LAATSTE
ZES AFLEVERINGEN
253. NEPNIEUWS, WAPPIES EN WONDERDRANKJES, PEST
TOEN EN CORONA NU (29/11/2020)
252. THUIS
LATEN BEZORGEN...
(08/11/2020)
251. REALISME
EN CORONAKUNST IN SCHIEDAM
(20/09/2020)
250. WIE
GOOGELT OP ZIJN NAAM... VINDT EEN
SCHIPBREUKELING (13/09/2020)
249. 'IN THE
YEAR 2525' WAS Dé HIT VAN HET JAAR 1969 (30/08/2020)
248. 'BESMET',
ZEER ACTUELE TENTOONSTELLING IN
MUSEUM BOERHAAVE (16/08/2020)
De rubriek FHM's A-viertjes
verschijnt onregelmatig. Maar als hij verschijnt, doet hij dat op
zondag.
We’re
doomed! - Don’t panic!
Geknipt uit YouTube-clips van Dad's
Army
‘Want
ik en jij, samen zijn wij wij’
Uit
een liedje in de Sterren Top 25
Lezers vragen mij wel: ‘Hoe breng je
nu de zaterdagen door,
Frans?’ Inderdaad, een goede vraag, en ik zal hem hieronder dan ook
beantwoorden.
Tot en met zaterdag 7 maart 2020 (die
keer van Arboretum De
Dreijen in Wageningen) reisde ik op 9 van mijn 10 vrije
zaterdagen per trein en
bus stad en land af om stof te verzamelen voor onder andere mijn
rubriek Beminde
zaterdag. Daarna nog 2 keer in de zomer, tijdens het
interbellum tussen
de Eerste Golf en de Tweede in, en verder niet meer.
Ik gebruik nu de zaterdag om mijn
Thuispagina voor de
komende week op te maken, met links naar de nieuwste
artikelen,
de foto’s-van-de-week, en zo. Vroeger, vóór corona, deed ik dat
roef-roef-roef
even bij de koffie op zondagmorgen. Want zondagmiddag ging ik altijd
wandelen
met mijn broertje uit Den Haag, wat nu even niet kan. Nu zit ik uren te
teuten
met die pagina, verspreid over de hele zaterdag. Er gaan ook telkens
dingen
fout die voorheen nooit fout gingen.
Het is de Wet van Parkinson, aan den
lijve ondervonden: werk
breidt zich uit om de tijd te vullen die ervoor beschikbaar is. Dat is
dan niet
de Parkinson van de beruchte ziekte, maar C.N. Parkinson (1909-1983).
Hij was
een Britse militair historicus die 60 boeken schreef over militaire
historie,
en blijkbaar ook nog tijd over had om wetten te bedenken op het gebied
van
organisatiekunde. Een andere wet uit zijn koker: De tijd die bij een
vergadering aan een beslissing besteed wordt, is omgekeerd evenredig
aan het
geldbedrag dat met die beslissing gemoeid is. Ook zeer herkenbaar.
En verder hang ik op zaterdagen een
groot deel van de dag
voor de tv. En zie programma’s die ik jarenlang heb moeten missen omdat
ik op zaterdag
op pad was. Voor de meeste daarvan nam ik ook niet de moeite om ze
terug te
kijken op zondagmorgen – omdat ik die nodig had om mijn pagina te
uploaden.
Een doorsnee-televisiezaterdag.
Die begint tussen de middag met wat
ik altijd de
Nederlandstalige Smartlappen Top 25 noem. Maar zo heet het programma
niet, want
het heet: Sterren NL Top 25.
Een ontegenzegbaar nadeel van
Nederlandstalige nummers is
dat je de teksten kunt verstaan. Die gaan vrijwel allemaal over
hetzelfde: verliefdheden
die tot ontwikkeling komen, op hun hoogtepunt verkeren of voorbij zijn,
voorgoed voorbij. Ook de melodieën zijn, op een enkele uitzondering na,
erg 13
in een dozijn; één gehoord, allemaal gehoord.
Waarom kijk ik er dan in vredesnaam
naar? Veel van de clips
zijn gefilmd op locatie, ergens in het land. Locaties waar ik in 2019,
2018 … 1996
nog een keer gelopen heb, omdat ik op pad was voor mijn site. Die molen
op die heuvel, was dat nou in Rhenen of in Axel?
Laatst was er
zelfs een zanger naar Londen gegaan om zijn lied te kwelen op
de Canary Wharf,
waar ik ruim een jaar geleden zelf nog rondliep.
De zaterdagavond begint niet zelden
met de sitcom-klassieker Dad’s
Army op BBC 2. Die serie behoeft feitelijk geen
introductie. Maar hij gaat over een
aantal
voornamelijk hoogbejaarde burgersoldaten, die in WO II hun Engelse
kustdorp
moeten verdedigen. Ze bereiden zich voor op een Duitse invasie. Die is
er nooit
gekomen. Dad’s Army gaat dan ook volkomen nergens over, en dat is juist
de lol
ervan.
Die serie loopt in Engeland al heel
lang, nee, nog net niet
sinds WO II. Er zijn niet minder dan 80 afleveringen gemaakt in de
periode
1968-1977. Die blijven ze herhalen, omdat ze nooit vervelen. Als deel
80 is
uitgezonden, beginnen ze gewoon de volgende week weer opnieuw met deel
1. En
als hij een zaterdag wordt overgeslagen: je kunt bijna alle 80
afleveringen terugkijken
op YouTube. Ik zit die serie soms halve avonden te binge-watchen.
Dad’s Army speelt in het kustplaatsje
Walmington on Sea, een
plaats waar ik beslist heen zou gaan op een treinvakantie door GB, als
het geen
fictieve plaats was. Momenteel is Engeland gesloten, is de sleutel
gebroken en
is er geen smid in het land die de sleutel maken kan. Mocht in die
toestand
ooit verandering komen, dan wil ik de volgende keer beslist naar
Thetford. In
dat stadje, 140 km ten noordoosten van Londen, is Dad’s Army opgenomen.
Er is een Dad's Army museum en er staat
een standbeeld van Captain Mainwaring.
Meer militair gedoe, maar dan
bloedserieus, in de uiterst
bizarre reality-serie Kamp van
Koningsbrugge op NPO 1. 16 burgers, geen militairen,
maar wel heel stoere jongens en meiden, worden gedurende 14 dagen door
2 sadistische instructeurs gedrild tot commando van de Special
Forces.
Ik heb over commando’s altijd gehoord
dat ze met hun blote
handen en tanden een kip moeten doden en die vervolgens soldaat maken.
Dat heb
ik ze in deze serie nog niet zien doen; zal wel niet mogen van de Partij voor de Dieren. Maar wel worden ze compleet
afgebeuld,
op het onmenselijke af, zo’n uur of 19 à 20 per dag; uitslapen is er
niet bij.
Een hele nacht roeien in het donker,
abseilen van een 25
meter hoge stellage, vanaf een raceboot in een rivier springen, in een
rollenspel gegijzeld worden door terroristen, zich in elkaar laten
slaan door
professionele boksers, en een speurtocht met kompas ondernemen in een
bos, in
een ijskoude nacht – en dan weer afgeblaft worden als ze maar 9 van de
10
doelen hebben weten te bereiken.
Geen werk voor watjes en
prinsessen-op-de-erwt. Pijntjes?
Die verbijt je maar, en anders donder je maar op. Wie niet meer meekan,
valt
af. Die moet dan ten overstaan van de hele groep het labeltje met zijn naam van zijn uniform rukken.
Ze doen bij Kamp van Koningsbrugge
ook aan ostracisme, net als
in het oude Athene. In aflevering zoveel moest iedere rekruut op een
briefje de
naam schrijven van een collega waarmee hij beslist niet op een missie
zou willen
gaan. Eén jongen, die ik al die afleveringen lang zijn stinkende best
had zien
doen, werd unaniem gekozen (of liever: juist niet gekozen, maar
verworpen en
uitgesloten / uitgestoten). Hij had geen recht op weerwoord, noch op
een opgave
van redenen, noch op een hertelling, en kon vertrekken. ‘Ik heb dit
niet zien
aankomen’, huilde hij, ‘net nu het interessant begon te worden, met
schietinstructie’.
Luchtiger is het programma dat daarna
komt: Even tot hier.
De cabaretiers Jeroen Woe en Niels van der Laan zitten al jarenlang op
de
zaterdagavond. Maar tot corona heb ik ze nooit gezien, omdat ik op dat
tijdstip
meestal nog onderweg was.
Met liedjes en vlotte, komische
dialogen nemen ze zaken uit
de actualiteit op de hak; nu meestal de corona-actualiteit,
vanzelfsprekend. En
dat in nauwe interactie met het honderdkoppige publiek dat het
meebeleeft via
een videoverbinding.
Tijd voor sport: de
voetbalsamenvattingen inStudio
Sport Eredivisie,
die gelukkig nog (on)gewoon doorgaan in deze barre tijden. Het was
altijd een
vast programmapunt als ik net mijn huis weer had gevonden na een reis
naar Landgraaf
of Oostkapelle
of andere buitenplaatsen. Toen terugkijken via Internet nog
niet in zwang was, stemde ik zelfs mijn hele reisschema erop af.
(On)gewoon, schreef ik. Want ook in
de Eredivisie is niemand
zichzelf meer. Alle spelers van de kook door de corona-bubbel waarin
zij moeten
leven, het veelvuldige testen en niet te vergeten het vervreemdende
ingeblikte
gejuich van het publiek dat er niet zit.
De meeste wedstrijden zijn daardoor
niet om aan te zien; het
niveau zakt nog wel eens naar dat van het rechterrijtje Derde Divisie
Zondag. Er
vallen idiote uitslagen (laatst: VVV-Ajax 0-13 en voor de beker
Ajax-Utrecht
5-4) en het regent rode kaarten voor doldrieste aanslagen op benen van
een tegenstander.
Niet altijd een genot om te zien,
maar wel goed voor de
spanning op de ranglijst. En daarmee zit mijn televisiezaterdag erop.
FHM
20 december 2020
En dan nog de toegift:
Het heeft geen enkel verband met het
voorafgaande, maar het
navolgende wilde ik ergens kwijt. Het is te kort voor een zelfstandig
FHM’etje.
Dit is een mededeling aan alle
scribenten in het Nederlands
taalgebied, op papieren of digitale media, het maakt niet uit.
Stukken die aangekondigd worden met
kreten als: ‘Lezen!’,
‘Beslist lezen!’, ‘Belangrijke informatie’, ‘Verplichte kost’,’17
dingen die je
absoluut moet weten over het zelf in de tuin kweken van paarse
rododendrons’ en
‘Dit draadje [van
196 tweets] wél lezen
s.v.p.!’; dat soort dingen lees ik sowieso niet.
Ik maak zelf wel uit wat ik
belangrijk informatie vind. En ik
MOET als lezer vanzelfsprekend helemaal niets. Ja, vroeger wel, toen ik
nog
leerplichtig was, toen MOEST ik allerlei dingen lezen en weten. Maar
die tijd
ligt zeer ver achter me.
Als je je verhaal een pakkende titel
geeft, en er een even pakkende
foto bijzet, dan stromen je lezers als vanzelf toe. Maar beveel je ze
om iets
te lezen, dan haken ook minder fanatieke schoolhaters dan ik
gegarandeerd af.
Als bewijs voor die stelling ben ik
dit stukje zelf begonnen
met van die dwingende kreten, die ik zelf nooit zou gebruiken, omdat ik
ze nog
knap onbeschoft vind, ook. Ik durf dan ook te wedden dat geen hond dit
stukje
leest.
Voor wie onverhoopt toch nog niet
afgehaakt is, volgt hier
de laatste alinea.
Waar ook weinig lezers meer in zullen
trappen, dat zijn
koppen met cliffhangers zoals: ‘Henk van Vliet (64) kocht een antiek
schrijfbureau.
Wat hij in een lade vond, zal je met stomheid slaan…’ Die truc heeft
een enorme
baard. Iedereen weet nu wel dat je pas leest wat Henk gevonden heeft,
als je 15
pagina’s met opdringerige reclame doorgeklikt hebt.
FHM
20 december 2020
Wist je trouwens dat het
Zweedse equivalent van het
RIVM - waar ze het aantal coronadoden nog erger de pan uit laten
rijzen, en nog
hardleerser aan kudde-immuniteit vasthouden dan bij ons - ook FHM heet? Gezegend ben
ik, met zulke
initialen!
© Frans Mensonides, Leiden, 2020