3 MILJARD
EURO VOOR EEN BUSKAARTJE? OPEN
KAART VAN BRENNO DE WINTER (26/11/2011)
HEEL NEDERLAND? NEE... (26/11/2011)
CHIPSNIPPERS ROND DE JAARWISSELING
(04/01/2012)
MENTALITEIT (29/02/2012)
WACHTEN OP DE GROTE MELTDOWN
(29/02/2012)
STERABONNEMENT OP CHIPKAART (29/02/2012)
ZEEUWSE STRIP (29/02/2012)
‘Met
nog zo’n 20.000 woorden te gaan en nog een berg
verhalen te vertellen, begin ik in te zien dat schrijven schrappen is
#boek
#help’, twitterde onderzoeksjournalist Brenno de Winter op 20 augustus
2011.
‘Je kunt er altijd nog een trilogie van maken ;-)’, antwoordde ik. Maar
dat zal
op bezwaren gestuit zijn van de uitgever. Open
kaart, van tip tot kraak: het
journalistieke
verhaal achter de #ovchip, ligt thans, na al dat schrijven en
schrappen, in
de winkel als handzaam pocketje van 174 pagina’s.
Het boek beschrijft de speurtocht van
De Winter naar de
veiligheids- en privacy-lekken in het stukje plastic dat in deze
rubriek al 6
jaar besproken wordt; al anderhalf jaar voordat De Winter een tip kreeg
dat er
met deze kaart rare dingen aan de hand waren.
Het boek laat zich lezen als een
queeste, een kruistocht van
een individu tegen een kongsi van overheid, industrie en het
openbaar-vervoerswezen,
die gedrieën samenspannen tegen reiziger en burger. De Winter reisde
wekenlang
gratis door Nederland met een gehackte OV-chipkaart, en betaalde
daarvoor toch
nog bijna de tol, toen het Openbaar Ministerie een strafzaak tegen hem
begon;
zes jaar gevangenisstraf hing hem boven het hoofd.
Verder is de onderzoeksjournalist een
fanatiek ‘Wobber’ (Wob:
Wet Openbaarheid Bestuur). Maar vaak is zelfs de tussenkomst van de
rechter
niet voldoende om de stukken op tafel te krijgen over een van de
grootste Nederlandse
ICT-fiasco’s aller tijden, dat dure kaartje, dat er MOEST komen, en
waarmee de
reiziger nog steeds niet goed uit de voeten kan.
Dat laatste, de beleving van de
reiziger, is
overigens niet de motor geweest achter
Brenno’s onderzoek. Hij constateert een constante klachtenstroom van
reizigers,
maar: ‘Eigenlijk is dat niet een
onderwerp, waarmee ik veel kan, omdat het de grote lijn meestal niet
raakt.’
Hier ben ik het toch niet met Brenno eens. Voor mij is de grote lijn
altijd
geweest dat die kaart om verkeerde redenen is ontwikkeld: niet in het
belang
van de reiziger. Problemen met de veiligheid en de privacy zijn niet
veel meer
dan een afgeleide daarvan.
Voor mij bestaat het boeiendste
gedeelte van het boek uit de
reizen die De Winter ondernam met zijn gehackte kaart. Met
gebruikmaking van
eenvoudige, goedkope soft- en hardware bleek
het mogelijk te zijn, saldo op de kaart te laden zonder de
gang naar de
oplaadautomaat te maken, en in- en uit te checken op elk station in
Nederland,
zonder er ook maar in de buurt te komen.
Al deze valse reisbewegingen werden
bovendien niet
gedetecteerd door het ‘backoffice’ waarvan chipboer Trans Link Systems
(TLS) zo
hoog opgeeft. De gekste capriolen haalde Brenno uit met zijn
hackapparatuur.
Een keer deed hij het zelfs voorkomen alsof hij, in strijd met alle
wetten van
ruimte en tijd, zich tegelijkertijd in Maastricht en Amsterdam bevond.
Iedere
keer verwachtte de journalist dat zijn kaart op een kwaaie morgen, na
een nachtelijke
verwerkingsslag bij TLS, geblokkeerd zou zijn, maar het gebeurde maar
niet. En toen
het uiteindelijk toch een keer gebeurde, gold het alleen voor de trein,
en was de
blokkade softwarematig gemakkelijk ongedaan te maken. Het was slechts
een
kwestie van één bitje van een één in een nul te veranderen.
Het
mág natuurlijk niet, reizen op gemanipuleerde kaarten;
zo benadrukten de vervoersbedrijven en TLS telkens naïef in de media.
Brenno kreeg
last met de lamme arm der wet, wist zich vrij te pleiten door zich te
beroepen
op de waarschuwende functie van zijn onderzoeken, en ontsnapte aan een
langdurig verblijf in de cel.
Deze passages lezen als een
jongensboek. Maar de rest van Open
kaart bevat ook een aantal
opmerkelijke en vermeldenswaardige zaken, waarvan ik er een paar wil
uitpikken.
Uit naspeuringen van De Winters
kompaan Vincent Dekker van dagblad
Trouw bleek dat de OV-chipkaart
minstens drie miljard euro heeft gekost. Een groot deel van dat
kapitaal is
opgehoest door de belastingbetaler. ‘Dus we introduceren een buskaartje
van 3
miljard euro?’, sprak Brenno in verbijstering. ‘Nee, nu ga je te ver.
Je kunt
er ook mee in de trein’, antwoordde Vincent onderkoeld.
Daarbij hebben de vervoersbedrijven
zich schatrijk gerekend
met opbrengsten die in werkelijkheid zwaar tegenvielen, zoals die door
het terugdringen
van zwartrijden.
De journalisten stuitten op enkele
feiten rond de kaart die
de ware bedoelingen van de vervoersbedrijven onthulden. Deze zijn van
plan (geweest),
de kaart in de markt te zetten als betaalmiddel, een soort bankpas. Het
had de
concurrent of opvolger moeten worden van
de chip-KNIP van de banken, die betrouwbaarder is dan de chipKAART,
maar niet
is aangeslagen bij het grote publiek. Het grote geld wordt op de
stations
verdiend, en niet in de trein, zo fluisterde een NS-man in Brenno’s
oor. En als
je alle aankopen in de winkelcentra die stations tegenwoordig zijn, nu
eens zou
kunnen betalen met de chipkaart?
Bankieren, een stuk
branchevervreemding dat je tegenwoordig wel
vaker ziet in de OV-sector - Connexxion blijkt ineens te handelen in
verzekering
van huisdieren - maar dat in dit geval faliekant mislukt is. In Japan
kun je
vrijwel overal in en om de stations betalen met het Japanse equivalent
van de OV-chipkaart,
maar hier in Holland kun je er nog geen pakje kauwgom mee kopen.
‘Staatssecretaresse’ Huizinga was in
de ogen van de
oppositie en het publiek de kwaaie pier van de chipkaart, maar uit Open Kaart blijkt dat dit project de
overheid en de politiek volkomen boven het hoofd is gegroeid. Ook
Huizinga
kreeg bijvoorbeeld in 2008 geen inzage in een TNO-rapport waarmee TLS
liep te
zwaaien om aan te tonen dat er niets aan de hand was met de beveiliging
van de kaart.
Die kaart moest er gewoon komen, daar
was consensus over in Den
Haag en bij de vervoersmaatschappijen. Alleen Groen Links en de SP zijn
consequent geweest in hun verzet tegen de chip; de andere partijen
voerden een
zwalkende koers en sloten op beslissende momenten de ogen en de rijen.
Een lezenswaardig boek, Open
kaart, niet alleen voor OV-reizigers, maar voor iedereen die
nog een centje
vertrouwen had in onze democratie en in zijn positie als consument. De
belangen
van Koning Klant stonden niet centraal bij de introductie van de chip,
maar die
van de vervoersmaatschappijen. Dit is punt 24 uit het door De winter
opgestelde
lijstje ‘25 problemen met de OV-chipkaart’, maar het had van mijn part
punt 1
mogen zijn, én punt 25, in vette letters, want dit is nou net waar dit
hele
verhaal om draait.
Frans Mensonides
26 november 2011
Foto
van Brenno en het alternatieve chiplogo afkomstig van
het omslag van het boek
Zomer in Zeeland: Westkapelle
En zo is dan op 3 november de
strippenkaart verleden tijd
geworden in heel Nederland. In heel Nederland? Nee, een kleine
provincie bij de
zee blijft hardnekkig weerstand bieden tegen hetgeen elders
onvermijdelijk was.
In Zeeland kun je voor 1,60 in de bus nog steeds het
tweestrippenkaartje kopen
dat ik in juli op Walcheren
al verkocht zag worden.
Als ik sommige kranten mag geloven,
worden door reizigers gehamsterde
15- en 45-strippenkaarten tot 31 december 2011 ook nog steeds
geaccepteerd.
Maar dat lijkt me onwaarschijnlijk, want zelf zag in Vlissingen op Zure
Zaterdag al een strippenkaart geweigerd worden.
Op een ander hoekpunt van Nederland,
de provincie
Limburg, is men teruggekomen van de afschaffing van
betaalbare kartonnen kaartjes. De goedkope dagkaart keert daar weer
terug op de
bus, in ieder geval totdat de reiziger gewend is aan de chip. Maar dat
zou nog
best eens heel lang kunnen duren. In Noord-Brabant heeft men
intussen in de gaten wat voorspelbaar was: veel buspassagiers
zijn afgehaakt sinds D-day eerder deze maand. De populaire
daluren-dagkaart van 3 euro wordt daar pijnlijk gemist.
Misschien is er reden te
veronderstellen dat de kruistocht
tegen de OV-chipkaart nog niet voorbij is, en het inburgeringsproces al
evenmin.
Dan is er ook voldoende reden om deze reeks voort te zetten. Dit is
deel 26. Helemaal
onderaan dit document treft
de lezer het
overzicht aan van alle eerder verschenen afleveringen.
Frans Mensonides
26 november 2011
En zo is er een jaar begonnen waarin
we misschien
langzamerhand zullen wennen aan het fenomeen: chipkaart, daar er niet
veel
anders opzit – lopen of fietsen is niet altijd een alternatief.
Hieronder, terwijl de pruttige snippers van het nieuwjaarsvuurwerk de straten nog plaveien, enige snippers over de chipkaart: een paar punten, opgespaard gedurende de afgelopen weken.
Mijn voorlaatste papieren sterabonnement
*1*
Connexxion is geslaagd in het tot het
nulpunt terugdringen
van zwartrijden. Dat zou opgemaakt kunnen worden uit het feit dat
controleurs
van dit bedrijf zich intensief beziggehouden hebben met de opsporing van
illegalen. Ze hebben zeker tijd over, zou je kunnen denken
als je DIT bericht leest.
Chauffeurs van Connexxion die liever
op hun passagiers
letten dan op de weg vóór zich, kregen in de smiezen dat op
doordeweekse
ochtenden vele vrouwen met een donkere huidskleur zich begaven van
Amsterdams
gettogordel naar de wijken der rijken rond Haarlem. Het vermoeden
ontstond dat
deze vrouwen illegaal in Nederland verbleven en als werkster werkten in
de
huizen van de gegoede burgerij. Een aantal controleurs hielp in
werktijd de
vreemdelingenpolitie met het schaduwen van deze mensen. Zijn zulke
controleurs
wellicht kleinzoons van de brave burgers die tijdens de oorlog Joodse
onderduikers aangaven bij de bezetter?
Een aantal van de aangehouden
illegalen is uitgezet. Anderen
kregen via de Raad van State gedaan dat ze mochten blijven; het
schaduwen en
aanhouden van deze werksters, louter op grond van raskenmerken, was in
strijd
met de wet.
Connexxion gaat, na zich op de
verzekeringsbranche gestort
te hebben, verder op de weg van branchevervreemding, door zich nu ook
met
deportatie bezig te houden. Bij een bedrijf dat zo omgaat met de
rechten van
burgers, zullen de reisgegevens van de chipkaart vast wel in goede
handen zijn.
Toch?
*2*
Weer zo’n kleine chipanekdote.
Op tweede kerstdag wilde ik
van Den Haag Centraal met de rode Veolia-bus 45 naar Leiden Zuid-West
reizen.
Met een plukje andere belangstellenden stond ik te wachten op het
juiste
perron. De bus kwam voorrijden langs dat van lijn 43. Maar het was wel
degelijk
nummer 45; gelukkig maar, want dat busplatform is in de winter en in
het donker
één van de meest onaangename plekken van de hele provincie
Zuid-Holland. Ik
checkte in, na overstap vanuit de HTM-tram.
‘Ja, ik kom op het perron van 43’,
legde de busbestuurder
uit, ‘omdat het eigenlijk nog in mijn pauze is, en ik jullie dus
eigenlijk niet
eens mag binnenlaten, maar vooruit dan maar, kom er maar in, want het
is
tenslotte kerstmis’. Een reeks mededelingen waarvan de logische
samenhang niet ogenblikkelijk
in het oog sprong.
Natuurlijk meldden zich gedurende de
minuten daarop diverse
mensen die dachten dat deze bus naar Wassenaar zou gaan, want dat doet
lijn 43
namelijk, die normaliter op dit perron staat. ‘Nee hoor, deze gaat niet
naar
Wassenaar, maar ik sta hier omdat ik eigenlijk pauze heb’. Zou zo’n
chauffeur
nou zelf ook nooit eens twijfelen aan zijn verstand?
Goed, de slimme chauffeur startte
uiteindelijk toch nog zijn
bus. Daarbij heeft hij mogelijk de chiplezers gereset of zoiets, want
toen ik
ruim een half uur later in Leiden uitstapte, flitste er een onleesbare
mededeling over het scherm van de lezer, en was daarop ook het bedrag
0,00 euro
zichtbaar.
Ik natuurlijk de volgende dag kijken
op het station, bij een
NS-kaartlezer. Deze rare rit had geen spoor op mijn chipkaart
achtergelaten.
Later bleek hij wel voor te komen op het overzicht van MijnChipkaart.
Volgens
dat lijstje was ik na die rit van ruim een half uur weer uitgestapt op
Den Haag
Centraal, en was ik dientengevolge niets verschuldigd.
?????
*3*
Tot 15 januari 2012 kan ik binnen
Leiden nog reizen op mijn
laatste papieren, bij het GWK gekochte sterabonnement.
Per 1 januari is GWK opgehouden
met het spelen van plaatskaartenkantoor voor Connexxion. Daarna dienen
abonnementen gekocht te worden in de oplaadautomaat.
Daarbij blijft het oude systeem van
sterabonnementen met een
centrumzone nog gelden. Althans in het Zuid-Hollandse
concessiegebied-met-de-lange-naam, waarin ik woon, want je hebt ook
gebieden
waar andere systemen gelden.
Ik moet straks de kaartsoort (maand-
of week-), de
centrumzone, de sterwaarde en de dag van ingang allemaal invoeren in de
oplaadautomaat,
en liefst correct. Dan wordt het abo op mijn persoonlijke OV-chipkaart
geladen.
Daarna zal ik ook bij elk ritje binnen Leiden in- en uit moeten
checken. Mijn
stamkaart met pasfoto verliest dus zijn geldigheid.
Ik ben benieuwd hoe dat straks gaat.
Stel dat ik in Leiden
nu eens in een bus stap die de zonegrens overschrijdt. Als het goed is,
moet
het chipsysteem dan alleen de hectometers berekenen die ik buiten de
zone
Leiden heb gereisd. Ik vraag me af of het systeem daarvoor wel
intelligent
genoeg is.
Het aanpalende concessiegebied
Haaglanden kent een
vergelijkbaar systeem: ook verchipte sterabonnementen. Ik zou dus
zonder
problemen met mijn abonnement moeten kunnen in- en uitchecken in die
bus 45 van
Veolia waarover ik het net had. We zullen het zien!
*4*
Zowaar eens een goede ervaring met de chip. Op de MerwedeLingeLijn van Arriva kreeg ik laatst zo maar 40% korting, zonder dat ik erom gevraagd had. Lees dit reisverslag >>>
Frans Mensonides
4 januari 2012
Overstappen van NS op Arriva: twijfelpalen op station Dordrecht
De Connexxion-chauffeur die ik op een vroege, donkere januarimorgen trof, kon de mentaliteit van zijn bedrijf en branche niet treffender onder woorden brengen. Ik had iets gezegd van zijn op orkaankracht aanstaande radio en het koffiebekertje dat hij in de hand had bij het besturen van de bus. Daarop zei hij: ‘Je mot niet zeiken. Je mag blij zijn dat je mee mag!’ Zijn hele houding straalde hetzelfde uit als de chipkaart: schijt aan de reiziger!
Gelukkig had ik de elektronica bij me om nog tijdens de rit een klacht in te dienen bij Connexxion. Bij die maatschappij krijg je dan meestal na een week een standaardbriefje met excuses. Dat briefje luidt altijd gelijk, ongeacht of je klaagt over defecte chiplezers, sneeuwval, te late of helemaal niet verschenen bussen, of het soort rapaille dat buschauffeur is geworden omdat ze te lui waren voor de bouw, te onbeschoft voor in een winkel en te stom voor op kantoor.
Deze keer hoorde ik vijf weken helemaal niets, terwijl de behandeltermijn van een klacht twee weken bedraagt volgens belofte van Connexxion zelf. Maar toen werd ik gebeld door een juffrouw die zowaar inging op de aard van mijn klacht en namens het bedrijf excuses aanbood. De klacht was doorgegeven aan het desbetreffende rayon en de chauffeur zou erop worden aangesproken. Enige fiducie dat dat werkelijk gebeurt, heb ik niet. Zo’n afpoeierette is ingehuurd om de hele dag dit soort verhalen te verkopen aan klagende klanten, ongeacht waarover ze klagen; er zal niets door veranderen.
Ik kijk al jaren uit naar de dag van de Grote Meltdown; de dag dat het chipkaartsysteem het van Appingedam tot Arnemuiden en van Anna Paulowna tot Aken laat afweten en iedereen in heel Nederland dus gratis met het OV mag. Laatst, op donderdag 23 februari 2012, leek het bijna zo ver te zijn. Nergens in den lande konden nog producten worden opgehaald en kaarten worden opgeladen. Reizen op chip was echter nog steeds mogelijk; geen totale uitval van het chipsysteem.
Ik geloof de Telegraaf deze keer als ze melden dat TLS heeft laten lekken dat hun systeem niet stabiel is. Ik merk het vaak in de praktijk. Er komen nogal eens storingen voor die niet in de krant komen, maar waarmee je als reiziger wel geconfronteerd wordt.
Zo raakte ik vorige week in Hoorn verzeild, waar net NS-personeel alle chiplezers met hoezen aan het afdekken was: storing. Er werd omgeroepen dat iedereen bij automaat of loket een papieren kaartje moest kopen; het kaartje dus dat NS in de loop van dit jaar hoopt af te schaffen. Met die onzin moeten ze eens ophouden; defect = gratis reizen, en verder geen gezanik. De storing duurde maar een minuut of 5; daarna werden alle zakken weer van de palen afgepeld.
En afgelopen zaterdag zat ik in tram 17 van Den Haag CS naar het Zeeheldenkwartier, toen de bestuurder omriep dat iedereen moest uitchecken. In een deel van Den Haag lag het chipsysteem plat. We stonden op punt, dat gebied binnen te rijden. Wie niet uitcheckte, zou 4 euro kwijt zijn. Attent, dat er deze keer voor gewaarschuwd werd.
Later zag ik op mijn rittenoverzicht een rit van Dorpskade (de beginhalte van lijn 17 in Wateringen) naar Dorpskade. Die rit kostte niet meer dan het opstaptarief van 83 cent.
Speldenprikjes van een gammel systeem. Die meltdown, die komt nog wel.
Zoals
hierboven al verteld, ben ik medio januari 2012 binnen Leiden gaan
reizen op een sterabonnement op mijn OV-chipkaart. Hoe inconsequent
zo’n systeem is, blijft me frapperen. Ze hebben een duur,
elektronisch kaartsysteem bedacht omdat het oude zonesysteem zo
oneerlijk was. Op dat nieuwe chipkaartje kun je nu dan een ouderwets
sterabonnement laden dat nog steeds uitgaat van diezelfde
oneerlijke zones. Het lijkt een beetje op een moderne, snelle PC kopen,
met zo’n duur breedbek-beeldscherm, en die alleen gebruiken om er een
Commodore 64 uit 1983 op te emuleren, omdat Pacman er dan zo lekker
ouderwets schokkerig uitziet.
Maar klagen hoor je me niet. Ik maak per maand zo’n 50 busritjes binnen de grenzen van zone 5444, die vrijwel naadloos samenvallen met de gemeentegrenzen van Leiden. Voor 44,70 euro een maand lang geen woekertarief betalen voor mijn ritjes, en dat op dezelfde kaart waarvoor ik normaal woekertarief betaal. Dat haal je er gemakkelijk uit.
Die sterabonnementen moet je als product laden op je chipkaart. Dat kan via Internet, en dat ga ik ook nog wel eens proberen. Een loopje bespaar ik me daar niet mee, want ik moet toch dan weer naar een automaat om het product te laten activeren, vrees ik.
Oplaadpunten waar je ook abonnementen kunt kopen, zijn schaars gezaaid. In Leiden zijn er maar vijf, volgens opgave op de site van Connexxion; Voorschoten heeft er slechts één. Eén van die gele monsters staat bij de AKO in de stationshal van Leiden Centraal. Weinigen komen daar hun kaart opladen. De twee keer dat ik daar inmiddels mijn sterabonnement gekocht heb, stonden mij geen rijen reislustigen in de nek te hijgen. En dat is maar goed ook, want zo’n abonnement laden is een secuur en langdurig werkje. Ik heb het aantal handelingen niet geteld, maar het zullen er zeker een stuk of vijftien zijn. En iets zegt me, dat je bij twijfel of vastlopen bij het winkelpersoneel niet hoeft te wezen.
Je gaat door een menu heen, en moet op een gegeven moment de gewenste centrumzone kiezen uit een lijst van 20 zone’s in de omgeving. Daarna de sterwaarde intoetsen, en kiezen voor week- of maandabonnement, voor gereduceerd of vol tarief, en de ingangsdatum invoeren. Drie keer controleren voordat je bevestigt, want de transactie kan niet meer ongedaan gemaakt worden, ben ik bang. Daarna betalen met een PIN-pas, en al die tijd je chipkaart erin laten zitten.
Is het gelukt, dan staat niets het reisplezier meer in de weg. Behalve dat je er nog steeds aan moet denken, niet alleen in- maar ook uit te checken. In beide gevallen zie je iets over het scherm flitsen als ST 16-03-12, waarin ST ongetwijfeld zal staan voor STerabonnement, en de vermelde datum de uiterste datum van geldigheid is.
Bij het uitchecken verschijnt als ritprijs 0,00, ten teken dat je je weer een veel te duur ritje op saldo bespaard hebt. Er wordt bij inchecken ook geen 4,00 euro opstaptarief (borg) ingehouden. Maar alle ritten worden wel geregistreerd, want Connexxion wil nog steeds erg graag weten waar ik allemaal heenga binnen de enge grenzen van die ene zone. En zelf kan ik dat ook keurig netjes nalezen op mijn transactieoverzicht. Handig als ik nog eens van moord verdacht wordt, en een alibi nodig heb. Verder zou ik niet weten wat ik moet met die ritten, die me toch niets gekost hebben.
Je valt van de ene verbazing in de andere. Het abonnement werkt niet alleen bij Connexxion, de concessiehouder in ons stuk van de provincie Zuid-Holland, maar zelfs in de rode bussen van Veolia. Die komen uit Haaglanden en rijden ook een stuk door Leiden. In de omgeving van Arnhem waren er problemen met de sterabonnementen, omdat sommige busmaatschappijen daar nog geen verchipte abonnementen kunnen verwerken, en andere juist niets meer willen weten van papieren kaartjes. In Leiden echter geen probleem.
Hoe gaat dat dan als je een interlokale rit maakt? Ik stapte met mijn pasverworven abonnement bij Leiden Centraal in bus 256 voor een rit naar Roelofarendsveen, een lang uitgerekt dorp met een lang uitgerekte naam. Die bus rijdt eerst kilometers door Leiden, om de gemeente en zone 5444 te verlaten bij de brug over de Zijl. Daar begint de teller pas te lopen. Ik betaalde voor mijn rit alleen de kosten vanaf de laatste halte in Leiden tot aan mijn uitstaphalte in Roelofarendsveen. En dan gewoon zoals altijd het basistarief van 83 cent plus de kilometerprijs.
Natuurlijk bedacht mijn slechte ik dat ik in dat lange dorp gewoon had moeten ‘vergeten’ om uit te checken. In dat geval had ik geen cent betaald voor mijn rit. Immers: er wordt geen 4,00 euro ingehouden als je instapt binnen het geldigheidsgebied van het abonnement, dus ik had dan 0,00 betaald voor een rit van ca. 15 kilometer. Volgens de regels wordt je kaart geblokkeerd als je er rare dingen mee uithaalt. Maar uit het boek van Brenno de Winter (zie aan de bovenkant van deze pagina) blijkt, dat je het wel heel bont moet maken om dat voorelkaar te krijgen.
Op de terugweg van R.A.Veen naar Leiden heeft ‘vergeten’ uit te checken geen zin, omdat dan wel die 4,00 euro wordt ingehouden – en dat komt dan weer doordat ik instap buiten het geldigheidsgebied van het sterabonnement. Maar ik betaal ook in dat geval slechts het tarief tot aan de zonegrens. Sterabonnement op chipkaart: zo krom als een hoepel, maar het werkt wel.
Veolia-bus in Leiden
Op de vorige schrikkeldag, 29 februari 2008, schreef ik dat we op de volgende schrikkeldag, déze dag dus, nog steeds strippenkaarten zouden stempelen. Dat klopt ook, tenminste voor wie reist in Zeeland. In die provincie is de strip teruggekeerd van nooit weggeweest, en heet nu de Zeeuwse Strip.
Het is vast een uitvinding van de provincie, en niet van de vervoermaatschappijen Connexxion en Veolia, die er nogal zwijgzaam over zijn op hun site. Uit wat ik erover gevonden heb, is het gewoon nog het oude systeem van wagenverkoop, met 2, 3 en 8-strippenkaarten voor ongeveer dezelfde prijs als vroeger. Twee 8-strippenkaarten gelden nog steeds als dagkaart, en dat was ook altijd al zo.
In dit geval is dat een goede vorm van innovatie: gewoon hetzelfde behouden, en er een nieuwe naam aan geven. Binnenkort ga ik eens kijken in Zeeland om die neo-strippenkaart te bewonderen.
Daarover in een nieuwe aflevering. Dit is het einde van deel 26.
Frans Mensonides
29 februari 2012
Laatste wijziging 2 maart 2012
Eerdere afleveringen in de deze reeks, die telkens van naam verandert, maar wel steeds gewoon doortelt:
De stand in chipland 25 (september – november 2011): De Afsluitdijk over met drie kartonnetjes / D-day in Utrecht / Connexxion controleert /D-day in Bavel (Breda) - De stand in chipland 24 (juli - augustus 2011): D-day, of liever: zure zaterdag in Almere, Hilversum en op Walcheren / Tjeerds worsteling met de chipkaart / Pendelen in de Leidse Merenwijk / Restitutie blijft probleem voor Connexxion / Alle dertien goed / Wel aan de chipKAART maar niet aan de chipKNIP - De stand in chipland 23 (mei - juni 2011): Alsnog D-day in Zuid-Holland, 19 mei 2011 / Tweede Kamer blijft problemen houden met 'kinderziekten' chipkaart / Restitutie bij Connexxion on-line / Lopen of een kaartje kopen / Ouderdom en andere kleine gebreken die het reizen met de chipkaart moeilijk maken - De stand in chipland 22 (januari - april 2011): De D-day in Zuid-Holland die niet doorging / Hybride chipsysteem, ofwel: willen we de totale digitalisering? / Fraude acceptabel in onze gedoogdemocratie / Geld terug, maar niet on-line / 40 keer chippen bij Connexxion in Zuid-Holland - De stand in chipland 21 (november - december 2010): Chipkaart S.M.A.R.T.?, ofwel: wie wordt er eigenlijk blij van? / Chippen in Gelderland: dalurenkorting en de trein van Veolia / Kilometertarief Haaglanden 15% omlaag! / Op naar D-day in Zuid-Holland (03/02/11) -De stand in chipland 20 (september - oktober 2010): Opti-MIS-me over negatief chipnieuws / chippen bij NS, HTM, GVB, Qbuzz, GVB, Hermes en tijdens Leidens Ontzet / Meldpunt Collectief Onrecht / Slecht weer voor de chipkaart / Chipklok op twee voor twaalf - De stand in chipland 19 (juni - augustus 2010) met o.a.: D-day in groot-Amsterdam / Connexxion: 38% ritten fout; restitutie chaos / 60 ritten met HTM / fakende controleurs RET / 30 ritten met NS / 'Klauwen met tijd, techneut Connexxion aan de lijn / anoniem chippen / chippen in Gelderland - De stand in chipland 18 (april - mei 2010) met o.a.: Legale zakkenrollerij: chippen bij Connexxion (met lange nasleep) / vergeetpalen op de SUNIJ / speuren in de reisplanner / metro Amsterdam: -13% passagiers / chippen bij NS, HTM en Veolia / op saldo naar Nijverdal - De stand in chipland 17 (februari - maart 2010) met o.a.: Afschaffing strippenkaart op RET-tram en bus / Goeree-Overflakkee / met Connexxion de mist in / chippen bij NS en HTM / voor 16 euro het schip in bij Leidse stadsrit - De stand in chipland 16 (december 2009-januari 2010) met o.a.: eindelijk chippen bij NS / 30 ritten bij HTM en Connexxion / 25 stellingen van Brenno de Winter / introductie Studenten-OV-chipkaart / het onderzoek van Otto Cox (Leiden) - De stand in chipland 15 (oktober-november 2009) met o.a.: chipkaart is 15% duurder dan strippenkaart en jaagt mensen de metro uit / slap D-daytje bij NS / duur oeps-moment / uitrol chipkaart bij HTM - Chipblog augustus - september 2009, met o.a.: 27/8: D-day bij GVB Amsterdam, chippen in Zeeland, Utrecht, Arnhem / Nijmegen en bij Veolia - Chipblog juni-augustus 2009, met o.a.: probleem met Voordeelurenkaart NS / Chippen op de bus in en om Leiden / Evaluatie: hoe goed gaat het werkelijk in chipland / een weggooier: de wegwerpkaart van het GVB - Chipblog maart - mei 2009, met o.a.: Falende controleapparatuur bij NS en RET / ROVER terug in overleg / Langdurige blackout chipkaartlezers in RET-metro / Chipkaart getest rond Leiden - Strip en Chip; rond een historische donderdag: Magneetkaart, chipkaart: een kwart eeuw gemodder / Witkielen, aftellen naar donderdag / Randstadrail / de Compensatiekaart / D-day: donderdag 29 januari 2009 / Dan toch maar de evaluatie (jan./feb. 2009) - Unknown Check-in: Rondje Randstad met de chipkaart / Ervaringen van andere reizigers / Aanvullend stads-streekabonnement / Compensatiekaart: achter-het-bureau-denken van RET / ROVER: Duitse chipkaart of vouw-de-vouw / Rondje Rotterdam (november 2008 - januari 2009) - Pinksterupdate / Plundertarief GVB / Rotterdamse Pleurisschop / Tegoedbon op Hoekse Lijn / Discussieavond 'De OV-chipshow' van TUMULT / En toen: nieuw uitstel / Controleapparaat gesignaleerd (mei-juli 2008) - Op weg naar Station Unknown; De week van Tineke Huizinga / aanvulling voor wie de nuance zoekt / Huizinga´s aanvalsplan / Toenemende twijfel aan Alladin´s wonderlamp (januari / maart 2008) - RGL en Chipkaart: bladeren in koppijndossiers (januari 2008) - 'Ken d'rrr ook niks an doen' Een middag chippen in de tram van de RET (juli 2007) - Ik overleefde de metro-marathon van Rotterdam (april 2007) - U houdt van reizen, maar niet van gedoe; chippen bij NS (januari 2007) - ‘Use it, lose it’; Zomaar wat chip-shit uit de Amsterdamse Gettogordel (januari 2007) - 'RET wenst u een goede reizen'; op pad met de OV-chipkaart (juni 2006) - Aangekaart; losse flodders over de chipkaart (mei 2006) - Niet goed, geld weg. Twee dagen op pad met de OV-chipkaart (maart 2006) - Veel onduidelijkheden rond de OV-chipkaart (februari 2006)
© Frans Mensonides, Leiden, 2011 / 2012