TWITTEREN OVER DE CHIP: Klaagconsumentisme - Zoetermeer - Den Haag met mach 1
- Inloopspreekuur
- Zwart- en witrijders weggejaagd
- Hopelijk kon hij nog uitchecken
-
Hinderlijk gesnap - Op de bres voor de toerist - Draconische boete Syntus en Connexxion -
Word nu allen sympathisant van De digitale
reiziger. (10/11/2013) - - - Eerste
klas klaagconsumentisme - Geen
best-price-principe, wel spiegeltjes en kraaltjes - Dit is deel 30... - Met
de HEMA naar Limbo-land. (26/11/2013) - Eerste klas revisited (27/12/2013)
Twitteren over de
chip
Ik heb alweer twee maanden niets
geschreven over de
OV-chipkaart. Maar heb er in de loop van de vorige maand, oktober 2013,
des te
meer over getwitterd. Een niet te verwaarlozen aandeel van mijn
tweetproductie
ging over dat alom verfoeide pasje. Er zijn zelfs een paar
Twitteraccounts
geheel gewijd aan het leed dat chipkaart heet: ov_shitkaart
en OVchipStaking
en misschien nog meer.
Het voordeel van haat-tweets over de
chipkaart is dat ze
veel meer kans hebben om geretweet te worden dan uitingen over
interessantere
en aardigere onderwerpen. Daarmee wordt mijn naam in steeds wijdere
kringen
bekend – zonder dat dat meteen leidt tot een grote schare van nieuwe
volgers,
of lezers op De digitale reiziger; dat niet.
Een paar dingen in de chipkwestie
komen altijd weer terug
en blijven me fascineren. Laat ik ze
maar eens bij mekaar rapen uit mijn timeline van verzonden tweets, en
er wat
kanttekeningen bij plaatsen.
Aan het begin van de maand ging er
een petitie
de lucht in
voor oprichting van één klachtenloket voor de OV-chipkaart; één punt
waar je
bijvoorbeeld je geld kunt terugeisen na een storing. De web-petitie is
opgezet door
ROVER, de Consumentenbond en de autoclub ANWB (die zich beter maar
helemaal
niet met OV kon bemoeien).
Een even sympathiek als zinvol
initiatief, en ik heb die
petitie dan ook van harte NIET ondertekend. Integendeel:
ik schreef: Kom eens met een
petitie voor afschaffing van die rotkaart. Dan zal ik graag tekenen’
en, in
antwoord op een sussende reply van de Consumentenbond: ‘Wat willen we?
Een goed
product of een klachtenloket over een rotproduct?’
Ik vrees dat de
consumentenorganisaties inderdaad liever dat
laatste willen. Zij hebben van dag één af aan onvoldoende tegengas
geboden
tegen de OV-chipkaart, een product waarbij de klantonvriendelijkheid
was
ingebakken. Men bleef het roepen: ‘We hebben op zich niets tegen de
chipkaart;
er zijn alleen nog wat puntjes die we graag verbeterd zouden zien
worden, t.z.t.,
als het schikt, als het niet te veel moeite is, als we u niet ontrieven…
Vreemd, dat de ‘Pietitie’ over de
Zwarte-Pietenkwestie (kwestie?)
binnen een dag tijd anderhalf miljoen Internetgebruikers wist te
mobiliseren, maar
niemand op het idee komt voor een petitie ter afschaffing van de
OV-chipkaart. Ook
dat twitterde iemand. Ik zou het eigenlijk zelf moeten doen, zo’n
petitie
beginnen.
Van alle organisaties die de belangen
van de OV-consument
heten te verdedigen, durft alleen de Maatschappij Voor Beter Openbaar
Vervoer
de chipkaart ronduit een mislukking te noemen. De rest is voorstander
van
eindeloos schaven en prutsen aan een ding dat er überhaupt nooit had
mogen komen;
voorlopig berusten in de tekortkomingen ervan, zodat we er eindeloos
over
kunnen blijven klagen.
Dit ‘klaagconsumentisme’, zoals ik
het altijd noem, bestaat
niet voor niks. Neem nou hét klaagloket voor OV: OV
Loket, aan de wieg
waarvan
ROVER stond. Zeven duurbetaalde, met ons belastinggeld gesalarieerde
krachten
zitten er te wachten op onze klachten. De OV-chipkaart staat daarbij
vrijwel
continu met stip op één in de klachtenhitparade die wordt bijgehouden.
Zij bij
OV Loket zijn de laatsten die belang hebben bij een perfect
elektronisch
betaalmiddel voor het OV. Dan kunnen er meteen vier van de zeven naar
het
arbeidsbureau.
Toen ik als OV-activist toetrad tot
de geledingen van ROVER,
zo’n kwart eeuw geleden, was dat nog een ongesubsidieerde
vrijwilligersorganisatie. We hadden een jaarbudget van niet veel meer
dan een
halve ton in guldens. Ik moest, als regiosecretaris van de Kop van
Zuid-Holland,
bijna op mijn knieën gaan liggen voor een velletje postzegels. En moest
zelf
alle klagers te woord staan – doorgaans bejaarden uit gegoede buurten
in
Voorschoten en Oegstgeest – zonder ze naar een klaagloket te kunnen
doorverwijzen. Ik hoorde het liefst zo weinig mogelijk klachten en deed
dan ook
mijn uiterste best om zoveel mogelijk goede suggesties voor verbetering
van het
OV in de regio naar voren te brengen.
Maar wij deden het in die tijd
helemaal fout, als ik de huidige
ROVER-preses Arriën Kruyt mag geloven. Ik ben zelf na een jaar of 10,
15 gestopt
met mijn activiteiten voor ROVER, omdat ze toch geen enkel effect
sorteerden.
Maar ROVER-hoofdman Kruyt kietelde zich laatst uitvoerig met
de enorme
successen die zijn club het afgelopen jaar behaald zou hebben. Dat die
vooral
neerkomen op het openen van Internetpetities of klachtenloketten, zegt
genoeg.
ROVER heeft eerder dit jaar trouwens
een tijdje dure
NS-reisproducten op chipkaarten cadeau gedaan aan nieuwe leden. Hoeveel
boter
kun je op je hoofd hebben in het chipdossier?
Misschien komt het doordat ik met het
klimmen van de jaren (57
al, sinds een paar dagen!) steeds ernstiger paranoïde karaktertrekken
begin te vertonen.
Maar het komt mij voor, dat de consumenten-, lees: klaagorganisaties
gewoon
doodgemoedereerd in het complot zitten dat de vervoersmij’en tegen de
OV-reiziger
hebben gesmeed. ‘Als wij nou zorgen voor een rotproduct, dan hebben
jullie tenminste
voldoende klagers bij het loket!’
O, tempora, o mores! Waar moet het
heen, met deze wereld? Maar
waar deze wereld ook heen reist, in ieder geval voorlopig op de
OV-chipkaart,
helaas.
Het bewijs: 20 kilometer in 6 minuten
(N.B. 403 transacties
in één maand, ca. 200 ritten, waaronder weinig pretritjes)
Ik had laatst weer zo’n geval dat ik
met een voertuig van
het stads- streekvervoer bijna door de geluidsbarrière ben
gegaan. Eerder dit
jaar slaagde ik erin, volgens het overzicht op MijnOV-chipkaart,
binnen 3
minuten te reizen van Leiden Centraal naar Hazerswoude Rijndijk, 10
kilometer.
Dat komt neer op een snelheid van 200 km per uur – gemiddeld; hoe hoog
moet dan
de topsnelheid wel niet geweest zijn!
Een paar weken geleden evenaarde ik
dit record. Ik moest
naar het ziekenhuis MCH Westeinde in Den Haag. Daar wordt een
familielid
langdurig verpleegd, die ik vrijwel elke dag kom opzoeken. Dat is
tussen
haakjes ook de reden dat er de laatste maand weinig reisverhalen zijn
verschijnen
in De digitale reiziger, en dat je het doen moet met vervelende stukjes
als
dit.
Goed, ik stapte in bij Den Haag
Centraal, 6 minuten later
uit bij het Westeinde, en betaalde daarvoor €
3,39. Volgens MijnOVchipkaart was ik naar dat
ziekenhuis gereisd
vanaf het beginpunt Javalaan in Zoetermeer. 20 kilometer, als je het
nameet op
de kaart; wederom gemiddeld 200 kilometer per uur. En dat met
Randstadrail, dat
toch niet het flitsend snelle vervoersconcept is geworden dat ooit
beoogd was.
Ik heb nog getwitterd naar HTM-reisinfo,
met de vraag, hoe
dat mogelijk was. Maar daar hebben ze het reply-knopje nog niet kunnen
vinden.
Een bijzonder account. Ze melden met
de trouw van een hond
de hele dag de geringste vertragingen bij het bus- en tramvervoer, al
is het bijwijzevanspreken
maar van een bus waarvan de
chauffeur ineens nog even heel nodig moest plassen bij het beginpunt.
Zo lijkt
het net of er in Den Haag helemaal nooit een bus of tram op tijd rijdt
– wat
redelijk overeenkomt met de werkelijkheid. Maar reageren is er niet
bij, op
geen enkele vraag die je ze stelt.
Hoe anders gaat dat bij NS-online,
het officiële
Twitter-account van NS! Daar komen de antwoorden al als je je klacht
nog maar
amper verzonden hebt. Helaas
zijn ze
doorgaans van het kaliber: ‘Wat sneu nou toch voor je, bedankt voor het
melden,
en nog een prettige reis, verder’. In de zeldzame gevallen dat ze
inhoudelijk
op je vraag ingaan, blijken ze hem meestal verkeerd gelezen of begrepen
te
hebben, zodat hun reactie slaat als de spreekwoordelijke tang op het
niet minder
spreekwoordelijke varken.
NS is echt een innovatief bedrijf.
Met de modernste middelen
zet men zijn wanprestatie in communicatie voort.
In de regio Haaglanden bestaat
een inloopspreekuur voor
OV-chipkaart-gebruikers. 'Maar die kaart is ziek, niet de
reiziger', twitterde ik, wat ook weer goed was voor
een aantal
retweets.
De OV-manager P.P. te R., een van de
maffiosi die ons
opgezadeld hebben met de chipkaart, feliciteerde zichzelf met het
wegjagen van vele
zwartrijders uit het OV. 'OV-Chipkaart jaagt zwartrijders
weg. Plus
witrijders, maar dat vertellen ze er nooit bij’ was het commentaar van
De
digitale reiziger.
Er zijn namelijk ook een hoop
ontevreden betalende reizigers
weggejaagd. Dat is ook de oorzaak dat bij enquêtes de OV-chipkaart
langzamerhand beter uit de bus lijkt te komen (zo niet: uit de tram).
Laat ik een verhelderend
rekenvoorbeeld geven. Stel: van de
1000 reizigers zijn er 550 ontevreden over de chipkaart. 45% is dus wél
tevreden.
Nu zijn van die 550 ontevreden
reizigers er 100
die OV-chipkaart zo verschrikkelijk zat,
dat ze het OV de rug toekeren. Die vragen ze dus niets meer, tijdens
reizigersenqûetes. Dan houden wij dus nog 900 reizigers over, waarvan
er nog
steeds 450 tevreden, en nog maar 450 ontevreden zijn. En zie,
simsalabim, de
tevredenheidscijfers zijn gestegen van 45% naar 50%, zonder dat er ook
maar één
passagier tevredener is geworden dan hij voorheen was!
Dit
is wel een lezenswaardig stukje,
dat ik schreef in
2002. Er was een reizigerstevredenheidsenquête gehouden per
concessiegebied;
niet over de chipkaart, die nog niet bestond, maar over het OV in het
algemeen.
Ik verbaasde me over het feit dat de onlogisch opgebouwde,
laagfrequente,
tergend langzame stadsbus van Amersfoort een veel en veel hogere score
behaalde
dan de snelbus in Waterland, met zijn frequenties van 5 minuten in de
spits.
De oplossing van het raadsel was
minder ingewikkeld dan het
lijkt, anders had ik het nooit zelf kunnen bedenken. Met de stadsdienst
van
Amersfoort reist geen zinnig mens die een auto of zelfs maar een fiets
tot zijn
beschikking heeft. In die
vrijwel
ontvolkte bussen zitten alleen mensen die slecht ter been zijn en alle
tijd van
de wereld hebben. Die zijn blij dat er überhaupt nog een bus rijdt, en
geven dus
een hoog waarderingscijfer.
Met de snelbussen in het Waterland
daarentegen, rijden veel passagiers
die een auto in de garage hebben, en bij de geringste misstand (een
vertraging
van 20 seconden; geen aparte zitplaats voor de kantoortas) voornemens
worden om
die auto weer uit die garage tevoorschijn te halen. Die oordelen heel
streng.
Tevredenheidscijfers zeggen dus niets
over de kwaliteit van een
product. Maar als het zo uitkomt, wordt er altijd weer mee geschermd.
Even een grapje, ertussendoor, omdat de boog niet altijd gespannen kan staan. In Uithoorn was in een streekbus een Libanese crimineel aangehouden, die geen aannemelijke verklaring kon geven voor de aanwezigheid in zijn tas van bijna een half miljoen euro in contanten. ‘Hopelijk kon hij nog uitchecken’, tweette ik.
Sommige twitteraars konden beter
hun snavel houden, ook
al is het symbool van dit sociale medium een vogeltje.
Moe, doodmoe word ik van lieden, die:
* vinden dat we de OV-chipkaart
nog wat tijd moeten
geven, er hem niet te vroeg moeten afschrijven. Het heeft de OV-sector
een
kleine 30 jaar gekost om de chipkaart tot het wanproduct te maken dat
het nu
is. Moeten we nu nog een kleine 30 jaar lang zitten wachten op iets
beters?
* tegenstanders van de chipkaart
in de hoek drukken van
de ultraconservatieven, die terugverlangen naar trekschuit,
lantaarnopsteker, telex,
telegrambesteller en stoomtrein. Die zijn allemaal vervangen doordat er
iets
efficiënters voor in de plaats kwam. Maar efficiënt kun je de chipkaart
toch echt
niet noemen.
´Hoe leg je dit uit aan een toerist’,
twitterde een
twitteraar, met een plaatje erbij zoals hierboven. Goed dat men het
opneemt
voor de vreemdeling die zich een beetje welkom zou moeten voelen in ons
land
vol xenofobie. Maar kun je dit wél uitleggen aan de honderdduizenden
Nederlandse inboorlingen die hiermee dag-in-dag-uit geconfronteerd
worden?
Een draconische boete, die zouden de
vervoersmaatschappijen
Syntus en Connexxion op hun deurmat zien vallen als ondergetekende iets
te
vertellen had bij de concessieverlener Regio Twente. Syntus volgt
Connexxion in
december op als stads- en streekvervoerder in Twente. Maar erkent de
door
Connexxion op de chipkaart geladen jaarabonnementen niet.
Reizigers moeten van Syntus hun
Connexxion-abonnement opzeggen
bij Connexxion en bij Syntus een nieuw bestellen, volgens een ingewikkelde procedure die ze
dan helemaal uitkauwen op hun site. In plaats van zoiets zelf te
regelen voor hun
trouwe klanten. ‘Dat vinden wij duidelijk’, stelt Syntus in de
mededeling aan
de klant over deze zeperd. Echt het toppunt van arrogantie en
neerbuigendheid. Er
is niets duidelijk aan deze mededeling, behalve dat Syntus vierkant
schijt
heeft aan zijn klanten.
Ook de concessieverlener heeft hier
een flinke steek laten
vallen. Natuurlijk moeten dit soort zaken goed geregeld worden in de
concessievoorwaarden.
Opdat de kleutertjes van de vervoersmaatschappijen er geen ruzie over
krijgen,
over het hoofd van de klant heen. ‘Syn’ in Syntus, stond dat niet voor
synthese, synergie, samenwerking??
Regio Twente wil nu bemiddelen bij het conflict tussen de gaande en komende vervoerder. Ik weet dat via de krant. Een tweet mijnerzijds bleef onbeantwoord. Ik snap zulke instellingen maar al te goed. Je moet als modern innovatief bedrijf natuurlijk op Twitter zitten. Maar het gebruiken zoals het bedoeld is, voor interactie? Nee…
Gefeliciteerd, Frans, met de 17e
verjaardag van je website,
De digitale reiziger! Ja, als niemand anders het zegt, zeg ik het zelf
maar. De
eerste helft van die 17 jaar heb ik geen woord
geschreven
over de OV-chipkaart. Hoe heb ik toen mijn kolommen kunnen vullen, week
na
week?
Een mooie gelegenheid om de lezer te
wijzen op de sinds kort
bestaande mogelijkheid, sympathisant te worden van De digitale
reiziger. Nee,
geen donateur, want zo’n site in de lucht houden, kost niet zo gek veel
geld,
alleen veel tijd, en tijd kun je moeilijk doneren met je IBAN-nummer.
Ik maak
hierbij 6,5 uur Midden-Europese Tijd over op de rekening van..., nee.
En ook geen lid, want dan moet ik een
vereniging oprichten,
statuten en huishoudelijke reglementen opstellen, deze deponeren bij de
Kamer
van Koehandel, ledenvergaderingen uitschrijven, een bestuur laten
kiezen,
adviesraden in het leven roepen, daarnaar niet luisteren, inspraak
verduren op
de inhoud van de site, ook daarnaar niet luisteren, een penningmeester
benoemen
om de lege schatkist te beheren, enzovoorts, enzovoorts, en dat kost
ook
allemaal weer tijd.
Nee, een leger werven van
sympathisanten, dat komt veel
sympathieker bij me over. Word nu dus allen sympathisant van De
digitale
reiziger! Je hoeft er niets voor te betalen, om de hierboven vermelde
reden. Je
hoeft er ook niets voor te doen. Zelfs geen aanmeldingsformulier in te
vullen.
Of sympathisantendagen te bezoeken, want die komen er niet. Sterker
nog, je
hoeft het niet eens aan me te melden dat je sympathisant bent geworden.
In
stilte sympathie belijden, dat is voldoende.
Met uw sympathie kunnen wij – kan ik
– deze site hopelijk nog
vele jaren voortzetten, tot nut van het algemeen en van niemand in het
bijzonder. Kan ik rekenen op uw aller sympathie???
Frans Mensonides
10 november 2013
‘Drie uur lang schommelen op een
harde houten bank; een
blikken gat kreeg je!’, vertelt mijn moeder nog wel eens over
treinreizen
Leiden – Apeldoorn uit haar kinderjaren. ‘En als je eruit kwam, was je
zo zwart
als een plaat, van de stoom. Vooral als de wind verkeerd stond, dan
waaide het
roet zó je coupéraampje binnen!’
Ja, je moest wat overhebben voor een
logeerpartijtje bij opa
en oma. Op veel trajecten reden nog stoomtreinen. En mijn grootouders
reisden
derde klas. Niet omdat ze nou zo armlastig waren, maar omdat men niet
graag
geld verspilde aan luxe, en het liever oppotte voor de oude dag.
Ik heb nog iets meegekregen uit die
tijden, toen je geen
overtuigde calvinist hoefde te zijn om zuinigheid te propageren. Ik zal
nooit
eerste klas reizen, tot de dag dat ze een eerste klas uitvinden die
sneller dan
de tweede aankomt op zijn bestemming.
Veel mensen redeneren zo. En dat feit
geeft de eerste klas
nu juist zijn bestaansrecht. Want de aantrekkingskracht ervan, voor de
mensen
die het geld er blijkbaar voor over hebben, is de rust, stilte en
leegte die er
heersen. Zelfs in de te volle treinen waarop NS al tientallen jaren
vergeefs wordt
aangesproken.
Mensonterende schouwspelen zijn
daarin dagelijks te zien.
Terwijl de reizigers in de eerste klas rustig hun NRC spellen, wordt
het
minvermogende plebs schier platgedrukt tegen de toegangsdeuren ervan.
Nee, nee,
dat beeld klopt niet. Staan in de eerste klas is niet verboden voor
houders van
een tweede-klaskaartje. Dat gebeurt dan ook, tot ergernis van de
rustzoekers
die nu ook nog moeten velen dat er hinderlijk over hun schouders wordt
meegelezen in die kwaliteitskrant, waarvoor ZIJ toch de aanschafkosten
hebben
neergeteld.
Die staande menigte staat niet alleen
woede op te kroppen jegens
de bezittende klasse - die in zo’n eerste klasse in de eerste plaats
een zittende
klasse is. Maar ook kijkt men verlekkerd naar de zitplaatsen, wat zeg
ik:
zetels, die nog open zijn. Het duurt niet lang of een van de brutalen,
die ook
in de OV-wereld de halve wereld hebben, laat zijn zitvlak
doodgemoedereerd
neerkomen op zo’n vrije zitplek, waarop zijn plaatsbewijs hem weliswaar
geen
recht verleent, maar die er toch maar onbezeten staat te staan.
Daar kunnen de legale eersteklassers
weinig van zeggen. Je
kunt die mensen niet om hun plaatsbewijs vragen. Dat recht bezit alleen
de
conducteur, maar die zie je in een volle trein niet. Tenzij je
toevallig
tegenover hem zit in de eerste klas.
Soms hoor je hem wel: dan roept hij
om, dat in verband met
plaatsgebrek ook in de eerste klas gezeten mag worden door mensen die
geen
eersteklaskaartje hebben. Heel genereus, maar het is niet meer dan het
bestendigen
van een al bestaande toestand.
Na zo’n mededeling ontwaakt in de
rechtmatige zitters in de
eerste klasse dan toch nog calvinistische zuinigheid. Waarvoor hebben
zij dan
een duurder kaartje gekocht, als anderen zonder zo’n kaartje toch ook
in een eersteklasfauteuil
mogen plaatsnemen? Het is net zoiets als wanneer je buurman kaviaar eet
van de
voedselbank (zij het dan kaviaar die over de THT-datum is), terwijl jij
het dagelijks
kopen moet van je
goeie geld.
Ik kan me die ergernis wel
voorstellen. Maar ergens is het
natuurlijk toch ook een treurig staaltje van kruideniersmentaliteit, om
over
zoiets te gaan klagen. Het heeft toch wel iets weg van: je medemens het
licht
in de ogen niet gunnen.
Het leek me, kortom, echt iets voor
ROVER; echt zo’n
marginale kwestie om er als een bok op een haverkist bovenop te
springen. Ik
zag een klacht over die eersteklaskwestie op Twitter. Waarop ik
tweette: ‘Krijgen
alle 1e-klas-reizigers in zo'n geval compensatie?? Dat ROVER daarover
nog geen
vragen heeft gesteld!’
De reizigersvereniging ontging de
ironie van mijn vraag
volkomen. Men antwoordde serieus, verdeeld over twee tweet-boodschappen:
‘Wij adviseren 1e klas-reizigers
altijd wel hierover te
klagen bij NS, aangezien de meerwaarde van het 1e klas kaartje is
verdwenen. Indien
NS dan geen compensatie wil bieden, kan een gang naar het OV Loket nog
helpen’.
Hè, gelukkig, we zijn er weer! Het
OV-loket moet die zeven
medewerkers ook aan de gang houden. Klaagconsumentisme eerste klasse!
Wat heeft dit nu met de OV-chipkaart
te maken? Weinig, in
feite, in tegenstelling tot het navolgende:
Wat was ook alweer het
best-price-principe? Dat had de
chipkaart moeten hebben. Toen die op de tekentafel lag, hoorde je er
wel over
praten. Het werkt zo. Of eigenlijk: het had zo moeten werken:
Stel, dat je in strippenkaarttijden
(bijna) elke dag twee
ritten maakte met de stadsbus in je stad. Dan was het goedkoper om een
maandabonnement te nemen voor de desbetreffende zone. En als je vaker
dan 15
keer per maand van Amersfoort forensde naar Utrecht, om maar een
traject te
noemen, dan was het lucratiever om een maandtrajectkaart te kopen dan
elke dag
een los retourtje. Die papieren maandtrajectkaarten bestaan nog steeds,
maar ik
denk niet meer voor lang.
Het best-price-principe hield nu in,
dat de OV-chipkaart dat
allemaal voor je zou bijhouden. Bijvoorbeeld: als je binnen een maand
tijd 15
retourtjes Amersfoort – Utrecht gemaakt
had op je OV-chipkaart, bij reizen op saldo, dan zou het chipsysteem je
de rest
van die ritjes die maand niet meer berekenen. Want dan werd je geacht,
een
maandkaart voor dat traject te hebben. Analoog, idem-dito voor de
zone-sterabonnementen
op de bus.
Zo’n best-price-systeem zou nogal wat
rekenarij vergen in de
automatiseringssystemen van de vervoersmij’en en van het clearing
house Trans Link Systems. Maar dat was niet eens de
voornaamste
reden dat het niet doorging. Nee, de chipkaart mag dan mede bedoeld
zijn om al
onze gangen na te gaan, maar dat mocht nou juist niet om de best price
te
berekenen. Terwijl dat wel nodig zou zijn. Want als TLS elke maand de
voor mij
gunstigste prijs zou moeten bepalen, moesten ze wel
al mijn reisgegevens van die maand bewaren.
Ja, als ze je een voordeeltje door de
neus kunnen boren,
beginnen ze ineens over privacy te kreunen! We hebben nu dus geen
best-price-systeem,
maar alleen abonnementsvormen waarvoor geen gegevens van afzonderlijke
reizen
onthouden hoeven te worden. Bijvoorbeeld: het altijd-korting-abonnement
waarvan
ik me de bezitter mag noemen - als ik er tenminste aan denk, er elke
maand een
op mijn kaart te laden. Ik krijg 20% korting op al mijn ritten per
stads-
streekvervoer, altijd 20%, nooit meer en nooit minder. Dat wordt bij
elke rit
meteen verrekend, en er hoeven dus geen ritgegevens onthouden te worden
– maar
tien tegen één dat dat toch stiekem wel gebeurt, voor andere doeleinden.
Nu wordt het tijd om de in deze
jubilerende artikelenreeks
(deel 30 al, zit je nu te lezen) onvermijdelijke naam te noemen van het
geboefte P.P. te R. De PPR (Politieke Partij Radicalen) was vroeger
trouwens
voor gratis OV, als ik me goed herinner. Ze hebben de kernwapens
(bijna) uit Nederland
gekregen, zodat die nu gelukkig niet meer onder de JSF gehangen kunnen
worden, maar
niet de betaalplicht uit het OV. Dit terzijde.
P.P. te R. nu, de capo
di tutti capi van de RET, heeft in dit Rijnmondse stads- en
streekvervoerbedrijf de ‘OV-Miles’ geïntroduceerd. Als je
een kilometer reist
op een OV-chipkaart, krijg je een OV-Mile. Op het eerste
gezicht lijkt dat een
goede deal, een mijl voor een kilometer; een mijl is altijd nog circa
60% meer
dan een kilometer. Maar het is natuurlijk niet zo dat je X mijl gratis
mag
rijden als je X kilometer hebt afgelegd met bus, tram en metro in en om
Rotterdam. Nee, je krijgt punten. En als je er daarvan een astronomisch
aantal
bijeengereisd hebt langs de boorden van de Maas, kun je die inwisselen
voor nog
nader vast te stellen prullaria, bij nog nader bekend te maken zaken
die in dit
complot zitten.
Om aan die actie mee te doen, moet je
RET natuurlijk wel
toestemming verlenen om je reisgegevens te bewaren. Dat kon dus niet
voor het
best-price-principe, om je als trouwe vaste klant te laten profiteren
van een
flinke korting op je reizen. Maar
het
kan wel voor rotzooi waar niemand op zit te wachten. Dit laat nog maar
weer
eens zien, dat er echt iets fundamenteels mis is met die kaart en de
mensen die
hem bedacht hebben.
…van deze serie over de OV-chipkaart,
die nu al ruim
driekwart decennium loopt. Links naar alle voorgaande afleveringen, 31
in
getal, vind je aan de voet van dit stuk.
Eijsden
Afgelopen zaterdag, 24 november 2013,
kon ik me zowaar
eindelijk weer eens vrijmaken voor een ouderwetse ‘De digitale
reiziger’-reisdag. Die voerde naar Maastricht, waar vorige week station
Noord
geopend is aan de lijn naar Kerkrade, en Eijsden, waar eind vorig jaar
het
station van die naam heropend is. Twee wekenlater verscheen er een reisverslag op deze
site.
Om eens een dag geen chipgezeur te
hebben, reisde ik op een
semi-digitaal, semi-analoog HEMA-kaartje. Dat werkt volgens een
inmiddels
beproefd systeem. Je
koopt bij de HEMA (in
de winkel of online) een dagkaart, die geldig is voor een dag treinen
in Nederland
met NS, Arriva, Breng, Connexxion, Syntus en Veolia. Die dagkaart moet
je
activeren op Internet, waarbij je je naam en de gewenste reisdag moet
invullen.
Daarna wordt je kaartje aangemaakt in PDF-formaat. Dat moet je
uitprinten en
tegelijk met je ID-kaart tonen aan een eventuele conducteur die je
tegen zou
kunnen komen op je reizen.
Het klinkt ingewikkeld, maar is in
praktijk veel eenvoudiger
dan het eveneens semi-digitale, semi-analoge systeem van Blokker,
waarmee ik tijdens
mijn voorlaatste Limburgrit
kennis maakte. Als je al die handelingen eenmaal
verricht hebt, hoef je namelijk niet meer in of uit te checken en
nergens meer
over na te denken.
Maar kom je nu met deze HEMA-kaart
ook in Eijsden? Dit
station bungelt helemaal onderaan ons koninkrijk, en wordt alleen
bediend door
het boemeltje Liège Guillemins – Mèstreque van de Belgische Spoorwegen
NMBS /
SNCB. Deze spoorwegmaatschappij staat niet vermeld op het HEMA-kaartje.
Ik denk
dat Eijsden een van de stations is waarop je niet kunt komen met HEMA,
en dat het
dat noodlot deelt met o.a. Glanerbrug en Eygelshoven Markt.
Ik kocht dus maar een papieren
retourtje voor die rit naar
Eijsden. Maar op dat station zag ik wel een echte NS-kaartautomaat en
een dito NS-chippaal.
Dus wellicht is een HEMA-dagtocht er ook wel geldig. Echt kraakhelder
is ook
deze kwestie niet.
Hoe het ook zij, dank zij HEMA,
Blokker en anderen kun je
nog betaalbaar een dag reizen, en dat zonder het uitchecken te kunnen
vergeten:
een zegen.
Frans Mensonides
26 november 2013
Laatste aanvulling: 27 december 2013
Hierboven schreef ik toch iets wat bij nader inzien niet
bleek te kloppen. Staande reizen in de eerste klasse schijnt toch niet
toegestaan te zijn, zelfs al word je er in een volle trein door een
mensenmenigte binnengedreven. Ik kreeg een (re)tweet van een forens uit Wychen
die ervoor beboet is.
Het is toch ongelooflijk (alleen al het feit dat buiten de
Randstad ook zulke volle treinen rijden; wij Randstedelingen zien alles ten
oosten van Amersfoort toch als dunbevolkt boerenland). De volgende keer dat ik
lees dat er een conducteur gemolesteerd is, hoop ik toch echt dat het degene is
die boetes uitdeelt voor staan in de eerste klasse.
Strikt genomen is het dan zelfs ook verboden om door de
eerste klas te lopen op weg naar de plee. Als je hoge nood voorziet, moet je
dus meteen instappen in het gedeelte van de trein waar zich het closet bevindt – onderweg uit het raam
klimmen en over het dak naar het toilet lopen, zal ook wel weer niet mogen.
FM, 27/12/2013
De stand in chipland (29) (augustus-september 2013): OV-mij'en krijgen nu ook genoeg van de chip / de chip in de 'Rekenkamer'/ OV-Chipclaim / Op een Dal Vrij-dagkaart van Blokker / op papieren kaartjes bussen door Limburg / Langs gemeenteplaatsen in ZHN - De stand in chipland (28) (december 2012 - maart 2013): Altijd korting; chippen onder Arriva / 'Ingewikkeld? dat valt mee!'; omchippen op het spoor / Met 200 km/uur naar Hazerswoude / kaartjesautomaten Randstadrail en NS - De stand in chipland 27 (maart - augustus 2012): Innovatie in Zeeland: de Zeeuwse strip / Stiekeme tariefsverhoging in Haaglanden / Chipkaart vraagt om piraten - De stand in chipland 26 (november 2011 - februari 2012) : 3 miljard voor een buskaartje? Open Kaart van Brenno de Winter / Innovaties: sterabonnement op chip en de strippenkaart heruitgevonden in Zeeland - De stand in chipland 25 (september – november 2011): De Afsluitdijk over met drie kartonnetjes / D-day in Utrecht / Connexxion controleert /D-day in Bavel (Breda) - De stand in chipland 24 (juli - augustus 2011): D-day, of liever: zure zaterdag in Almere, Hilversum en op Walcheren / Tjeerds worsteling met de chipkaart / Pendelen in de Leidse Merenwijk / Restitutie blijft probleem voor Connexxion / Alle dertien goed / Wel aan de chipKAART maar niet aan de chipKNIP - De stand in chipland 23 (mei - juni 2011): Alsnog D-day in Zuid-Holland, 19 mei 2011 / Tweede Kamer blijft problemen houden met 'kinderziekten' chipkaart / Restitutie bij Connexxion on-line / Lopen of een kaartje kopen / Ouderdom en andere kleine gebreken die het reizen met de chipkaart moeilijk maken - De stand in chipland 22 (januari - april 2011): De D-day in Zuid-Holland die niet doorging / Hybride chipsysteem, ofwel: willen we de totale digitalisering? / Fraude acceptabel in onze gedoogdemocratie / Geld terug, maar niet on-line / 40 keer chippen bij Connexxion in Zuid-Holland - De stand in chipland 21 (november - december 2010): Chipkaart S.M.A.R.T.?, ofwel: wie wordt er eigenlijk blij van? / Chippen in Gelderland: dalurenkorting en de trein van Veolia / Kilometertarief Haaglanden 15% omlaag! / Op naar D-day in Zuid-Holland (03/02/11) -De stand in chipland 20 (september - oktober 2010): Opti-MIS-me over negatief chipnieuws / chippen bij NS, HTM, GVB, Qbuzz, GVB, Hermes en tijdens Leidens Ontzet / Meldpunt Collectief Onrecht / Slecht weer voor de chipkaart / Chipklok op twee voor twaalf - De stand in chipland 19 (juni - augustus 2010) met o.a.: D-day in groot-Amsterdam / Connexxion: 38% ritten fout; restitutie chaos / 60 ritten met HTM / fakende controleurs RET / 30 ritten met NS / 'Klauwen met tijd, techneut Connexxion aan de lijn / anoniem chippen / chippen in Gelderland - De stand in chipland 18 (april - mei 2010) met o.a.: Legale zakkenrollerij: chippen bij Connexxion (met lange nasleep) / vergeetpalen op de SUNIJ / speuren in de reisplanner / metro Amsterdam: -13% passagiers / chippen bij NS, HTM en Veolia / op saldo naar Nijverdal - De stand in chipland 17 (februari - maart 2010) met o.a.: Afschaffing strippenkaart op RET-tram en bus / Goeree-Overflakkee / met Connexxion de mist in / chippen bij NS en HTM / voor 16 euro het schip in bij Leidse stadsrit - De stand in chipland 16 (december 2009-januari 2010) met o.a.: eindelijk chippen bij NS / 30 ritten bij HTM en Connexxion / 25 stellingen van Brenno de Winter / introductie Studenten-OV-chipkaart / het onderzoek van Otto Cox (Leiden) - De stand in chipland 15 (oktober-november 2009) met o.a.: chipkaart is 15% duurder dan strippenkaart en jaagt mensen de metro uit / slap D-daytje bij NS / duur oeps-moment / uitrol chipkaart bij HTM - Chipblog augustus - september 2009, met o.a.: 27/8: D-day bij GVB Amsterdam, chippen in Zeeland, Utrecht, Arnhem / Nijmegen en bij Veolia - Chipblog juni-augustus 2009, met o.a.: probleem met Voordeelurenkaart NS / Chippen op de bus in en om Leiden / Evaluatie: hoe goed gaat het werkelijk in chipland / een weggooier: de wegwerpkaart van het GVB - Chipblog maart - mei 2009, met o.a.: Falende controleapparatuur bij NS en RET / ROVER terug in overleg / Langdurige blackout chipkaartlezers in RET-metro / Chipkaart getest rond Leiden - Strip en Chip; rond een historische donderdag: Magneetkaart, chipkaart: een kwart eeuw gemodder / Witkielen, aftellen naar donderdag / Randstadrail / de Compensatiekaart / D-day: donderdag 29 januari 2009 / Dan toch maar de evaluatie (jan./feb. 2009) - Unknown Check-in: Rondje Randstad met de chipkaart / Ervaringen van andere reizigers / Aanvullend stads-streekabonnement / Compensatiekaart: achter-het-bureau-denken van RET / ROVER: Duitse chipkaart of vouw-de-vouw / Rondje Rotterdam (november 2008 - januari 2009) - Pinksterupdate / Plundertarief GVB / Rotterdamse Pleurisschop / Tegoedbon op Hoekse Lijn / Discussieavond 'De OV-chipshow' van TUMULT / En toen: nieuw uitstel / Controleapparaat gesignaleerd (mei-juli 2008) - Op weg naar Station Unknown; De week van Tineke Huizinga / aanvulling voor wie de nuance zoekt / Huizinga´s aanvalsplan / Toenemende twijfel aan Alladin´s wonderlamp (januari / maart 2008) - RGL en Chipkaart: bladeren in koppijndossiers (januari 2008) - 'Ken d'rrr ook niks an doen' Een middag chippen in de tram van de RET (juli 2007) - Ik overleefde de metro-marathon van Rotterdam (april 2007) - U houdt van reizen, maar niet van gedoe; chippen bij NS (januari 2007) - ‘Use it, lose it’; Zomaar wat chip-shit uit de Amsterdamse Gettogordel (januari 2007) - 'RET wenst u een goede reizen'; op pad met de OV-chipkaart (juni 2006) - Aangekaart; losse flodders over de chipkaart (mei 2006) - Niet goed, geld weg. Twee dagen op pad met de OV-chipkaart (maart 2006) - Veel onduidelijkheden rond de OV-chipkaart (februari 2006)
© Frans Mensonides, Leiden, 2013