Who is crying
Who is dying
She is mad
She is sad
It is mother No-head
It is mother No-head
She is dead
She is dead
Volledige tekst: staat HIER
OP YOU TUBE: Groep 1850 met Mother Nohead in Van Oekel's DiscoHoek (1975) (3:42)
Geluidsfragmentje horen? Klik op de zwart-witradio
We vieren dit jaar het vijftigjarig bestaan van de Nederpop. En die halve eeuw schijnt dan uitgerekend begonnen te zijn met de debuutsingle van de Tielman Brothers, Rock Little Baby of Mine, die niet eens de hitparade haalde, die toen nog nauwelijks bestond. Volkomen willekeur, maar een feestje is natuurlijk nooit weg, om wat voor reden ook. Het jubileum werd gevierd met een speciale themaweek op Radio 2. Daardoor geïnspireerd begin ik aan een reeksje soundbitejes van eigen bodem.
Het zou ook best in 1958 geweest kunnen zijn, dat men mij voor het eerst dwong, een liedje na te zingen. Ik had als kind aanvankelijk een grote schurft aan zang, eigenlijk tot de dag dat ik voor het eerst naar Tijd voor teenagers luisterde op de radio. Mijn afkeer kwam door die lauwe, flauwe melodietjes die ik moest kwelen, waarop vaak volslagen krankzinnige teksten getoonzet waren.
De grootste hekel had ik aan het kleuterschoollied ‘Ik heb een brilletje al voor mijn ogen / Om te zien wie er dansen mogen.’ Een bezopen tekst. Ik was al niet zo danserig van aard. Maar ik vond, dat als ik behoefte gevoelde aan dansen, ik daartoe ook gewoon moest kunnen overgaan, zonder te wachten op expliciete toestemming.
Als dat lied gezongen werd, vormde de juf bovendien met haar vingers een denkbeeldige bril rond haar kijkorganen en keek daarmee spiedend en borend de klas in. Ik bekeek zulke schooltaferelen altijd met grote afstandelijkheid, deed zo weinig mogelijk mee met dit soort lessen, en nam me voor, alles te onthouden voor later, om het op te schrijven.
Ook erg waren canons. Een deel van de klas moest een paar maten later inzetten dan een ander deel. De juffrouw druk met haar armen maaiend voor de klas. Als het goed was, klonk er dan op een gegeven moment een fraaie close harmony. Maar in werkelijkheid werd die zelden bereikt. Het werd meestal onwelluidend doorelkaar gebalk en geblèr.
Hoog op de canon van de canons stond natuurlijk Vader Jacob. Geen zangles of de immer slapende pater werd van stal gehaald. Uitgerekend dat vreselijke lied werd een paar jaar later in de plaatgroeven vereeuwigd door de Haagse avant-gardistische beatband Groep 1850. Dat gebeurde dan weer een jaar nadat The Beatles er ook al een citaatje uit gepikt hadden. Luister maar naar Paperback Writer: het achtergrondkoortje zingt op een gegeven moment 'Frè... re... Ja... cques...'
De versie van Groep 1850 beviel me meteen. Vader Jacob heette in dat lied: Mother Nohead. Ze hadden eenvoudig het tegendeel genomen van het origineel: Vader werd mother en ja-kop no-head, een geweldige vondst! En sliep vader Jacob al maar voort, mother Nohead was alreeds ontslapen en waarde nog wat rond op de wereld, zonder kop.
Het nummer begint met onheilspellend rommelend slagwerk. Dan zet het echte, originele Urker Mannenkoor met veel ahh-haa-haaah’s de melodie van Vader Jacob in. Ook dat klinkt een stuk minder opwekkend dan het indertijd uit onze kinderkelen kwam (ik zat inmiddels in de zesde; zingen hoefden we gelukkig niet meer). Dan de tekst, op doffe toon gezongen en herhaald als een bezweringsformule: ‘It is mother Nohead; she is dead’. Na een intermezzo op een iel klinkend fluitje knarst ook de elektrische gitaar het Vader Jacob-thema. Tot mijn enthousiasme werd dit beroerde kinderlied al met al zeer grondig verminkt.
Groep Achttienvijftig - je mocht ook Group Eighteen Fifty zeggen, daar deed de band niet moeilijk over - kwam voort uit een andere Haagse band, de Klits (afkorting van Klits Klats Klanderen, denk ik). Je moet er niet te min over denken: ze speelden in het voorprogramma van acts als The Troggs, The Rollings Stones, The Kinks en Frank Zappa. En dat was in die tijd wel het uiterste wat een Nederbeatgroep kon bereiken: mee mogen doen met de grote jongens uit het buitenland.
De muziek van Groep 1850 was gebaseerd op geluidseffecten, vervorming van gitaargeluiden en trucs met bandrecorders. Frontman Peter Sjardin trapte een keer tijdens een concert in het Scheveningse Casino zijn orgel in elkaar, misschien omdat hij er genoeg van had. Hij vond vervolgens de ‘organiser’ uit, een voorwereldlijke synthesizer.
Twee albums maakte de band: Agemo’s Trip to Mother earth en Paradise Now. Ze zijn later op CD verschenen. Ik heb er laatst vergeefs naar gezocht in de meer gerenommeerde platenzaken van groot-Den Haag, maar op Internet is er nog wel iets van te vinden. Muziek die beslist naar meer smaakt, maar wel zeer tijdgebonden is. Het klinkt een beetje als de vroege Pink Floyd en als het instrumentale gepiel in nummers als The End van The Doors. Maar in ieder geval: een echt helemaal te gekke sound (je moet er in contemporaine termen over praten).
Wel een sound die bestemd was voor de ‘incrowd’. Het klonk niet echt ‘hitpotent’ of ‘hitgevoelig’. Producer Hans van Hemert besefte wel, dat er drastisch ingegrepen moest worden, wilde de band ooit in de top-40 komen. Mother Nohead schreef hij grotendeels zelf. Ook nam hij de zangpartij voor zijn rekening.
Het was dus meer een nummer van Hans van Hemert dan van Groep 1850. Maar zijn inspanningen hadden succes. Op de voorlaatste dag van het psychedelische flower power-jaar 1967 kwam Mother Nohead binnen in de top 40. Zij bleef er vijf weken in staan en kwam tot een 22ste plek. En mocht, toen haar houdbaarheidsdatum al lang was verstreken, nog een keer optreden in Van Oekel´s DiscoHoek, zo te zien niet tot genoegen van presentator Sjef van Oekel en zijn assistent ing. Evert van der Pik. Dat maffe programma, daar moet ik ooit ook nog iets over schrijven…
© Frans Mensonides, Leiden, 2008
Deel 85: Desiderata - Les Crane (1971)
Deel 84: A Taste of Aggro / The Barron Knights (1978)
Deel 21 bis: De Werkmens / Ivan Heylen (1973)
Deel 83: When I Was Young / Eric Burdon & The Animals (1967)
Deel 82: Wired for Sound / Cliff Richard (1981)
Deel 81: Pictures at an Exhibition / Emerson, Lake & Palmer (Album) (1971)
Deel 80: Sexy Sadie (The White Album) / The Beatles (1968)
Deel 78/79: Love of the Common People / Paul Young (1983) - Stille Willem / Spaan & Vermeegen (1981)
Deel 77: You've Got Your Troubles / The Fortunes (1965)
Deel 76: Catootje / (niet) Wim Sonneveld (1963)
Deel 75: Na, na, na / The Shoes (1967)
Deel 74: Don't Call Us, We'll Call You / Sugarloaf & Jerry Corbetta (1975)
Deel 73: The Cover of the Rolling Stone / Dr. Hook & Medicine Show (1972)
Deel 71/72: My Little Town / Paul Simon (1975) en My Home Town / Marvin, Welch & Farrar (1971), door Wim Scherpenisse
Deel 70: Hurricane / Bob Dylan (1975)
Deel 69: A Salty Dog / Procol Harum (1969)
Deel 68: Sixteen Tons / Tennessee Ernie Ford (1955)
Deel 66/67: Rhinestone Cowboy / Glenn Campbell (1975) en Bronco Bill's Lament / Don McLean (1972), door Wim Scherpenisse
Deel 65: Albatross / Fleetwood Mac (1968), door: Frans ten Kleij
Deel 63/64: Shine on You Crazy Diamond en Arnold Layne / Pink Floyd (1975; 1967)
Deel 62: Wat een geluk / Rudi Carrell (1960)
Deel 61: Do the Strand / Roxy Music (1973)
Deel 60: Thick as a Brick pts. 1 & 2 / Jethro Tull (1972)
Deel 59: Everything counts / Depeche Mode (1983)
Deel 58: Air / Ekseption (1969)
Deel 57: All the Young Dudes / Mott The Hoople (1973) tevens: Top-2000-special
Deel 56: Een fijne dag / Drs. P (1973)
Deel 55: Matthew and Son / Cat Stevens (1967)
Deel 54: The Worker / Fischer-Z (1979)
Deel 53: Atlantis / Donovan (1968/1969)
Deel 52: Proud Mary / Creedence Clearwater revival (1969)
Deel 51: The Eve of the War / Jeff Wayne (1978)
Deel 50: Daddy Cool / Boney M (1976)
Deel 49: Spirit in the sky / Norman Greenbaum (1970)
Deel 48: Monkey on Your Back / Outsiders (1967)
Soundbites nrs 1 t/m 47 in het archief van REFLEXXIONZZ!