan. Achteraf snapt niemand, ook hijzelf niet, wat hem ertoe gebracht heeft, zich te melden bij een castingbureau. Noem het: een late roeping. Eerst was hij te zien op reclamefoto’s in tijdschriften, altijd op de achtergrond, of in een menigte. Soms had hij een vergrootglas nodig om zichzelf te ontdekken. Later deed hij mee in een tandpastareclame voor de TV, die in een supermarkt was opgenomen. Zag je die grijze man met die pet, die net iets uit een schap pakte? Je hebt er misschien niet op gelet, maar dat was hij. Steeds vaker werd hij gevraagd; juist door zijn onopvallendheid was hij geknipt voor het vak van figurant. Zijn ster rees. Door kennissen werd hij herkend op TV; door wildvreemden een enkele maal op straat. Maar echte bekendheid kreeg hij pas toen hij optrad in de clip van een wereldberoemd Amerikaans popzanger, en minstens anderhalve seconde in beeld was; opvallend lang in dat filmgenre. Het was zo’n wervelende videoclip met extravagant geklede en wild dansende jongelieden en -dames, waarin hij nu eens uit de toon viel; daarvoor was hij die dag ingehuurd. Niet lang daarna was hij zelfs 3 minuten achtereen op het scherm: de actualiteitenrubriek van een commerciële zender wilde een interview met de man die was opgetreden in die videoclip. Er was die dag toevallig weinig ander nieuws. Later verklaarde hij tegen een journalist van de plaatselijke krant, die er ook lucht van had gekregen, dat hij het wel wat lastig vond, nu overal in de straten van zijn stad herkend te worden. “Maar och, dat is de prijs die je betaalt”, liet hij noteren. Hij gaat er niet erg gebukt onder. Op de foto in de krant zien wij zijn gezicht, lachend; met een onmiskenbare zweem van triomf. (431 woorden) BewindspersonenJammer, dat het kabinet CDA / VVD / LPF maar zo kort zal zitten. Het was, pardon is nog steeds, typisch het soort kabinet dat je Nederland zou toewensen. De complete Hollandse drievuldigheid zit erin. Het CDA staat voor de brave christenziel en het manend vingertje, de VVD symboliseert de geldzak, de LPF de onderbuik; daarmee zijn de belangrijkste onderdelen van het fenomeen “Nederlander” wel genoemd.Toch gaat dit kabinet het niet redden. Ze begonnen met fris elan aan hun missie, 8 jaar Paarse ellende te doen vergeten, maar tijdens hun wittebroodsweken hebben we weinig indrukwekkends van ze gezien. Elke vier jaar heb ik tot dusverre, als goed vaderlander, de namen van alle nieuwe ministers en staatssecretarissen in mijn hoofd proberen te stampen. Bewindslieden mogen wel tot je parate kennis horen, vind ik, zeker als je columnist bent, en de spot met ze moet drijven. Deze keer echter heb ik maar afgezien van mijn leerarbeid. Het was me de moeite niet waard, al die namen te onthouden die binnenkort toch geschiedenis zijn. Maar weet je wat de ellende is met de bewindspersonen van dit kabinet? Hun namen dringen zich prangend aan je op, ook al probeer je ze te vergeten. In kabinetten Kok en Lubbers kon er na een jaar of drie nog wel eens een staatssecretaris aftreden of overlijden, waarvan je nog nooit gehoord had, maar de negen uren van Philomena Bijlhout zullen ons tot het einde der tijden in het geheugen gegrift staan. Heinsbroek, de minister met Bentley en zonder scheerapparaat, zal in het collectief onderbewustzijn blijven voortleven als de man die ons opriep, het gaspedaal nog dieper in te trappen, snelheidsbeperkingen ten spijt. De luchtballonnen en uitspraken van Nawijn hebben meer kans de geschiedenisboeken te halen, dan zijn daden (als die nog zullen volgen). En Balkenende zelf, onze tovenaarsleerling? Ik had enig vertrouwen in hem, dat hij die warhoofden van LPF snel zou lozen, om daarna echt voortvarend aan de slag te gaan. Maar tot dusverre heeft hij alleen nog maar wat openbare reprimandes aan hen uitgedeeld. Balkenende, misschien is dat wel de naam die we het snelst zullen vergeten. (353 woorden) NAWOORD: De lezer zoekt wellicht naar de overeenkomst tussen deze drie fragmentjes; de rode draad, of juist naar de ene die niet in het rijtje thuishoort. Maar die is er niet, of het zou moeten zijn dat deze stukjes alledrie het gevolg zijn van een oefening in bondig schrijven, die ik mezelf heb opgelegd. Ik moet zeggen: het beviel me niet slecht; blijkbaar kun je ook in minder dan 500 woorden een reexx gedachten en ideeën tot uitdrukking brengen, zonder dat het stukje een afgeraffelde indruk maakt. Dat is dan maar weer bewezen. Volgende keer gewoon weer één lange column.
Frans Mensonides
Daar is ook te zien: de uitsmijter van Fris Spr!ts. |
Pasfoto:
 foto: Wim Scherpenisse Colofon
REFLEXXIONZZ! biedt columns over openbaar vervoer en andere onderwerpen, reisverslagen, korte verhalen en geen gedichten.
REFLEXXIONZZ! maakt deel uit van de opgeheven site De digitale reiziger, waarvan het archief nog toegang verleent tot alle tussen 1996 en 2001 verschenen artikelen. Wie op de hoogte gehouden wil worden van alle updates, kan zich aanmelden voor de nieuwsbrief Reiziger. Op- of aanmerkingen, opbouwende of afbrekende kritiek, benevens suggesties zijn welkom in mijn brievenbus. Vrijwel alle brieven worden door mij beantwoord, zij het meestal niet per kerende post. Overzicht meest recente REFLEXXIONZZ!
Naamloos in een zijkanaal De bus in en om Haarlem (1): Zuidtangent (OV-reisverhaal) - Do. 12.09.2002 De uitsmijter, door Fris Spr!ts SWOV: maximum-snelheid van brommers naar 50 km/uur Verkeersveiligheid OPVOEREN? Ha, ha, hi, hi, ho, ho: allemaal even lachen om alweer zo'n flauwe, smakeloze woord-bak van Hollands kortste en kleinste columnist, ingehuurd van de goedkoopste krant van ons land: uw aller Fris Spr!ts. © 2002, Frans Mensonides, Leiden 38/189/323(42)/55,9 |