Rubin Carter was falsely tried
The crime was murder 'one' guess who testified
Bello and Bradley and they both baldly lied
And the newspapers they all went along for the ride.
How can the life of such a man
Be in the palm of some fool's hand?
To see him obviously framed
Couldn't help but make me feel ashamed to live in a land
Where justice is a game.
Now all the criminals in their coats and their ties
Are free to drink martinis and watch the sun rise
While Rubin sits like Buddha in a ten-foot cell
An innocent man in a living hell.
Yes, that's the story of the Hurricane
But it won't be over till they clear his name
And give him back the time he's done
Put in a prison cell but one time he could-a been
The champion of the world.
Volledige tekst: staat HIER
Stukje luisteren ? klik op de zwart-witradio
Op YouTube: life-uitvoering (8:55)
We hebben het weer achter de rug, de aprilmeiperiode, die weken die zo langzamerhand net zo zwaar gaan vallen als de ‘feest’dagen rond de jaarwisseling. Het is ieder jaar hetzelfde. Het begint met de verjaardag, op 27 april, van onze dauphin, Willem – ‘ik-ben-klaar-voor-het-koningsschap’ – Alexander. Dan gaat het verder: de lintjesregen (wie hebben er lang genoeg weinig genoeg gedaan om voor een onderscheiding in aanmerking te komen); koninginnedag; de dag van de arbeid, gevierd door hoogbejaarde PvdA’ers en de wat jongere neocommunisten van de SP; dodenherdenking; bevrijdingsdag, dat maar geen feest wil worden; 10 mei; de vuurwerkramp van Enschede; het bombardement op Rotterdam en daartussendoor dan ook nog ergens moederdag, dat verplichte nummer dat alleen voor de bloemist een feest is. En over alles hangt het sombergrijs van voorbije rampen die ik niet heb meegemaakt, maar me toch terneerdrukken. En alles is overgoten met een vaaloranje sausje van oubollig, oudbelegen nationalisme.
Een baken in de duisternis was de top-100 van protestsongs, die Radio 2 op dodenherdenking uitzond. Het doorbrak de sfeer van die altijd wat bedompte dag en paste tegelijkertijd wonderwel bij het thema ervan. De grootste helft van de uitverkoren songs ging immers over kwesties van oorlog en vrede, van vrijheid en onvrijheid.
Maar ook de protesten tegen de alledaagse dingen kregen aandacht. Bij ons op kantoor heeft de hele afdeling luidkeels meegezongen met Ik heb geen zin om op te staan. De winnaar van de top-100 werd vanzelfsprekend Boudewijn de Groot met Meneer de president, welterusten. Het wonderkind van straks alweer 63 blijkt een natuurtalent te bezitten voor dit soort lijstjes.
Bob Dylan (Robert Zimmerman, bijna 66) ontbrak natuurlijk ook niet, en stond met drie nummers geklasseerd. Niemand heeft het in de jaren 60 zo goed verwoord als hij: het verlangen naar de nieuwe tijd die eraan kwam, het afrekenen met de oude. Jammer genoeg vergaten de samenstellers zijn beste protestsong, die uit een later tijdperk dateert. Het is Hurricane uit 1975, dat weliswaar hoog geklasseerd staat in de top-2000 van de oudejaarsweek, maar op het lijstje voor 4 mei ontbrak.
Ik heb Hurricane meteen genomineerd. De laatste tijd draai ik het vaak, omdat het me aan de Deventer Moordzaak doet denken: een falend justitieel apparaat, een man die de cel zit voor een moord die hij niet gepleegd heeft, liegende getuigen, een pers die de zaak maar moeilijk oppikt.
Hurricane verhaalt over een moord in de nacht van 17 juni 1966 in Paterson, New Jersey, een maatje groter dan Deventer, maar in Amerikaanse ogen toch niet meer dan een provinciestadje. In een grillroom vond een schietpartij plaats. Drie doden. De verdenking viel heel sterk op een ter plaatse aanwezige donkere heer, Alfred Bello. Die beweerde echter, alleen maar op het inbrekerspad te zijn (wat ook niet mag). Wel had hij een auto met twee andere zwarte mannen zien wegrijden. Dat verhaal werd bevestigd door een getuige, Patty Valentine, en later ook nog door Arthur Dexter Bradley, een blanke man die beweerde, ter plaatse te zijn geweest als diefmaatje van Bello.
Ongelukkigerwijze reden Ruben ‘Hurricane’ Carter en John Artis aan de andere kant van Paterson toevallig in net zo’n soort auto rond. De eerste was een succesvolle middelgewichtbokser en hoopte, ooit de wereldkampioen te mogen uitdagen. Om een zeer lang verhaal kort te maken: zij werden er ingeluisd en kregen de moordpartij in de schoenen geschoven. Een andere getuige, een man die zwaar gewond was geraakt in die bar, hield vol dat deze twee mannen niets met de zaak te maken hadden. Ook het moordwapen is nooit gevonden. Desondanks stemde de all white jury unaniem ‘schuldig’. De twee werden veroordeeld tot levenslang.
Nu moet eerlijkheidshalve gezegd worden, dat ‘Hurricane’ Carter de schijn iets meer tegen zich had dan Louwes, de in-brave accountant uit Lelystad, die in de cel zit voor de moord op de Deventer weduwe. Carter had een strafblad van hier tot aan de keukendeur; moord was feitelijk het enige waarvoor hij nog was teruggedeinsd. Een leugendetector had Carter en Artis aangewezen als daders, maar die methode is even omstreden als de geurherkenning met speurhonden, op grond waarvan de accountant werd veroordeeld in de Deventer Moordzaak.
Velen, waaronder Dylan, waren overtuigd van ‘Hurricane’ Carters onschuld. Dylan besloot een song over de zaak te schrijven. Hij worstelde eerst met de tekst: hoe breng je zo’n ingewikkeld verhaal? Uiteindelijk besloot hij, het gewoon simpelweg chronologisch te vertellen. En dat deed hij; een bitter verhaal, bozig gebracht in sappig Amerikaans slang en min of meer parlando. Er daar het een lang verhaal was, werd Hurricane een lang nummer; het duurt 8,5 minuut. Maurice de Hond slaagde er onlangs in, in één tabloid-pagina de Deventer Moordzaak uit te leggen; Dylan bracht de moordzaak van Paterson in 99 versregels, verdeeld over 11 coupletten.
Voor de muziek koos hij een pittige folk-melodie. Dylans akoestische gitaar krijgt gezelschap van een boos snerpende fiddle en van Emmylou Harris die soms meezingt met Dylan, en soms tegenzingt, als het ware (hoe leg je dat uit?). Na het elfde couplet geeft Dylan nog een solo ten beste op de mondharmonica; natuurlijk een perfect slot van een protestsong (wat zou bijvoorbeeld Ben ik te min van Armand zijn zonder mondharmonica…).
Mede naar aanleiding van Dylans song werd de moordzaak in 1976 herzien, maar Carter en Artis werden opnieuw tot levenslang veroordeeld. De affaire bleef echter slepen, en in 1985 werden beiden voorwaardelijk vrijgelaten uit de gevangenis. Artis belandde er een jaar later overigens al weer in wegens drugssmokkel, en deze keer had hij het echt gedaan. In 1988 werden Carter en Artis definitief vrijgesproken van de moord in Paterson.
Bello en Bradley - de M&M van Paterson zeg maar - zijn nooit in staat van beschuldiging gesteld. Daardoor kent de Paterson-zaak een onbevredigend slot. Veel mensen geloven tot de dag van heden dat B&B onschuldig zijn; ik heb er diverse sites op Internet over gevonden.
Over de Deventer Moordzaak tot slot: ik denk dat Michaël de Jong, de ‘klusjesman’, het gedaan heeft, en gelukkig mag IK het nog beweren. Hopelijk zal het ooit zonneklaar bewezen worden; dat we er dan weer een te herdenken feit bijhebben, moeten we maar voor lief nemen.
De top-100 van protestsongs is hier nog terug te lezen en te luisteren – zonder Hurricane, dus.
De Deventer Moordzaak wordt hier nog eens uitgelegd.
Ruben ‘Hurricane’ Carter in de Wikipedia.
© Frans Mensonides, Leiden, 2007
Deel 69: A Salty Dog / Procol Harum (1969)
Deel 68: Sixteen Tons / Tennessee Ernie Ford (1955)
Deel 66/67: Rhinestone Cowboy / Glenn Campbell (1975) en Bronco Bill's Lament / Don McLean (1972), door Wim Scherpenisse
Deel 65: Albatross / Fleetwood Mac (1868), door: Frans ten Kleij
Deel 63/64: Shine on You Crazy Diamond en Arnold Layne / Pink Floyd (1975; 1967)
Deel 62: Wat een geluk / Rudi Carrell (1960)
Deel 61: Do the Strand / Roxy Music (1973)
Deel 60: Thick as a Brick pts. 1 & 2 / Jethro Tull (1972)
Deel 59: Everything counts / Depeche Mode (1983)
Deel 58: Air / Ekseption (1969)
Deel 57: All the Young Dudes / Mott The Hoople (1973) tevens: Top-2000-special
Deel 56: Een fijne dag / Drs. P (1973)
Deel 55: Matthew and Son / Cat Stevens (1967)
Deel 54: The Worker / Fischer-Z (1979)
Deel 53: Atlantis / Donovan (1968/1969)
Deel 52: Proud Mary / Creedence Clearwater revival (1969)
Deel 51: The Eve of the War / Jeff Wayne (1978)
Deel 50: Daddy Cool / Boney M (1976)
Deel 49: Spirit in the sky / Norman Greenbaum (1970)
Deel 48: Monkey on Your Back / Outsiders (1967)
Soundbites nrs 1 t/m 47 in het archief van REFLEXXIONZZ! << naar thuispagina Frans Mensonides