* In 1974 opnieuw uitgebracht en toen 13 in de Veronica top-40.
I see that worried look upon your face
You've got your troubles, I've got mine
She's found somebody else to take your place
You've got your troubles, I've got mine
I too have lost my love today
All of my dreams have flown away
Volledige tekst: staat HIER
Luisteren naar een fragment van dit nummer? klik op de zwart-witradio
Op YouTube: life, in zwart-wit; ergens diep in the sixties (3:55)
Alweer moesten de kranten de dood melden van een beatmuzikant van vroeger. Het was Rod Allen, 63 jaar geleden geboren als Rodney Bainbridge, en oprichter en frontman van de Birminghamse beatgroup The Fortunes.
The Fortunes, vijf heren uit Noord-Engeland, vormden een reactie op het in sommige ogen wat al te stevige werk van groepen als The Beatles, The Rolling Stones, The Kinks en The Animals. Zij streelden meer verfijnde oren met rustige, goedgeorkestreerde ballades met uitgekiende samenzang. De heren hielden het redelijk knap qua haarlengte en traden altijd op in keurige kostuums.
Ze maakten heel plezierige muziek. Maar bij sommige beatliefhebbers hadden ze niet zo’n goede reputatie. Dat was omdat ze hun platen opnamen met studiomuzikanten. Al gauw ontstonden geruchten dat ze niet echt konden spelen. Dat had je ook bij dat groepje The Monkees uit Amerika van een paar jaar later, die zoetige zuurstokken, die volgens mij écht niks konden.
De eerste singletjes van The Fortunes flopten. In 1964 braken ze door in Engeland. Hun Caroline werd de herkenningsmelodie van het gelijknamige piraten-radiostation dat dat jaar was opgericht.
In Nederland was You’ve Got Your Troubles hun eerste hit, en meteen ook een grote klapper. Het nummer stond in de nazomer en herfst van 1965 maar liefst 16 weken in de TVT-top-10 (waarover straks meer) en bereikte in september de derde plek. You’ve Got Your Troubles is een rustig, licht melancholisch nummertje, gepaard gaande met mild trompetwerk uit die studio. Een man beklaagt zich bij een vriend over zijn weggelopen vriendin. Maar die vriend heeft zijn hoofd niet bij het verhaal, want hem is zelf is precies hetzelfde overkomen. Dacht jij dat je zorgen had? Kijk dan eens naar mij!
You’ve Got Your Troubles was tevens de eerste grote hit van het veelzijdige componistenduo Roger Greenaway en Roger Cook. In november kreeg het nummer gezelschap van zijn opvolger, ook van Roger & Roger. Dat nummer ging over hetzelfde onderwerp. Here it Comes Again, heette het dan ook, en het klom spoedig naar de tweede plaats in de lijst. Na de jaarwisseling kwam het allemaal nog goed met dit treurige liefdesverhaal, maar daarvoor moest de ik-persoon wel diep in de buidel tasten bij de juwelier: This Golden Ring.
Dat was tevens het voorlopige einde van The Fortunes. Allen kreeg mot met zijn co-lead-singer, Glen Dale, die de groep verliet. De heren moeten elkaar naar de kroon gestoken hebben als mannetjes-zangvogels in het broedseizoen.
Een paar jaar later kwamen The Fortunes sterk terug met nummers als Seasons in the Sun en Here Comes That Rainy Day Feeling Again. Ook maakten ze furore in Coca Cola-reclames.
Allen trad in 2007 voor het laatst op met zijn inmiddels sterk van samenstelling gewijzigde band. Toen werd hij geveld door de leverkanker die op 8 januari 2008 een eind maakte aan zijn leven.
Door Allens dood sloeg ik aan het mijmeren over de muziek in 1965. De ene herinnering brengt dan de andere naar boven; je kent dat wel, als je de vereiste leeftijd hebt opgebouwd voor jeugdsentiment. Dat ging even zo door, en uiteindelijk stond de heer A. me weer voor de geest. Door hem is het beattijdperk via-via voor mij begonnen. Laat ik dit verhaal dus maar bij A. beginnen, dan komen we vanzelf wel weer bij The Fortunes.
Meneer A was een zakenrelatie van mijn grootvader en dreef hier in de stad een winkel in lampen en andere elektrische apparaten. Een fraaie winkel, op een toplocatie, maar de ‘pleiterik’ had zich metterwoon in zijn zaak gevestigd, als onkruid in een verwaarloosd plantsoen. Oh, hij deed er alles aan. Regelmatig probeerde hij zijn zaak door verbouwingen op te stuwen in de vaart der volkeren. Mijn opa tekende dan voor die verbouwingen – tekenen moet in dit verband letterlijk opgevat worden.
A. kon die verbouwingsoperaties eigenlijk niet betalen. Ze hielpen ook niet; waarom wist niemand, maar ook in zijn gerenoveerde zaak kwamen de klanten niet toestromen. Iedereen kocht een TV in die tijd, maar niet bij hem (wij wel, met aanzienlijke korting). Na een paar jaar besloot hij dan tot een nieuwe uitbreiding, vermoedelijk omdat hij steeds meer plek nodig had voor al zijn winkeldochters. Voor het ontwerp daarvan klopte hij dan opnieuw aan bij mijn grootvader, die veel te goed was voor deze wereld, maar er dan wel fijntjes op wees dat het honorarium voor de vorige keer nog niet was betaald.
Beide heren kwamen dan meestal een betaling in natura overeen. Mijn opa’s Grundig, nu nog logo van deze rubriek, kwam uit A’s showroom. En toen we in 1963 een nieuw huis betrokken, installeerde A daarin een opvallend groot aantal hang-, sta-, schemer-, en bedlampen; zijn schuld was weer flink opgelopen. Hij kwam het zelf doen, en stond een hele dag op een ladder, klagend over draaiduizelingen en door ons bekeken met het kille medelijden dat de schlemiel toekomt. We hadden zo onze twijfels over hem, al deed hij er alles aan om joviaal over te komen.
Uit dezelfde jovialiteit schonk hij ons ook nog een klein draagbaar transistorradiootje dat hij ook niet kwijtraakte in zijn zaak. Ik zie het ding nog voor me. Het was van het fabrikaat Löwe – Opta en was ruim half zo groot als een schoenendoos. Het ding gaf nog een redelijk geluid. Er gingen grote, platte batterijen in, met van die koperen plaatjes, waarop de radio een uur of 20 à 30 speelde. We deden lang met zo’n batterij; mijn moeder hield niet van muziek en de radio kwam eigenlijk alleen aan voor het nieuws op Hilversum 1 en 2 en voor de oudejaarsavondconference van Wim Kan.
Toch heb ik in het voorjaar van 1965 per ongeluk eens een uitzending gehoord van VARA’s Tijd voor Teenagers (TVT), gepresenteerd door Herman Stok, zaterdag tijdens de avondboterham. Daarin had je de TVT-top-10, die wekelijks werd samengesteld door de luisteraars. Die konden hun favoriete nummer op een briefkaart schrijven en die naar Hilversum sturen. Ook LP’s mochten genomineerd worden. Althans, dat herinner ik me, maar sommige bronnen zeggen dat de lijst gebaseerd was op verkoopcijfers.
Ik was toen al gefascineerd door lijstjes met getallen, en luisterde voortaan iedere week naar TVT, hoewel ik nog lang en lang geen teenager was. Wekelijks knipte ik de toptienlijst uit de VARA-gids. Na dat een week of wat volgehouden te hebben, begon me op te vallen, dat de muziek die in die lijstjes stond, ook heel genietbaar was. En zo werd ik muziekfan. Helaas ben ik mijn verzameling TVT-top-10's al lang kwijt, maar tegenwoordig staat de hele boel gelukkig op deze zeer uitvoerige hitsite, HitsAllerTijden. En dé hitlijst, de Veronica-top-40, ontdekte ik pas aan het eind van dat jaar '65.
Natuurlijk domineerden The Beatles de TVT-top-10; ze stonden er meestal drie keer in. Maar de ware revolutie: de flower power, de psychedelische rock, moest nog uitbreken. 1965 was een overgangsjaar, denk ik. Er stonden nog veel overblijfselen uit de jaren 50 in de hitparade (Everly Brothers), veel jazz-achtige instrumentale muziek, beschaafde dansen als de Jenka (Letkiss) en de Sirtaki (La danse de Zorba), idem zangers als Dave Berry en Cliff Richard, veel Duitse Schlagers, veel Franse Chansons (Adamo). Rustig werk, allemaal, dat niet werd afgezet door mijn moeder. You’ve Got Your Troubles paste er naadloos in; voor mij is het misschien wel hèt nummer van 1965.
© Frans Mensonides, Leiden, 2008
Deel 76: Catootje / (niet) Wim Sonneveld (1963)
Deel 75: Na, na, na / The Shoes (1967)
Deel 74: Don't Call Us, We'll Call You / Sugarloaf & Jerry Corbetta (1975)
Deel 73: The Cover of the Rolling Stone / Dr. Hook & Medicine Show (1972)
Deel 71/72: My Little Town / Paul Simon (1975) en My Home Town / Marvin, Welch & Farrar (1971), door Wim Scherpenisse
Deel 70: Hurricane / Bob Dylan (1975)
Deel 69: A Salty Dog / Procol Harum (1969)
Deel 68: Sixteen Tons / Tennessee Ernie Ford (1955)
Deel 66/67: Rhinestone Cowboy / Glenn Campbell (1975) en Bronco Bill's Lament / Don McLean (1972), door Wim Scherpenisse
Deel 65: Albatross / Fleetwood Mac (1968), door: Frans ten Kleij
Deel 63/64: Shine on You Crazy Diamond en Arnold Layne / Pink Floyd (1975; 1967)
Deel 62: Wat een geluk / Rudi Carrell (1960)
Deel 61: Do the Strand / Roxy Music (1973)
Deel 60: Thick as a Brick pts. 1 & 2 / Jethro Tull (1972)
Deel 59: Everything counts / Depeche Mode (1983)
Deel 58: Air / Ekseption (1969)
Deel 57: All the Young Dudes / Mott The Hoople (1973) tevens: Top-2000-special
Deel 56: Een fijne dag / Drs. P (1973)
Deel 55: Matthew and Son / Cat Stevens (1967)
Deel 54: The Worker / Fischer-Z (1979)
Deel 53: Atlantis / Donovan (1968/1969)
Deel 52: Proud Mary / Creedence Clearwater revival (1969)
Deel 51: The Eve of the War / Jeff Wayne (1978)
Deel 50: Daddy Cool / Boney M (1976)
Deel 49: Spirit in the sky / Norman Greenbaum (1970)
Deel 48: Monkey on Your Back / Outsiders (1967)
Soundbites nrs 1 t/m 47 in het archief van REFLEXXIONZZ! << naar thuispagina Frans Mensonides