They're out to get you, better leave while you can
Don't wanna be a boy, you wanna be a man
You wanna stay alive, better do what you can
So beat it, just beat it.
You have to show them that you're really not scared
You're playin' with your life, this ain't no truth or dare
They'll kick you, then they beat you,
Then they'll tell you it's fair
So beat it, but you wanna be bad.
Just beat it, beat it, beat it, beat it
No one wants to be defeated
Showin' how funky and strong is your fight
It doesn't matter who's wrong or right.
Volledige tekst: staat HIER
OP YOU TUBE: (4:57) originele clip
OP YOU TUBE: (3:19) parodie van Weird Al Yankovic
De dood van Michael Jackson (1958-2009), dat is nu typisch zo’n onderwerp waarover je niet NIET kunt schrijven. Een lijfarts die op het cruciale moment op de vlucht slaat; geruchten over zelfmoord en een overdosis medicijnen; verdenkingen van moord; voldoende voedsel voor maanden aandacht in de media. Er schijnt bij die jongen nooit eens iets normaal te kunnen gaan…
Michael Jackson heeft me altijd doen denken aan W.A. Mozart: een groot muzikaal genie, gierende gekte, een verpeste jeugd door een overambitieuze vader, veel te vroeg op het podium, schandalen, altijd in het nieuws en uiteindelijk te vroeg heengegaan na een stormachtig bestaan. Je had op voorhand ook niet kunnen verwachten dat zo iemand rustig in zijn bed zou sterven van ouderdom.
Op 7 juli rolde ik ergens halverwege in Jacksons begrafenisplechtigheid; ik kwam te laat thuis om het begin te zien van de bijna drie uur durende show. Na een kwartiertje rolde ik er weer uit: ik had een deel gezien van een smakeloze vertoning, met Stevie Wonder die een afgrijselijk lied zong en met een dominee, die een brallende toespraak hield, alsof hij een politieke meeting toesprak. Michaels nog net niet blonde kinderen heb ik later nog gezien in een van de talloze herhalingen.
Laat Michael Jackson een opmerkelijk exemplaar geweest zijn van het menselijk ras, ergens was hij toch ook een soort homo universalis, eerder een gemiddelde mens dan een uitzondering: half blank, half zwart; half man, half vrouw; half kind, half volwassene; half rijkaard, half schuldenaar. Hij stond zwaar in het krijt, maar bezat ook nog alle rechten van de songs van Paul McCartney. Ons eigen Algemeen Burgerlijk Pensioenfonds heeft trouwens rechten op een heleboel songs van Michael Jackson, las ik laatst in een raar bericht in de krant. Naarmate hij hoger klimt in de hitparade, moeten de pensioenpremies dus zakken.
Michaels naam is ook heel doorsnee. De Engelse Wikipedia vermeldt nog 18 andere Michael Jacksons; onder meer een antropoloog, een bisschop, een sheriff, een basketballer en een journalist dragen of droegen dezelfde naam als de verscheiden rock-ster.
Een tragisch man; niets tragischer dan een gemiddeld mens. Een man ook met een leger van aasgieren om hem heen. Mensen die hem presten tot een reeks afscheidsshows die hij niet meer aankon; mensen die op zijn geld uit waren. Zoals de vader van het 13-jarige jongetje dat hij misbruikt zou hebben. Het inmiddels volwassen geworden jongetje in kwestie gaf na de dood van Jackson schaamteloos toe dat het verhaal niet waar was, maar het heeft die familie wel een afkoopsom van 20 miljoen dollar opgeleverd. Er is trouwens nooit iets tegen de zanger bewezen, na processen die zich meer dan tien jaar voortsleepten. Alle beschuldigingen van pedofilie berustten vermoedelijk op laaghartige achterklap.
Terug naar de muziek. Beat it van het legendarische album Thriller is mijn favoriete nummer van Michael Jackson, wiens werk ik soms wat zoetig vond en vaak een beetje te disco-achtig. De platenmaatschappij zag aanvankelijk niet zo veel in het album; het was crisistijd, net als nu, en Jackson moest de clips uit eigen zak betalen. Goed dat hij het gedaan heeft, want Beat It, Billy Jean en de halve speelfilm Thriller behoren tot de meest befaamde muziekclips aller tijden.
Beat it, een stevig rocknummer, gaat over de strijd tussen twee jeugdbendes. Het filmpje toont een stel zeer angstwekkend uitgedoste stoere figuren die niet zozeer uit de goot komen als wel uit de ingewanden van de stad: een putdeksel wordt weggeschoven en daar kruipen ze uit hun holen. In een smerige donkere loods komt het tot een treffen. Elke gang vaardigt zijn leider af. Het wordt meteen een gevecht der rassen: de ene griezel is zwart, de ander blank. Ze zijn aan elkaar vastgeketend, zowel met een ijzeren keten als symbolisch; niemand kan weglopen van het gevecht.
Op dat moment komt Michael Jackson om de hoek als vredesapostel. In die clip heeft hij nog absoluut niets freakerigs over zich. Hij lijkt een normale boy next door, een tikje jongensachtig voor zijn 24 jaren; een gewone jongen die toevallig aardig kan zingen en dansen. Hij vertegenwoordigt het gezond verstand: draai je liever om als iemand je uitdaagt; leven, laten leven…
Zijn boodschap wordt begrepen; de twee gangs dansen gezamenlijk, na een scheurende gitaarsolo van Van Halen. Voor de clip huurde Michael Jackson een groep professionele dansers in. Maar ook echte gangleden deden mee, en begroeven hun onderlinge strijdbijl voor de duur van de opnamen.
Je vraagt je af: wie koopt zo’n single nog, als iedereen het album al heeft? Toch werd Beat It een nummer-één-hit in bijna alle landen ter wereld. Muziekkomiek Weird Al Yankovic liftte mee op het succes met een parodie: Eat it; een clip vol aardige ongein. Die man lijkt wel wat op zijn Nederlandse equivalent Dingetje (Frank Paardekoper). Beat It is niet minder dan 39 miljoen maal bekeken op You Tube, maar Weird Al doet het met 4,2 miljoen ook niet echt verschrikkelijk slecht.
Die eventuele moord op Michael Jackson moet natuurlijk terdege onderzocht worden. Maar helaas moeten we daarna ook nog nog heen door een zee aan artikelen over de strijd om de erfenis (if any) van Michael Jackson, de vraag of hij echt de vader is van zijn kindertjes, de opvoeding daarvan, zijn homoseksuele uitspattingen die vorige week voorpaginanieuws waren… ‘Beat it’, zou je willen uitroepen tegen iedereen die al die zaken nu nog verder uitdiept; gun de doden hun rust!
© Frans Mensonides, Leiden, 2009
Deel 92/93: Time of the Season / The Zombies (1969) en Andorra / Colin Blunstone (1973)
Deel 91: Rock and Roll (I gave you the best years of my life) / Kevin Johnson (1973) door Wim Scherpenisse
Deel 90: Pour moi ma vie va commencer / Johnny Hallyday (1963) - in: Top of Flop
Deel 89: Father John / Lemming (1974) - in: Van Oekels Discohoek
Deel 88: Disco Really Made It / Gruppo Sportivo (1979)
Deel 87: Mammoth / Kayak (1973) - vanuit Museum Rock Art in Hoek van Holland
Deel 86: Mother Nohead / Groep 1850 (1967)
Deel 85: Desiderata - Les Crane (1971)
Deel 84: A Taste of Aggro / The Barron Knights (1978)
Deel 21 bis: De Werkmens / Ivan Heylen (1973)
Deel 83: When I Was Young / Eric Burdon & The Animals (1967)
Deel 82: Wired for Sound / Cliff Richard (1981)
Deel 81: Pictures at an Exhibition / Emerson, Lake & Palmer (Album) (1971)
Deel 80: Sexy Sadie (The White Album) / The Beatles (1968)
Deel 78/79: Love of the Common People / Paul Young (1983) - Stille Willem / Spaan & Vermeegen (1981)
Deel 77: You've Got Your Troubles / The Fortunes (1965)
Deel 76: Catootje / (niet) Wim Sonneveld (1963)
Deel 75: Na, na, na / The Shoes (1967)
Deel 74: Don't Call Us, We'll Call You / Sugarloaf & Jerry Corbetta (1975)
Deel 73: The Cover of the Rolling Stone / Dr. Hook & Medicine Show (1972)
Deel 71/72: My Little Town / Paul Simon (1975) en My Home Town / Marvin, Welch & Farrar (1971), door Wim Scherpenisse
Deel 70: Hurricane / Bob Dylan (1975)
Deel 69: A Salty Dog / Procol Harum (1969)
Deel 68: Sixteen Tons / Tennessee Ernie Ford (1955)
Deel 66/67: Rhinestone Cowboy / Glenn Campbell (1975) en Bronco Bill's Lament / Don McLean (1972), door Wim Scherpenisse
Deel 65: Albatross / Fleetwood Mac (1968), door: Frans ten Kleij
Deel 63/64: Shine on You Crazy Diamond en Arnold Layne / Pink Floyd (1975; 1967)
Deel 62: Wat een geluk / Rudi Carrell (1960)
Deel 61: Do the Strand / Roxy Music (1973)
Deel 60: Thick as a Brick pts. 1 & 2 / Jethro Tull (1972)
Deel 59: Everything counts / Depeche Mode (1983)
Deel 58: Air / Ekseption (1969)
Deel 57: All the Young Dudes / Mott The Hoople (1973) tevens: Top-2000-special
Deel 56: Een fijne dag / Drs. P (1973)
Deel 55: Matthew and Son / Cat Stevens (1967)
Deel 54: The Worker / Fischer-Z (1979)
Deel 53: Atlantis / Donovan (1968/1969)
Deel 52: Proud Mary / Creedence Clearwater revival (1969)
Deel 51: The Eve of the War / Jeff Wayne (1978)
Deel 50: Daddy Cool / Boney M (1976)
Deel 49: Spirit in the sky / Norman Greenbaum (1970)
Deel 48: Monkey on Your Back / Outsiders (1967)
Soundbites nrs 1 t/m 47 in het archief van REFLEXXIONZZ!