Jaaroverzicht 2017 in foto’s

Fotograferen: je kunt er heel moeilijk en interessant over doen, er cursussen in volgen, boeken erover bestuderen. Maar het is en blijft gewoon een kwestie van: kijken en klikken. De ene keer is het resultaat beter dan de andere. De beste foto´s, rijp voor het jaaroverzicht, zijn toevalstreffers.

Een kleine 10.000 foto´s heb ik de afgelopen 52 weken gemaakt op mijn omzwervingen per OV door Nederland en omstreken. Slechts zo´n stuk of 2000 daarvan haalden de website, al was het maar als deel van zo´n vakjesfoto met miniatuurtjes. En daarvan haalden maar een stuk of 50 de jaaroverzichten. Op oudejaarsdag verscheen dat van de OV-foto´s; hieronder volgen ze in de categorie: Overig (wat foto’s zijn waar niets opstaat wat te maken heeft met het openbaar vervoer). Ik kwam meestal wel ter plaatse met het OV, dat wel.

Ondanks de klimaatopwarming komen er in dit land soms toch nog wel kortstondige koudegolfjes voor. We hadden er dit jaar twee keer last van, in januari en december. Deze eendvogel (wat het ook maar is) in Breda wacht geërgerd totdat zijn woning ontdooid is. Ik was helemaal niet van plan om naar Breda te gaan, maar liep hier, al even geërgerd, omdat ik met mijn trein gestrand was. Dus ook dit is in wezen een OV-foto.

De Drommedaris van Enkhuizen. Overdags krijg je die grimmige, plompe, uit de middeleeuwen daterende stadspoort er nou nooit eens goed op; altijd staat de zon net verkeerd of is er een akelige lichtval. Dan maar gewacht tot na donker; bij duisternis toont hij zijn voordeligste kant.

Over grimmig gesproken… Maar dit beeld is eerder luguber. De monnik Walfridus regeert al 1000 jaar met harde hand over het Groningse dorp Bedum, zelfs als spook waarvan alleen de mantel zichtbaar is.

Het is het lot van vele dorpen, waarover ook gezongen wordt in de nummer-1 van de Evergreen top-1000: ‘Hét dorp’. Het is begonnen als rustiek kerkdorpje en geëvolueerd tot forenzendorp met doorzonwoningen. Hier: Oerle, onder de rook van Eindhoven – en bereikbaar met een elektrische bus.

Twee keer een van Nederlands beroemdste beeldhouwwerken, ‘De verwoeste stad’ van Ossip Zadkine. Je ziet het als je in Rotterdam van de koopgoot via de Blaak naar de Markthal loopt.

De gebeeldhouwde reus heeft geen hart en wordt daarom in Rotterdam ook wel Jan Gat genoemd. Het beeldt de stad Rotterdam uit die door het bombardement van 1940 van zijn hart was beroofd, en laat tegelijkertijd de ontzetting zien over die inktzwarte bladzijde in de geschiedenis van de stad.

Tegenwoordig heft de reus zijn handen ten hemel tussen de hoogbouw die inmiddels verrezen is; ‘De herrezen stad’, zo zou je het beeld kunnen omdopen.

Niet te versmaden: 36 uur met de ondernemingsraad op de hei, ofwel in de bossen van de Utrechtse Heuvelrug. Landgoed Zonheuvel tussen Maarn en Doorn.

Fotograferenswaardheden zijn schaars in de Duitse industrie- en winkelstad Oberhausen. Maar dit is er een van, een spiraal-wandelbrug op landgoed Oberhausen, de naamgever van de stad.

Het stevige Gravensteen in Gent diende niet om de stad te beschermen, maar om de burgers eronder te houden. Het staat er al 800 jaar en houdt het vast ook nog wel eens 8 eeuwen uit.

Een paar kilometer verderop in dezelfde stad deze kantoorburcht, het Maaltecenter. Malen ga je vast wel, als je er 40 uur per week verblijft.

‘Ja, en op wie staan we allemaal weer te wachten?’, luidde het onderschrift van deze foto-van-de-week, die ik schoot op 100 meter van mijn huis, na de hele dag weer honderden kilometers door Nederland gereisd te hebben.

Slotscene van het toneelstuk ‘Droomland’ van PS|Theater, opgevoerd in de Leidse Fortuinwijk. Ik deed mee als figurant, een bijzonder toneeldebuut. Daarnaast was ik een van de buurtbewoners die de verhalen over de buurt hebben verteld aan de theatermakers.

‘Droomland’ valt niet in één alinea uit te leggen, maar op FHM’s heb ik een poging gedaan. Als ik terugkijk, is ‘Droomland’ vooral het verhaal van de buurtkinderen, de Syrische broer en zus die de show en ieders hart stalen, de Poolse, de Jamaicaanse, het meisje dat moest wennen aan haar nieuwe stiefbroertjes, allemaal in deze doorsneebuurt verzeild geraakt door wendingen van hun levenslot.

En het verhaal van het jongetje die deze wijk in aanbouw verkende op zijn step, het verhaal van de te jong gestorven vader en van de auto die er nooit kwam. Dat was mijn eigen verhaal, dat verteld werd en dat ik gelukkig zelf niet hoefde te spelen. Ik kreeg de meer bij mijn grijze haren passende rol van demente bejaarde die zijn auto liep te zoeken – maar vergeten was dat hij daar al jaren niet meer in mocht rijden en dat hij al lang verkocht was.

Die 10.000 foto’s per jaar, daar zitten vanzelfsprekend ook een hoop missers tussen. Die komen normaliter niet op de site en zeker niet in het jaaroverzicht. Deze blooper wilde ik de lezer toch niet onthouden. Ik wilde het Reinaldahuis in Haarlem panoramiseren maar vergat dat je dan bewegende objecten buiten beeld moet houden. Dat moet je feitelijk altijd met auto’s.

De Suikerfabriek van Puttershoek verschafte in zijn bloei-jaren brood aan de arbeiders in de Hoekse Waard en aan de tandartsen in heel Nederland. Veel meer dan deze schoorsteen is er niet meer van over.

Na de bevrijding van Susteren in januari 1945 bleef dit Duitse anti-tankkanon op het slagveld achter. Rond 2000 werd het verroeste gevaarte opgeknapt. Nu staat het voor het gemeentehuis als symbool van overwinning en bevrijding. Ik weet niet of het opzet of toeval is, maar de loop staat nu gericht op Duitsland dat nog geen 2 km hiervandaan begint.

Vreten en gevreten worden, daar komt het bestaan kort gezegd wel op neer. In Sealife in Blankenberge doet een otter zich tegoed aan een eendagskuiken.

Een grauwe regendag en een minder vrolijk onderwerp: oorlogsgraven bij het Militair Ereveld op de Grebbeberg bij Rhenen. De rode paraplu´s vormen het enige kleurrijke element in deze foto.

Opnieuw een dag- en een avondfoto. De watermolen van Opwetten, in de buurt van Nuenen, werd ooit geschilderd door Vincent van Gogh.

Ook weer zo’n toevalstreffer. Deze vingerwijzing van een evangeliste op een akelig winkelpleintje in Veghel zag ik thuis achter mijn beeldscherm pas. Opgedragen aan minstens één orthodox-christelijke lezer die deze site van een even orthodoxe atheïst week aan week bijleest.

Het Friese Wommels, aan gene zijde van de Afsluitdijk, waar mijn oud-oudoom ooit een agentschap van de PTT dreef.

Bij het Duitse Kaldenkirchen, 5 km van Venlo, verlieten mijn kleine broertje en ik in 1970 voor het eerst het vaderland voor een buitenlandse reis. Op een zaterdag in november besloot ik, er eens uit te stappen. Na het gruwelijk lelijke station ontrolde zich een on-Duits vriendelijk plaatsje.

Tot slot opnieuw een minimalistische weerfoto, deze keer met een wipkip die als enige het zwartwit onderbreekt. Net als de zwanenfoto niet ver van huis gemaakt.

En dat was het dan voor wat betreft 2017. Over drie weken verschijnt er weer een nieuwe foto-van-de-week op mijn Thuispagina.

Jaaroverzicht 2017 in foto’s – Overig