Had your fill of Quadrilles,
The Madison and cheap thrills,
Bored with the Beguine,
The samba isn't your scene.
They're playing our tune
By the pale moon,
We're incognito
Down the Lido
And we like the Strand.
Arabs at oases,
Eskimos and Chinese.
If you feel blue,
Look through Who's Who,
See la Goulue and Nijinsky
Do the Strandsky.
Weary of the waltz
And mashed potato schmaltz.
Rhododendron
Is a nice flower
Evergreen it last forever,
But it can't beat Strand power.
Volledige tekst: staat hier
Stukje luisteren? klik op de zwart-witradio
Wat deed jij een derde eeuw geleden? Je zult minstens 33 jaar oud moeten zijn om een zinnig antwoord op die vraag te kunnen geven. Zij die het kunnen navertellen, en oud genoeg waren om te lopen, deden de Strand.
De zomer van 1973 was er net zo een als die van 2006 tot dusverre, met aanzwellende en wegebbende hittegolven. Wat ik deed, tijdens een veel te lange schoolvakantie van negen weken, was: puberen, uitslapen; nietsdoen, net als op school; geen vakantiebaan zoeken, want ik was liever lui dan moe. Onze traditionele vakantiereis naar Oostenrijk en ons weekje op de Veluwe gingen niet door wegens ernstige ziekte van mijn grootvader; medio juni gaapte me een niet onaangename leegte tegemoet van twee maanden waarin ik niets anders zou doen dan slecht vertaalde SF- en griezelromannetjes lezen en luisteren naar mijn favoriete radiopiraten.
De tophits die zomer heb ik zodoende uitgebreid gehoord. Grote klappers waren Wounded at Wounded Knee van Redbone, The Free Electric Band van Albert Hammond, Do You Love Me van Sharif Dean (zo’n one hit wonder), en de re-release van Albatros van Fleetwood Mac. Over het laatste nummer zou ik nog een stukje krijgen van een collega en naamgenoot; ik herinner hem er maar even aan, als hij ook deze woorden leest…
Mijn eigen favoriet was veel lager geklasseerd in de hitlijsten: Do the Strand van Roxy Music, een nummer dat de gezapigheid van die lauwhete zomer aardig aan stukken kon rijten. Het nummer hakt er in, met die luid en continu doorbonkende piano, die raspende, onmelodieuze saxofoon: rèèèèèèèèèèèèh, rèèèèèèèèèèèèh, en die glibberige, glijerige stem van Bryan Ferry die het steenkoolengels uit zijn jeugd had verruild voor een veel melodieuzere dictie.
De openingsregels zouden kunnen slaan op Roxy Music zelf: ‘There’s a new sensation / A fabulous creation.’ Ze waren er ineens in 1972, van de ene dag op de andere, in Londen dat altijd haakt naar nieuwe sterren, nieuwe modeverschijnselen, nieuwe dingen om over te praten en te schrijven. Vier extravagant geklede heren, die hyper-decadente, extra-buitengewone muziek maakten. Bandleider was de al genoemde Bryan Ferry, in 1945 geboren in een noordelijke uithoek van Engeland, zo’n mijnstreek die op onverklaarbare wijze een goede voedingsbodem vormt voor zangers.
Ferry speelde aanvankelijk in locale bandjes, was gediplomeerd beeldend kunstenaar en gaf lessen in pottenbakken. Met ondermeer de excentrieke toetsenist Eno, die zich ook wel kortweg Brian Peter George St. Jean le Baptiste de la Salle Eno noemde, en de saxofonist Andy Mackay, bekend van zijn ‘duckwalk’ over de Bühne met sax en al, richtte hij Roxy Music op. Het was meteen raak: de debuutsingle Virginia Plain was een top-5 hit in de UK, en de albums kwamen in een tempo van ongeveer één per 5 maanden.
Ferry, de onbetwiste leider van het stel, was onnavolgbaar in de platenstudio; hij had iets in zijn hoofd, en de anderen moesten maar zien dat ze bij hem konden aanhaken. Maar je zou ook kunnen beweren, dat hij zelf het spoor snel bijster raakte. Al in 1973 startte hij een solocarrière, naast zijn werk bij Roxy Music. Zijn soloplaten hadden niets extravagants; vooral covers van heel traditionele popmuziek. Zijn uiterlijke verschijning bood nog veel genietenswaardigs: dat geslepen rattenhoofd boven een purperen, veel te wijd colbert dat hem ver over de knieën hing.
In 1983 werd Roxy Music opgeheven, om in 2001 opnieuw in het leven geroepen te worden. De heren toeren nu als vijftigers en zestigers nog steeds het wereldrond af – behalve Eno, die al in 1973 afgehaakt was, en zich sedertdien in allerlei andere muzikale avonturen heeft gestort.
Ferry’s teksten heten geraffineerd, bijna literair in elkaar te zitten. Bij Do the Strand is daarvan op het eerste gehoor niet veel te merken. Het nummer gaat over een nieuwe dans. De song somt slechts op, wie de Strand doen (onder anderen Arabieren in oases, Eskimo’s, Chinezen, Nijinski, de Sphinx en Mona Lisa); welke dansen zwaar ‘uit’ zijn na inventie van de Strand (de Tango, de Fandango, de Beguine, de Samba, de Wals); onder welke omstandigheden je de Strand kunt doen (als je liefde voelt, bij het bleke maanlicht, in spijkerbroek of bont, incognito bij de Lido) en op welke plaatsen je die dans kunt dansen (op tafel, in een oase, zoals gezegd - en misschien ook nog wel op het strand, tijdens een zoele zomeravond; de tekst vermeld dat laatste niet). De kunst overtreft zelfs de natuur, want ook de rododendron verbleekt zienderogen bij de Strand (‘fwiiiieeeep, pwèèèèèèèp!, doet de sax op dit punt).
Wie denkt, dat er niet meer valt te vertellen over deze tekst, zou dit stukje eens moeten lezen. Het bevat een uitvoerige analyse, nog wel door Simon Puxley, een inmiddels ontslapen arts, die onder meer Yeats citeert: ‘ How can we know the dancer from the dance?’ Ga daar maar eens over nadenken, als je dit stukje uit hebt, hetgeen het geval is!
Deel 60: Thick as a Brick pts. 1 & 2 / Jethro Tull (1972)
Deel 59: Everything counts / Depeche Mode (1983)
Deel 58: Air / Ekseption (1969)
Deel 57: All the Young Dudes / Mott The Hoople (1973) tevens: Top-2000-special
Deel 56: Een fijne dag / Drs. P (1973)
Deel 55: Matthew and Son / Cat Stevens (1967)
Deel 54: The Worker / Fischer-Z (1979)
Deel 53: Atlantis / Donovan (1968/1969)
Deel 52: Proud Mary / Creedence Clearwater revival (1969)
Deel 51: The Eve of the War / Jeff Wayne (1978)
Deel 50: Daddy Cool / Boney M (1976)
Deel 49: Spirit in the sky / Norman Greenbaum (1970)
Deel 48: Monkey on Your Back / Outsiders (1967)
Soundbites nrs 1 t/m 47 in het archief van REFLEXXIONZZ!
© Frans Mensonides, Leiden, 2006