Na na na
Na na na
Na na na
Na na na.
Bijna alle teksten van The Shoes staan HIER
Luisteren naar een fragment van dit nummer? klik op de zwart-witradio
The Motions, Groep 1850, The Golden Earring(s), Shocking Blue, Catapult, The Sandy Coast, Rubberen Robbie, The Shoes, Alquin, Earth & Fire, Bolland & Bolland, Greenfield & Cook, Koot & Bie, The Spirit of Saint Louis, Blue Planet, Fay Lovski, Q65, Klein Orkest alias Harry Klorkestein… Allemaal acts uit de kop van Zuid-Holland, zal ik maar zeggen, de omstreken van Den Haag en Leiden. Den Haag was ooit beatstad nummer 1, het Liverpool van de lage landen, en dat straalde uit naar de omringende dorpen en steden.
Ik kan er een paar vergeten zijn, maar ik heb er al meer dan genoeg, want uit dit rijtje wilde ik dit jaar mijn lijstje samenstellen voor de top 2000. Elk jaar kies ik een thema, anders kom je er echt niet uit, de tien beste platen zoeken uit een keuzelijst van 7500, en dit jaar laat ik mijn regionale chauvinisme spreken.
Simpel is het nog steeds niet. Dit rijtje, dat zijn er al meer dan tien. Die hebben natuurlijk allemaal meer dan één nummer gemaakt. Daar kies je dan het beste uit. En dat nummer staat dan vaak net niet in het lijstje van 7500, want ik heb een beetje eigenwijze, exquise smaak.
Van de Sandy Coast (Voorburg) ontbreekt bijvoorbeeld Blackboard Jungle Lady dat ik net had willen kiezen; van Bolland en Bolland, de Haagse Lyceumbroertjes, hun mooiste nummer: Mexico I Can’t Say Goodbye. Earth & Fire (Voorschoten) is redelijk compleet. Earth & Fire, met Jerney Kaagman, met haar chagrijnige kop in Idols. Jongeren zullen me niet willen geloven als ik zeg, dat ze in de jaren 70 een aardige, frisse meid was.
Leidse bands zijn helemaal karig bedeeld. Niet alleen ontbreekt die glamrockband uit de jaren 70: Catapult, maar ook naar hun reïncarnatie in de vorm van Rubberen Robbie heb ik vergeefs gezocht. Dat is dan weer heel inconsequent. Waarom wel Oh, oh, Den Haag van Harry Klorkestein, het officieuze volkslied van de residentie, maar niet het onvervalst Leidse Die Nederrlandse sterrrre… van Rubberen Robbie, die in de zomer van 1981 nota bene de hitparade aanvoerde?
Dan kun je natuurlijk een plaat nomineren, ééntje maar, maar dat moet je dan niet allemaal tegelijk doen, als regionale lobby. Dat heeft ons ooit Skik opgeleverd, Twarres, Rowwen Hèze en dat soort spul, maar als je zo’n provinciale artiest allemaal al te opvallend hypet, dan schrappen ze hem uit de lijst.
Zo langzamerhand gaan aan die top 2000 de bezwaren kleven van alle canons. De keuze wordt zwaar gestuurd en gemanipuleerd van boven af, de hoogst genoteerde platen hoor je het hele jaar tot brakens toe in alle ouwelullenprogramma’s op de radio, en het volgende jaar stemt iedereen daar dan weer op. Een nummer staat er dit jaar in omdat hij er vorig jaar ook al instond. Zo komt er weinig nieuw oud bloed. Ik denk dat dat ergens midden in de jaren 10 toch zal gaan irriteren.
Goed, nou, OK, dat Zuid-Hollandse lijstje krijg ik toch voor 30 november wel rond. Als soundbite vandaag The Shoes, een groep uit Zoeterwoude, een plattelandsgemeente die bij mij aan het eind van de straat zo ongeveer begint.
Al 45 jaar bestaat de band uit Theo van Es, de tweelingbroers Henk en Jan Versteegen en Wim van Huis. In de periode 1966-1970 scoorden ze maar liefst 13 hits in de top 40, waarvan er ook maar drie het keuzelijstje voor de top 2000 gehaald hebben. Hun grootste hit: Don’t You Cry For a Girl uit 1968 staat er niet eens bij, maar goed.
Als je lang aan de top wilt blijven, moet je steeds komen met iets nieuws. De verzamel-CD van de band biedt dan ook een verrassend spectrum. Soms maken de boerenzonen blues, soms soul, soms een ballade, soms stevige rock, soms wat in die tijd bubblegum heette, vrolijke pretentieloze liefdesliedjes; soms maken ze alles door elkaar.
Maar altijd is het geluid van de band zeer herkenbaar. Dat komt door de ijzersterke composities van Jan en Theo, maar vooral door het unieke stemgeluid van de laatste. Het welt op uit de allerdiepste krochten van zijn strottenhoofd. Sommigen noemen zijn stem negroïde, anderen trekken de vergelijking met Steve Winwood. Heel oneerbiedig voeg ik eraan toe, dat je er ook wel iets van Donald Duck in terughoort; het klinkt wat kwakerig, soms.
Dat moet een trucje zijn, denk je, maar in pakweg 1966, 1967 was stemvervorming vast nog niet mogelijk in de platenstudio’s. Misschien zijn hun eerste singles opgenomen in een hol echoënde retirade, met zijn kop in een toiletpot.
Hun meest bekende nummer is ongetwijfeld Na na na uit het vroege voorjaar van 1967. Het Engels van Van Es is soms wat moeilijk te verstaan. Ik kwam voor dit biteje eerst niet verder dan juist dat alleszegende ‘nahj nahj nahj’, maar gelukkig vond ik een site met alle teksten.
Het is verder ook een heel apart nummer; beetje soulachtig, beetje bluesy, volgens mijn ondeskundige oren, met een wat jazzy intro op de vibrafoon; echt heel anders dan nederbeat tot dan toe geklonken had. Een nummer dat nog lang niet verveelt na 40 jaar.
In 1970 viel de band uiteen, om vier jaar later weer kortstondig op te leven als glitterband. Daarna ging iedereen zijns weegs. De gebroeders Versteegen werden namen in de Leidse horeca, en zijn dat nog steeds. Wim van Huis hàd het ineens; hij werd treinconducteur.
Theo van Es bleef in de muziek. Hij had aan het eind van de jaren 70 een paar discohitjes in de USA en speelde in een hele reeks bands - en ook nog steeds in The Shoes, van tijd tot tijd; een band die al 45 jaar in dezelfde samenstelling speelt; uniek.
Na na na bungelt in de gevarenzone van de top-2000. In 2005 stond hij op 1697, een anagram van zijn jaartal. In 2006 zakte hij naar 1876; oei, oei! Ik stem erop, dit jaar. Natuurlijk, je kunt schelden: ‘Die top 2000 is ieder jaar hetzelfde’, maar bepaalde platen zie je er toch niet graag uit verdwijnen.
© Frans Mensonides, Leiden, 2007
Deel 74: Don't Call Us, We'll Call You / Sugarloaf & Jerry Corbetta (1975)
Deel 73: The Cover of the Rolling Stone / Dr. Hook & Medicine Show (1972)
Deel 71/72: My Little Town / Paul Simon (1975) en My Home Town / Marvin, Welch & Farrar (1971), door Wim Scherpenisse
Deel 70: Hurricane / Bob Dylan (1975)
Deel 69: A Salty Dog / Procol Harum (1969)
Deel 68: Sixteen Tons / Tennessee Ernie Ford (1955)
Deel 66/67: Rhinestone Cowboy / Glenn Campbell (1975) en Bronco Bill's Lament / Don McLean (1972), door Wim Scherpenisse
Deel 65: Albatross / Fleetwood Mac (1968), door: Frans ten Kleij
Deel 63/64: Shine on You Crazy Diamond en Arnold Layne / Pink Floyd (1975; 1967)
Deel 62: Wat een geluk / Rudi Carrell (1960)
Deel 61: Do the Strand / Roxy Music (1973)
Deel 60: Thick as a Brick pts. 1 & 2 / Jethro Tull (1972)
Deel 59: Everything counts / Depeche Mode (1983)
Deel 58: Air / Ekseption (1969)
Deel 57: All the Young Dudes / Mott The Hoople (1973) tevens: Top-2000-special
Deel 56: Een fijne dag / Drs. P (1973)
Deel 55: Matthew and Son / Cat Stevens (1967)
Deel 54: The Worker / Fischer-Z (1979)
Deel 53: Atlantis / Donovan (1968/1969)
Deel 52: Proud Mary / Creedence Clearwater revival (1969)
Deel 51: The Eve of the War / Jeff Wayne (1978)
Deel 50: Daddy Cool / Boney M (1976)
Deel 49: Spirit in the sky / Norman Greenbaum (1970)
Deel 48: Monkey on Your Back / Outsiders (1967)
Soundbites nrs 1 t/m 47 in het archief van REFLEXXIONZZ! << naar thuispagina Frans Mensonides